Je bent gewoon een verwend nest

"Kun je dat boek nog terugsturen? Ik moet het niet." Met een woest gebaar smeet hij zijn vakantiecadeau op tafel. Ieder jaar kocht ik een vakantieboek voor onze kinderen. Onze dochter verheugde zich er al weken op welk boek ik nu met zorg voor haar had uitgezocht. Onze zoon vroeg zich af of hij niet gewoon het geld mocht hebben om er iets anders van te kopen. "Ik hou niet van lezen", mopperde hij dan. Dit keer was zijn reactie wel heel heftig. En die van mij (in gedachten) ook: "Je bent gewoon een verwend nest. Misschien wordt het tijd om bij je oom te gaan wonen."

Zijn oom was het voorbeeld van leven in soberheid. Het was er nooit warmer dan 18 graden in huis. Het water waarin hij (een keer per week) de zakjes met sateetjes opwarmde, werd aansluitend gebruikt om de afwas mee te doen en de vloer mee te dweilen. Over een mobiele telefoon beschikte hij niet. Hij had nog zo'n ouderwetse huistelefoon, waar je hem 's morgens van 10 tot 11 uur op kon bereiken. "Lekker rustig." Van oude onderdelen maakte hij een nieuwe crossmotor. En dat was de gezamenlijke passie die hij met zijn neef Jerome had. Jerome was gek op hem.

Ook wij hadden jaren geleden wat financiële stappen terug moeten zetten. En daar vertelde ik de kinderen wel eens over. "Ik liep altijd in een mantelpakje, had een hele grote auto, verdiende veel geld, maar was niet gelukkig." "Maar waarom ben je dan gestopt met dat werk?" Werd er dan gevraagd. En dat gaf mij de kans om ze iets mee te geven over je roeping volgen, over wat echt belangrijk is voor mij in dit leven. Het zelfstandig ondernemerschap bood niet alleen veel onzekerheid en minder inkomsten, maar ook een gevoel van vrijheid. Vrijheid om mijn eigen tijd in te delen en te doen wat goed voelt. "En daarom is er ook altijd iemand thuis als jullie uit school komen." "Ja, en daarom kunnen wij niet met het vliegtuig op vakantie naar Griekenland."

Terwijl de rust was teruggekeerd in huis, besefte ik dat mijn kinderen misschien wel echt verwende nesten waren. Niet zozeer in materieel opzicht, maar in aandacht. Behalve dat er iedere dag een kopje thee klaar stond bij thuiskomst, offerde vader Erwin iedere zaterdag op om aan de voetballijn te staan en zoon Jerome het hele land door te reizen voor zijn wedstrijden. Er waren ook jongens uit het team die zelfstandig met de trein moesten. En als dan bij thuiskomst bleek dat er nog huiswerk gedaan moest worden, schoof ik aan om mee te kijken. "Samen is het toch een stuk gezelliger?" En dan bogen we ons over de wiskundesommen en ging alles veel meer leven. Leren werd weer leuk als het niet alleen over toetsen ging.

"Mam, ik ga met de bus, het regent..." De eerste paar maanden op de middelbare school sprong dochter Rosalie iedere ochtend op de fiets om samen met haar vriendinnen naar school te gaan. Totdat het herfst werd en wat kouder. De vriendinnen kregen een busabonnement en Rosalie kon ook opeens niet meer fietsen. "Wat een flauwekul...", dacht ik. "Fietsen is hartstikke gezond. Als iedereen op de fiets naar school zou gaan (minimaal 10 km met tegenwind), dan zou er veel minder onrust in de klas zijn en de schoolresultaten stijgen", was mijn hypothese. Bij dochter Rosalie zag ik het verschil duidelijk. Maar alles wat je moet, wil je niet. Zeker als je puber bent. En ik besloot de keuze bij haar te laten: een keer per week met de bus en de rest fiets je of betaal je zelf. Ze zat weer op de fiets.

Terug naar het vakantieboek. "Ga je hem terugsturen mam?", vroeg dochter Rosalie poeslief de volgende ochtend. Ze voelde dat het een beladen onderwerp was. "Anders zou ik hem wel graag willen lezen..." Opgelost!