Doorgaan naar hoofdcontent

Wie liet daar een scheet?



“Hoeveel hebben jullie gespeeld vanochtend?” Ik hoorde de deur open gaan en de jongens kwamen al keuvelend binnen. Voor de yogales moest er altijd nog van alles besproken worden: de voetbalwedstrijd die ze hadden gespeeld die ochtend, nieuwe games en sinds kort ook meisjes. Maar dit keer zaten ze wel heel snel op hun yogakussentje en keken ze me verwachtingsvol aan. Het was heel stil, verdacht stil. Ik sloot de deur en liep rustig naar mijn eigen yogamatje. Toen ik plaats nam op het kussentje hoorde ik een keiharde scheet.

“Oh jee”, bracht ik uit, want het was wel duidelijk dat de scheet bij mij vandaan kwam. “Tja, dat kan gebeuren. Als je bepaalde yogahoudingen langere tijd aan houdt, kan dat effect hebben op je darmen. Ik heb wel eens meegemaakt dat iemand na het beoefenen van een pranayama, direct buikkrampen kreeg en naar de wc moest en diarree had.” De jongens lagen dubbel van het lachen en ik lachte mee. “parinama”, schoot me te binnen. En dat had ik regelmatig nodig bij deze gezellige groep jongens. Om een transformatie te bewerkstelligen eerst mee gaan met de groep of de energie en het vervolgens ongemerkt ombuigen.

In de groepsdynamica vond ik het terug bij De roos van Leary. Waarbij je precies kunt ontdekken welke reactie jouw gedrag oproept bij de ander. Aan ouders leg ik dit regelmatig uit dat het gedrag van hun kind vaak ook ontstaat  in reactie op hun eigen gedrag. Om een voorbeeld te geven. Als jij als ouder regelmatig vertelt wat je kind allemaal verkeerd doet, dan is de kans groot dat je kind jouw woorden niet meer hoort. Of vreselijk aan zichzelf gaat twijfelen.  In de yogalessen poog ik altijd naar wij-samen te gaan. En dat lukt als ze na afloop eigenlijk nog niet naar huis willen. “Kun je mijn moeder appen dat ik wat later kom?”

Terug naar de yogales. Het lachen was wat bedaard en we besloten met de les te starten. Ik stond op van mijn kussen om een yogahouding voor te doen. Ze keken me aandachtig aan, terwijl ik ze uitleg gaf over de krachtslijnen in de houding. Vervolgens gingen ze zelf aan de slag en liep ik wat rond om te corrigeren en hulptechnieken aan te bieden. Terwijl ik dat had gedaan, ging ik even rustig op mijn yogakussentje zitten. En weer was daar een keiharde scheet. En weer was daar een lachsalvo van je welste. Ik besefte dat de scheet niet uit mij kwam, maar uit het kussen en ontdekte onder mijn yogakussentje een scheetkussen. “Goeie grap!”

“Oke, laten we eens kijken of we nu weer langzaam tot onszelf kunnen komen”, nodigde ik ze uit met zachte stem. Ze gingen liggen op hun matje en concentreerden zich op hun ademhaling. Ik nam plaats op mijn kussentje om alleen maar te zijn. Dat was genoeg om het harmonische gevoel van vrede te herstellen. “Ja, dat is eigenlijk waar ik voor kom”, hoorde ik iemand zachtjes mompelen. Er was wel eerst een goede grap voor nodig geweest.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt

"En dan ging ik op zaterdagavond na de disco met de bus naar huis. De bus zat vol dronken jongeren. En als ze mij in de gaten kregen, begonnen ze dus te zingen: Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt." "Wat deed je dan pap?", vroeg dochter Rosalie die vol aandacht zat te luisteren. "Nou, ik zong gewoon mee en deed alsof het niet over mij ging." Ze kroop bij haar vader op schoot en woelde met haar handen door zijn wilde krullen, die helaas niet meer zo rood waren als toen. "Gewoon negeren dus", was haar conclusie. Maar gold dat ook voor Simon de Pimon en Rosie Poepedosie? "Ze noemden me vandaag Simon de Pimon", wist deze jongeman mij te vertellen met een verongelijkt gezicht. En de tranen stonden in zijn ogen. Zijn moeder had mij gevraagd om hem te begeleiden. Hij werd gepest op school en daar leed hij zichtbaar onder. Blijkbaar werd hij geraakt door deze bijnaam, die in mijn ogen nog onschuldig was. Vaak heeft het gev...

En op de gang zijn we.... STIL

  “Ja. We zijn vandaag de boeken aan het inventariseren”, vertelde een hulpmoeder mij terwijl ik een blik wierp in de schoolbibliotheek. Ik zuchtte. “Dat kan wel de hele dag duren, hoor”. Het betekende dus dat ik op zoek moest gaan naar een andere plek in school, waar ik met de kinderen van groep 7 aan de nieuwe 10-weekse lessenreeks “De Kracht van Aandacht” zou kunnen beginnen vandaag. Dan maar het speellokaal. En terwijl ik de deur van de speelzaal open doe, zie ik al dat het vol staat met glijbanen, klimrekken, een trampoline, een evenwichtsbalk en vooral heel veel ballen. De moed zinkt me in de schoenen. “De pedagoog als ruimte”, schiet mij te binnen. Ik besef dat deze ruimte toch wel erg afleiding voor de kinderen is om de kracht van aandacht te gaan ervaren.   Alsof ik in het zwembad was “Het voelde alsof ik in het zwembad was. Heel diep op de bodem. Daar is het zo stil, dan hoor ik alleen nog maar mezelf en het water”, verzuchtte hij na 15 minuten. Ik had de kind...

Mijn kind leert foute dingen op school

  “Eeehhhh, juf, kan ik je even spreken?” Het is vrijdagochtend half negen en ik sta bij de deur om de kleuters te begroeten. Ze mogen kiezen: een high five, een knuffel, een zwaai, een billenbots, een hand. De meeste kinderen wijzen op de poster “de knuffel” aan. Een goed begin van de dag. Maar daar staat dus opeens een vader voor me. Hij kijkt me zorgelijk aan. En vertelt dat zijn zoon sinds kort thuis “fuck you” zegt en zijn middelvinger opsteekt. Dat deed hij anders nooit. “Mijn kind leert foute dingen hier op school…” “Ja dat begrijp ik, maar hij leert het niet van mij!” Vader gaat verder. Dat hij het leert van de grote kinderen, uit groep 3 en ik beloof hem dat ik er vandaag eens extra op ga letten. Terwijl de kinderen in de kring plaatsnemen, gaat de gouden spiegel rond. “Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wat is er vandaag met mij aan de hand?” De kinderen kijken om de beurt vol aandacht in de spiegel en vertellen iets over wat ze zien. “Mijn haar is er af, ik ben naar d...