Wow, riep ze vol bewondering uit

“Ja, Angela, goed dat ik je nog even spreek. Je kunt straks namelijk niet terecht in je lesruimte. We wijken uit naar een lokaal op de middelbare school hier in de buurt”. “Oke, dan stap ik gewoon wat eerder op de fiets om alles daar klaar te zetten voor de les. Enne… weten de kinderen ook waar ze moeten zijn?” Daar zou voor gezorgd worden. Bij de school aangekomen zag ik de opgeschoten pubers al op het plein staan. Luid schreeuwend naar elkaar met de nodige schuttingtaal er tussendoor. Ik besloot mijn fiets in het fietsenhok goed op slot te zetten en stapte tussen de jongelui door naar binnen.

In mijn  herinnering ging ik terug naar de tijd dat ik zelf voor de klas stond op de middelbare school. Ik was 17 jaar en moest stage lopen voor de lerarenopleiding die ik volgde. “Leerlingen lunchen gewoon in de aula hoor”, werd mij verteld door een van mijn collega’s toen ik tijdens de pauze in de lerarenkamer mijn boterhammen uit het trommeltje haalde. En ze had gelijk, ik was nog gewoon een leerling. Sommige kinderen in mijn klas waren zelfs even oud als ik. Ik ontdekte dat ze niets liever wilden dan praten over hun verliefdheden, hun brommer, het uitgaan en hun bijbaantje. Voor het vak dat ik gaf, was weinig belangstelling, waarna ik al snel besloot om geen leraar te worden. Althans niet op deze school.

“Wie van jullie heeft er vandaag een mandala gezien toen je naar school ging?” Verbaasd keken de kinderen me aan. Ze waren aangekomen in het lokaal Engels en keken hun ogen uit. Maar de mandala hadden ze die ochtend niet gezien. “Er waren er wel duizend he, zo mooi. Ik wilde er een paar voor jullie meenemen, maar dat lukte niet.” De aandacht was getrokken en ik liet ze een foto zien van ijskristallen. “Wow”, riepen er een paar vol bewondering uit. In het boek vonden we vervolgens een mandala van een sneeuwvlok. Ze wisten al wat er ging gebeuren: we gingen ons wel 10 minuten concentreren op de mandala. “Daar word ik zo rustig van…”, mompelde het meisje naast me. “Oh, ik juist heel blij, omdat ik het zo mooi vind”.

“Ik gaf ze altijd een mandala-kleurplaat als de klas erg druk is”, vertelde de leerkracht die was aangeschoven bij de les. “Maar dit is toch echt iets anders”. En terwijl ik de kinderen wat uitleg gaf over de achtergronden van de mandala, kregen ze zin om zelf aan de slag te gaan. “Yes, je hebt houtskool meegenomen”, hoorde ik iemand uitroepen. En we startten met de kern van de mandala, het midden. Ze wisten al van de vorige les, dat de les zelf ook een mandala zou worden. Dus na 10 minuten werd de tekening doorgeschoven naar degene die er naast zat. Zo gingen de mandala’s rond en werd het een echt gezamenlijk project. “Je voegt alleen iets toe, wat de mandala nog mooier zal maken”, was de opdracht. Dus werd de tekening eerst aandachtig bekeken en waren er zelfs kinderen die enige schroom hadden om nog iets toe te voegen aan het geheel.

“Het is bijna tijd…”, kondigde ik voorzichtig aan. We waren zo verdiept in onze tekening dat de tijd was omgevlogen. En terwijl de kinderen naar huis vertrokken, zette ik de stoelen weer op de tafel. “Dit is voor mij reden geweest om het onderwijs in te gaan”, verzuchtte de leerkracht, die nog even in de klas was achtergebleven. “De kinderen weer in contact brengen met het ware, het goede en het schone?”, vroeg ik. Aristoteles wist al dat dit de hogere behoeften zijn van de mens. Datgene waar ze hun roeping in kunnen vinden.  En ik ging terug naar de opgeschoten pubers op het schoolplein. Zouden zij misschien ook een keer mandala’s willen tekenen?