Doorgaan naar hoofdcontent

Dus je bent er klaar mee?



“Dus je bent er klaar mee?”, vatte dochter Rosalie mijn verhaal kort en bondig samen, terwijl ze om zich heen keek. Ik zat tegenover haar in een gezellig eettentje op de Amsterdamse Zeedijk. We hadden allebei lekkere broodjes besteld. Zij met een grote kop warme chocolademelk, ik met een kopje gemberthee. Ik voelde een schrikachtig-gevoel van binnen bij haar samenvatting van mijn relaas en viel even stil. Gedachten vlogen door mijn hoofd. Was ik er wel klaar mee? Klaar met al die prachtige mensen die ik de afgelopen jaren dankbaar had mogen begeleiden. Of was ik er juist klaar voor?

Vijftien jaar geleden was ik er ook klaar voor. Ik werkte nog als manager in het bedrijfsleven en las in een artikel in de Intermediair iets over vakantiekampen voor kinderen in de Verenigde Staten. Kampen waar kinderen spelenderwijs konden werken aan sociaal-emotionele vaardigheden. Dat zag ik wel zitten, om een dergelijk concept naar Nederland te halen. Ik besloot mijn baan op te zeggen, een eigen bedrijf op te starten en daarbij een studie Pedagogiek te beginnen. Ik voelde dat dit moest gebeuren, zag het zelfs al voor me. En alles wat ik destijds in het businessplan voor de bank had uitgetekend, is ook gerealiseerd. Vakanties, workshops voor ouders en kinderen, studiedagen voor het onderwijs, individuele begeleiding tot zelfs het schrijven van een boek.

Maar waar ben ik nu dan klaar voor? Wat is mijn roeping? Wat staat mij verder te doen in dit leven? Hoe kan ik kinderen, ouders en opvoeders misschien nog veel beter helpen? In de stilte ligt het antwoord. En zo droeg ik de afgelopen maanden  dagelijks mijn aantekenboekje bij me. Het boekje werd langzamerhand op rustige momenten gevuld met notities, schetsen, citaten, gedichten, verhalen, uitspraken van kinderen, ouders, docenten. Uitkomsten van onderzoeken, filosofische wijsheden, krantenartikelen, theorieen en modellen. En zo langzamerhand begint het nieuwe initiatief wat concreter te worden.

Het komend half jaar zal ik een gedeeltelijke sabbatical nemen. De vrijgekomen tijd wordt besteed aan research en development en het opzetten van een nieuwe organisatie. Wellicht zal ik je daarvoor persoonlijk benaderen, omdat ik je hulp nodig heb. De “kick-off” van de sabbatical vindt komende zomer plaats. Ik zal uit het vliegtuig springen boven Texel. Een lang gekoesterde wens, maar ook heel symbolisch op dit moment voor mij de sprong in het diepe. En dan is de verwachting dat in 2019 het nieuwe initiatief van start gaat.
Ik heb er zin in!

Reacties

Populaire posts van deze blog

Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt

"En dan ging ik op zaterdagavond na de disco met de bus naar huis. De bus zat vol dronken jongeren. En als ze mij in de gaten kregen, begonnen ze dus te zingen: Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt." "Wat deed je dan pap?", vroeg dochter Rosalie die vol aandacht zat te luisteren. "Nou, ik zong gewoon mee en deed alsof het niet over mij ging." Ze kroop bij haar vader op schoot en woelde met haar handen door zijn wilde krullen, die helaas niet meer zo rood waren als toen. "Gewoon negeren dus", was haar conclusie. Maar gold dat ook voor Simon de Pimon en Rosie Poepedosie? "Ze noemden me vandaag Simon de Pimon", wist deze jongeman mij te vertellen met een verongelijkt gezicht. En de tranen stonden in zijn ogen. Zijn moeder had mij gevraagd om hem te begeleiden. Hij werd gepest op school en daar leed hij zichtbaar onder. Blijkbaar werd hij geraakt door deze bijnaam, die in mijn ogen nog onschuldig was. Vaak heeft het gev...

En op de gang zijn we.... STIL

  “Ja. We zijn vandaag de boeken aan het inventariseren”, vertelde een hulpmoeder mij terwijl ik een blik wierp in de schoolbibliotheek. Ik zuchtte. “Dat kan wel de hele dag duren, hoor”. Het betekende dus dat ik op zoek moest gaan naar een andere plek in school, waar ik met de kinderen van groep 7 aan de nieuwe 10-weekse lessenreeks “De Kracht van Aandacht” zou kunnen beginnen vandaag. Dan maar het speellokaal. En terwijl ik de deur van de speelzaal open doe, zie ik al dat het vol staat met glijbanen, klimrekken, een trampoline, een evenwichtsbalk en vooral heel veel ballen. De moed zinkt me in de schoenen. “De pedagoog als ruimte”, schiet mij te binnen. Ik besef dat deze ruimte toch wel erg afleiding voor de kinderen is om de kracht van aandacht te gaan ervaren.   Alsof ik in het zwembad was “Het voelde alsof ik in het zwembad was. Heel diep op de bodem. Daar is het zo stil, dan hoor ik alleen nog maar mezelf en het water”, verzuchtte hij na 15 minuten. Ik had de kind...

Mijn kind leert foute dingen op school

  “Eeehhhh, juf, kan ik je even spreken?” Het is vrijdagochtend half negen en ik sta bij de deur om de kleuters te begroeten. Ze mogen kiezen: een high five, een knuffel, een zwaai, een billenbots, een hand. De meeste kinderen wijzen op de poster “de knuffel” aan. Een goed begin van de dag. Maar daar staat dus opeens een vader voor me. Hij kijkt me zorgelijk aan. En vertelt dat zijn zoon sinds kort thuis “fuck you” zegt en zijn middelvinger opsteekt. Dat deed hij anders nooit. “Mijn kind leert foute dingen hier op school…” “Ja dat begrijp ik, maar hij leert het niet van mij!” Vader gaat verder. Dat hij het leert van de grote kinderen, uit groep 3 en ik beloof hem dat ik er vandaag eens extra op ga letten. Terwijl de kinderen in de kring plaatsnemen, gaat de gouden spiegel rond. “Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wat is er vandaag met mij aan de hand?” De kinderen kijken om de beurt vol aandacht in de spiegel en vertellen iets over wat ze zien. “Mijn haar is er af, ik ben naar d...