Doorgaan naar hoofdcontent

Ik ga ff online shoppen


"Eens even kijken." En ik haalde mijn portemonnee te voorschijn. Ik ritste hem open en haalde er wat muntstukjes uit. "Jij krijgt van mij 10 cent, en jij 2 euro en jij 10 Hongaarse Florin, en jij ..." "Dat is niet eerlijk", riep degene uit die slechts 10 cent had gekregen. "Zij hebben veel meer." "Yes", dacht ik. "Ik heb hun aandacht bij de (yoga en filosofie)les." En ik reageerde op de verontwaardigde jongen: "Ik ben zo benieuwd wat dit volgens jou met deze les te maken heeft." "Ooh, ik weet het al: geld maakt niet gelukkig!". "Nee', mompelde zijn buurman, "Het heeft te maken met de geschiedenis van het geld ruilsysteem. Dat heeft vast iets met filosofie te maken." "Ik weet het... het heeft te maken met dit muntje. Die is natuurlijk al in heel veel handen geweest. Net als al die filosofische ideeen." En alleen al de gedachte aan alle mensen handen die het  muntje hadden vastgehouden, zorgde ervoor dat ze hem direct uit haar hand liet vallen.

Die ochtend, tijdens het voorbereiden van de les, had ik mijn handen in het haar. De filosoof Karl Marx stond vandaag op het programma, maar hoe kon ik daar nu een aantrekkelijke en leerzame les van maken? Ik besloot het maar los te laten en te wachten op de ingeving die ik hopelijk ter plekke zou krijgen. Eigenlijk kwam die altijd wel, tenzij ik te veel aan het piekeren was. Ook vandaag was het vertrouwen op mijn intuitie terecht, want terwijl de kinderen binnenkwamen, werd mijn aandacht getrokken naar mijn portemonnee. En ja hoor, er zaten zelfs wat muntjes in. De rest voltrok vervolgens als vanzelf. Maar wat is dat dan? Luisteren naar je intuitie, alsof je slechts een doorgeefluik bent? En dan het gevoel krijgen alsof het allemaal als vanzelf gaat? Anthakarana, werd het genoemd in de yoga wetenschap. In deze tijd, ben je dan in de "flow".

"Stel je voor dat je straks na de les naar huis fietst. Je hebt 2 euro in je zak en hebt ongelooflijk trek in een chocolade ijsje bij Antonio. Maar op het bankje bij het witte bruggetje zie je een bedelaar zitten, met een klein kind naast zich. Ze houden allebei hun smoezelige hand op en kijken je vragend aan. Wat doe je?" "Ja, natuurlijk, dan geef ik mijn geld aan hun. Dan maar geen ijsje vandaag", was het resolute antwoord. "En als ze er morgen weer zitten, en je  hebt zelf nog niet gegeten?" "En de volgende dag weer?" Ik maakte het ze nu moeilijk. Dit was het moment om iets te vertellen over de ideeen van Karl Marx en zijn ideeen over de verdeling van geld en productiemiddelen. Het werd een levendige les, waarbij ze zelf ook allerlei suggesties deden om het probleem tussen de armen en rijken op te lossen. Ik genoot van hun eigen wijsheid.

"Ik wil je vragen om je ogen te sluiten en je hand open te houden met de handpalm naar boven." Het was het moment in de les om na de fysieke yogaoefeningen en het filosoferen eens even helemaal naar binnen te keren. "In je handpalm leg je je muntje neer en vervolgens druk je het zo stevig mogelijk aan. Wel 30 seconden. Om het daarna weer los te laten." "Wat voel je?" En we herhaalden de oefening nog een paar keer. Iedere keer voelden ze de krachtige ontspanning die na de inspanning kwam. Daarna werd het heel stil. Een stilte die pas na een kwartier werd verbroken door een zacht AUM-klank. Pas bij de thee na afloop kwam het hoge woord er uit: "Ik kreeg met dat muntje in mijn hand het inzicht dat geld moet rollen, en dat je het niet krampachtig vast moet houden. Straks ga ik dus even online shoppen."

Reacties

Populaire posts van deze blog

Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt

"En dan ging ik op zaterdagavond na de disco met de bus naar huis. De bus zat vol dronken jongeren. En als ze mij in de gaten kregen, begonnen ze dus te zingen: Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt." "Wat deed je dan pap?", vroeg dochter Rosalie die vol aandacht zat te luisteren. "Nou, ik zong gewoon mee en deed alsof het niet over mij ging." Ze kroop bij haar vader op schoot en woelde met haar handen door zijn wilde krullen, die helaas niet meer zo rood waren als toen. "Gewoon negeren dus", was haar conclusie. Maar gold dat ook voor Simon de Pimon en Rosie Poepedosie? "Ze noemden me vandaag Simon de Pimon", wist deze jongeman mij te vertellen met een verongelijkt gezicht. En de tranen stonden in zijn ogen. Zijn moeder had mij gevraagd om hem te begeleiden. Hij werd gepest op school en daar leed hij zichtbaar onder. Blijkbaar werd hij geraakt door deze bijnaam, die in mijn ogen nog onschuldig was. Vaak heeft het gev...

En op de gang zijn we.... STIL

  “Ja. We zijn vandaag de boeken aan het inventariseren”, vertelde een hulpmoeder mij terwijl ik een blik wierp in de schoolbibliotheek. Ik zuchtte. “Dat kan wel de hele dag duren, hoor”. Het betekende dus dat ik op zoek moest gaan naar een andere plek in school, waar ik met de kinderen van groep 7 aan de nieuwe 10-weekse lessenreeks “De Kracht van Aandacht” zou kunnen beginnen vandaag. Dan maar het speellokaal. En terwijl ik de deur van de speelzaal open doe, zie ik al dat het vol staat met glijbanen, klimrekken, een trampoline, een evenwichtsbalk en vooral heel veel ballen. De moed zinkt me in de schoenen. “De pedagoog als ruimte”, schiet mij te binnen. Ik besef dat deze ruimte toch wel erg afleiding voor de kinderen is om de kracht van aandacht te gaan ervaren.   Alsof ik in het zwembad was “Het voelde alsof ik in het zwembad was. Heel diep op de bodem. Daar is het zo stil, dan hoor ik alleen nog maar mezelf en het water”, verzuchtte hij na 15 minuten. Ik had de kind...

Mijn kind leert foute dingen op school

  “Eeehhhh, juf, kan ik je even spreken?” Het is vrijdagochtend half negen en ik sta bij de deur om de kleuters te begroeten. Ze mogen kiezen: een high five, een knuffel, een zwaai, een billenbots, een hand. De meeste kinderen wijzen op de poster “de knuffel” aan. Een goed begin van de dag. Maar daar staat dus opeens een vader voor me. Hij kijkt me zorgelijk aan. En vertelt dat zijn zoon sinds kort thuis “fuck you” zegt en zijn middelvinger opsteekt. Dat deed hij anders nooit. “Mijn kind leert foute dingen hier op school…” “Ja dat begrijp ik, maar hij leert het niet van mij!” Vader gaat verder. Dat hij het leert van de grote kinderen, uit groep 3 en ik beloof hem dat ik er vandaag eens extra op ga letten. Terwijl de kinderen in de kring plaatsnemen, gaat de gouden spiegel rond. “Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wat is er vandaag met mij aan de hand?” De kinderen kijken om de beurt vol aandacht in de spiegel en vertellen iets over wat ze zien. “Mijn haar is er af, ik ben naar d...