Ik begin een hekel aan kinderen te krijgen

“Ik wil nu eerst”, schreeuwde een kind die vond dat zij recht had om als eerste aan het spel te beginnen. Nog geen week geleden had ik er een grapje over gemaakt. Beseffende dat dit hoort bij de leeftijd. “Ik heb last van allergie, weet je wat dat is?”, had ik ze gevraagd. Direct had ik de aandacht te pakken. En ik vervolgde met een serieus gezicht dat ik uitslag kreeg op mijn voorhoofd als kinderen vaak roepen dat ze iets willen. Met aandacht werd mijn voorhoofd bekeken. Ja ze ontdekten rode vlekken en gingen vervolgens lekker verder spelen. Maar nu was het anders. Ik was moe, had al zes dagen achter elkaar les gegeven en een nacht niet zo best geslapen. “Ik begin een hekel aan kinderen te krijgen”, biechtte ik op bij thuiskomst.

“Wat heb jij eigenlijk gedaan vandaag?”, werd mij bij binnenkomst in de voetbalkantine gevraagd. Het was zes uur.  De aanwezige ouders stonden te wachten tot hun voetbalzonen eindelijk onder de douche vandaan zouden komen en ze naar huis konden gaan. En dat moment werd even gebruikt om bij te praten. De een vertelde over een lastige klant, de ander over een vervelende vergadering die veel te lang duurde en er was ook iemand die de hele dag niets had gedaan. Ik greep mijn kans om iets over mijn vak te vertellen: “Ik heb twee uur lang tikkertje gespeeld”. Verbaasd keken ze me aan. “Is dat je werk?” “Jazeker, en je kan er ook nog veel van leren”. En ik vertelde over kinderen die altijd de tikker willen zijn, kinderen die zich het liefst verschuilen om maar niet mee te hoeven doen, kinderen die te hard tikken, waardoor de ander omver wordt geduwd en kinderen die weigeren zich aan de spelregels te houden. “Jeetje, zou je bij ons op het werk ook eens tikkertje willen komen spelen? Dan wordt de sfeer er een stuk beter op.”

Ik besefte dat ik toch wel het mooiste beroep van de wereld had. En dat besef werd groter toen ik de volgende dag op het schoolplein werd begroet door een voor mij onbekende kleuter. “Ik heb een wiebeltand, wil je voelen?” En ze deed haar mond alvast open. Ik zette mijn koffer neer en bestudeerde met aandacht haar tanden. “Ja voelen, niet kijken”, drong ze aan. En ik stopte mijn vinger voorzichtig in haar mond. Inderdaad dit was een echte wiebeltand die waarschijnlijk binnenkort er uit zal vallen. Terwijl ik verder liep, kwamen er een paar jongens achter me aan lopen naar binnen. Ik liep naar het speellokaal – waar ik die middag les zou geven – en ze volgden me. “Wat kom je hier doen?” “Kom je hier wonen of zo?” En ze bestudeerden mijn “Spiderman”- koffer die altijd veel bekijks had bij jongens van deze leeftijd. Ik besloot me te verplaatsen in hun fantasiewereld en fluisterde ze in dat ik de zus van Spiderman was. Met grote ogen keken ze me aan, van top tot teen. Waarna ze snel de juf opzochten. “Juf, de zus van Spiderman is op school”, schreeuwden ze van afstand. En de juf speelde het spel nog even mee.

“Ha fijn, even vakantie”, verzuchtte een leerkracht die week. Ik vroeg me hardop af of hij ook al een beetje een hekel aan kinderen had gekregen. Een vergelijkbaar gevoel met wat ik had een paar dagen geleden. En samen beseften we dat wat ons irriteert aan kinderen meestal in ons zelf zit. Ze houden ons gewoon een spiegel voor.