Doorgaan naar hoofdcontent

Just stop and be nice

 


“Stop, sto-o-p.” Verbaasd keek ik in de richting waar het rumoer vandaan kwam. De les was nog niet eens begonnen en ze wisten al waar het over ging. “Ja, maar hij irriteert me…”, kreeg ik als verklaring toen ik vroeg wat er aan de hand was. En inderdaad: ik zag dat de ene jongen met zijn voet de voet van de andere jongen aanraakte. “Super, dank je wel, voor deze introductie van de les, want hoe is het mogelijk, dit is precies waar we het over gaan hebben vandaag. Het was de vijfde les van de cursus Harmonie in de klas.

“In 1991, toen jullie nog niet eens geboren waren, werd er ook veel STOP gezet.” En ik liet de kinderen op het bord een tekening zien uit het boek “Children teachers of peace” van Gerald Lampolsky. “Wat zou jij tegen de wereldleiders willen zeggen?” had hij gevraagd aan een aantal kinderen. Hun antwoord mochten ze tekenen. En de tekeningen werden verzameld in het boek. Shannon van 9 jaar had een eenvoudige boodschap: een regenboog met een hart erin en daarbij de tekst “Just stop and be nice”. Daaronder haar handtekening: Love Shannon. De kinderen werden er stil van.

“Hoe zorg je ervoor dat er echt wordt geluisterd naar jouw STOP?” In tweetallen gingen we hiermee oefenen. De een liep naar de ander toe en als de ander het gevoel had dat hij of zij te dicht bij kwam, dan zou hij STOP zeggen. Als het voor de ander voelde als een echte STOP, dan zou hij geen stap meer verzetten. Zoniet, dan zou hij doorlopen. We ontdekten wat hierbij werkte: de ander aankijken, oogcontact maken. Maar ook door zelf kalm te blijven en een krachtige stem te geven. En sommige kinderen ontdekten dat alleen al een blik in de ogen en een krachtige lichaamstaal voldoende waren om te stoppen. Ik had zelf ook nog een tip, waar mijn hond me vaak aan hielp herinneren: zeg niet meer dan drie keer per dag STOP, anders luistert ze niet meer naar je!

“Maar waar zeg je zoal STOP tegen?” We maakten een flinke inventarisatie: oorlog, ruzie, pesten, buitensluiten, armoede, boeven, mishandeling, het vervuilen van de aarde, ongelukken, elkaar irriteren. En natuurlijk beseften we dat wij zelf niet in staat zijn om in ons eentje de oorlog te stoppen, of de armoede aan te pakken. “Wat kunnen we wel doen?” Ik stelde voor dat we vanaf vandaag het goede voorbeeld zouden geven. Kinderen worden niet meer gepest, we doen elkaar geen pijn, we gooien geen afval meer op straat. Want als we allemaal het goede voorbeeld geven, dan wordt de wereld er een stuk mooier op.

You may say I'm a dreamer But I'm not the only one I hope someday you'll join us And the world will live as one.

(Imagine, John Lennon)

Reacties

Populaire posts van deze blog

Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt

"En dan ging ik op zaterdagavond na de disco met de bus naar huis. De bus zat vol dronken jongeren. En als ze mij in de gaten kregen, begonnen ze dus te zingen: Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt." "Wat deed je dan pap?", vroeg dochter Rosalie die vol aandacht zat te luisteren. "Nou, ik zong gewoon mee en deed alsof het niet over mij ging." Ze kroop bij haar vader op schoot en woelde met haar handen door zijn wilde krullen, die helaas niet meer zo rood waren als toen. "Gewoon negeren dus", was haar conclusie. Maar gold dat ook voor Simon de Pimon en Rosie Poepedosie? "Ze noemden me vandaag Simon de Pimon", wist deze jongeman mij te vertellen met een verongelijkt gezicht. En de tranen stonden in zijn ogen. Zijn moeder had mij gevraagd om hem te begeleiden. Hij werd gepest op school en daar leed hij zichtbaar onder. Blijkbaar werd hij geraakt door deze bijnaam, die in mijn ogen nog onschuldig was. Vaak heeft het gev...

En op de gang zijn we.... STIL

  “Ja. We zijn vandaag de boeken aan het inventariseren”, vertelde een hulpmoeder mij terwijl ik een blik wierp in de schoolbibliotheek. Ik zuchtte. “Dat kan wel de hele dag duren, hoor”. Het betekende dus dat ik op zoek moest gaan naar een andere plek in school, waar ik met de kinderen van groep 7 aan de nieuwe 10-weekse lessenreeks “De Kracht van Aandacht” zou kunnen beginnen vandaag. Dan maar het speellokaal. En terwijl ik de deur van de speelzaal open doe, zie ik al dat het vol staat met glijbanen, klimrekken, een trampoline, een evenwichtsbalk en vooral heel veel ballen. De moed zinkt me in de schoenen. “De pedagoog als ruimte”, schiet mij te binnen. Ik besef dat deze ruimte toch wel erg afleiding voor de kinderen is om de kracht van aandacht te gaan ervaren.   Alsof ik in het zwembad was “Het voelde alsof ik in het zwembad was. Heel diep op de bodem. Daar is het zo stil, dan hoor ik alleen nog maar mezelf en het water”, verzuchtte hij na 15 minuten. Ik had de kind...

Mijn kind leert foute dingen op school

  “Eeehhhh, juf, kan ik je even spreken?” Het is vrijdagochtend half negen en ik sta bij de deur om de kleuters te begroeten. Ze mogen kiezen: een high five, een knuffel, een zwaai, een billenbots, een hand. De meeste kinderen wijzen op de poster “de knuffel” aan. Een goed begin van de dag. Maar daar staat dus opeens een vader voor me. Hij kijkt me zorgelijk aan. En vertelt dat zijn zoon sinds kort thuis “fuck you” zegt en zijn middelvinger opsteekt. Dat deed hij anders nooit. “Mijn kind leert foute dingen hier op school…” “Ja dat begrijp ik, maar hij leert het niet van mij!” Vader gaat verder. Dat hij het leert van de grote kinderen, uit groep 3 en ik beloof hem dat ik er vandaag eens extra op ga letten. Terwijl de kinderen in de kring plaatsnemen, gaat de gouden spiegel rond. “Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wat is er vandaag met mij aan de hand?” De kinderen kijken om de beurt vol aandacht in de spiegel en vertellen iets over wat ze zien. “Mijn haar is er af, ik ben naar d...