Door het water

 “Kijk nou!, riep ze uit en ik volgde haar blik naar buiten. Het was een regenachtige dag en voordat ik met de directeur van deze knusse basisschool om de tafel ging zitten om met elkaar een mooie invulling te maken voor een studiedag voor het team over de stilte, had ze me rondgeleid door de school. En terwijl ze ondertussen wat praatjes maakte met de kinderen, kreeg ik een goede indruk van de school. Aan de muur in de aula hingen prachtige schilderwerken die de kinderen met plaatselijke kunstenaars hadden gemaakt en op het podium stonden goudkleurige “koninklijke” stoelen die de directeur zelf op de kop had getikt bij de restyling van het plaatselijke gemeentehuis.

In haar werkkamer stond een groot dienblad met allerlei soorten thee en hing een ontwerp voor een natuurrijk schoolplein. Met veel hout en groen. in het midden zou een verhalenplek komen, waar de kinderen tijdens het spelen even op adem konden komen, al luisterend naar een mooi verhaal. Ik luisterde naar de plannen van deze bevlogen directeur. Ze wees me op de trofee die op haar bureau stond. Een “zilveren” beker waar een sticker op was geplakt met de tekst: “De Kom Eens Uit Je Comfort Zone Trofee”. Een idee dat binnen het team was ontstaan en collega’s uitnodigde om eens op een andere manier iets te doen, te zien, te denken, te voelen. Iedere maand werd de trofee uitgereikt.

Na een half uurtje werd ons gesprek dus onderbroken en verplaatste ook ik mijn blik naar het schoolplein buiten. Waar het nog steeds flink regende en waar de plassen bijna het hele plein bedekten. En daar midden in de diepste plas stond hij. Een jongetje van een jaar of vijf, regenjasje aan en op zijn rug een rugzakje. Al spetterend en spelend met het water. Hij was de enige op het plein en ging helemaal in zijn spel op. Zodat hij niet eens door had dat zijn leerkracht hem weer probeerde naar de klas te krijgen (hij was blijkbaar ontsnapt…) Ze stond aan de rand van de plas te gebaren dat het nu toch echt genoeg was en sommeerde hem om uit de plas te komen. Maar dat deed hij niet.

In stilte bekeken wij dit schouwspel. Hoe zou dit aflopen? Toen de leerkracht wat wanhopig leek te worden, besloot de directeur spontaan haar keurige schoenen uit te trekken, haar gebloemde rok op te trekken en naar buiten te gaan. En ja hoor… daar stond ze: al dansend en spetterend en spelend met het water. Samen met het jongentje. Ze genoten zichtbaar van het water en elkaar. En na 5 minuten gaf ze hem een hand en besloten ze samen om weer lekker naar binnen te gaan. Terug naar de klas. De directeur kwam terug naar haar werkkamer en droogde haar voeten af. Met een glimlach van oor tot oor.