Hij er uit, of ik er uit

"Wij willen scheiden", werd mij in koor verteld. Het was zondagochtend nog vroeg en daar stonden ze voor me met een brede grijns op hun gezicht. Nog gehuld in hun pyjama. Zij de broek van hem, met opgerolde pijpen, hij een oud t-shirt van zijn vader. "Oke!", bracht ik uit, met nog een schorre stem. En een zucht. Diep van binnen, voelde ik dat het dit keer geen bevlieging was, maar menens.

Jarenlang hadden ze hun slaapkamer gedeeld. Eerst met de ledikanten naast elkaar, later met de bedden zover mogelijk bij elkaar vandaan. Zodat er in het midden veel ruimte was om te spelen. Op zondagochtend werd de legobak omgegooid of hoorden we ze samen spelen met de playmobil. Hij bouwde dan een manege en zij speelde er met haar paarden in.

"Rosie, ik kan niet slapen", hoorden we nog regelmatig 's nachts. Rosalie was er inmiddels aan gewend. Ook aan de nachtelijke slaapwandelingen van haar broer en de onverstaanbare kreten. Toen hij nog jong was, kroop hij vaak bij haar in bed als hij weer een nachtmerrie had gehad. “Kom maar bij mij liggen, Rommie”, fluisterde ze hem dan in.

Het moest er eens van komen, ze waren immers al dertien. "Ja, ik nodig geen vriendinnen uit om te logeren, want dan krijgen ze Jerome er bij," legde Rosalie haar besluit uit. "En het stinkt ook altijd naar zijn voetbalsokken in onze kamer." En hij ruimt zijn kamer nooit op. Daar had ze een punt. Van zorg voor mij...

"Jongens, ik wil er eerst zeker van zijn dat jullie de verantwoordelijkheid van een eigen kamer aan kunnen. Ik heb geen zin in een tweede varkensstal in huis." Ze grinnikten, en wisten allebei wat ik bedoelde. Soms was het zo'n puinhoop in hun kamer dat de deur niet open kon. De zondagochtend was opruim- en schoonmaakochtend. Maar dan waren er belangrijkere dingen te doen.

"Hij er uit of ik er uit". Het werd hij, maar eerst maakten ze een plan om ons te overtuigen van hun schoonmaak- en opruimtalenten. "Kijk mam, zo gaan we het doen." Rosalie liet me een schema zien voor de komende 3 maanden. Keurig met voor iedere dag van de week een vakje. Iedere dag dat de kamer was opgeruimd, zouden ze een krulletje krijgen. "We doen het samen", stond er met koeienletters onder.

"Mam, kom je even controleren?" Iedere avond liep ik met mijn rode viltstift de kamer in. Ik controleerde of er stof in de vensterbank lag, een klokhuis achter het bed, rondslingerende kleding op de grond. En wonder boven wonder zag het er iedere avond tiptop uit. "Je kunt niets vinden he", zei ze dan met een glimlach op haar gezicht. En daar kwam weer een rood krulletje op de lijst.

Inmiddels werden de plannen gemaakt voor de nieuwe kamer. Zij kiest voor mintgroen behang en een fleurig kleed op de grond. Hij voor zwarte verf en een poster van een crossmotor aan de muur. Een groter contrast is er niet denkbaar. Het wordt inderdaad tijd voor een scheiding...