Doorgaan naar hoofdcontent

Holland has got talent


 
“Op een houten bruggetje, zat een krokodilletje. Iedereen die langs liep, beet hij in zijn billetje. Stoute, stoute krokodil,, mag niet bijten in mijn bil. Zal politie halen, billetje betalen.” Daar stond ze, amper 4 jaar oud, voor het campingpubliek tijdens de talentenjacht, die de kinderen zelf hadden georganiseerd. Ze had een zware stem, keek recht voor zich uit, met een vinger in haar mond en aan het eind wierp ze een glimlach naar de jury. Die enthousiast reageerde met “tingelingelingeling”. Ze hadden afgesproken dat dit betekende dat ze het goed vonden. “Eeeeeuuuuummm”, was een teken van afkeuring en betekende het einde van de talentenjacht voor de kandidaat.

 

Er bleek veel talent rond te lopen op deze camping in Zuid-Frankrijk. En niet alleen bij de kinderen. Zo was er Margo van 16 die prachtige foto’s van paarden en honden kon maken en die vervolgens ging bewerken in Photoshop. Onze eigen hond Saar mocht bij haar op fotosessie. En dan was er Melissa die in de namiddag zich in de schaduw van de bomen zich terugtrok met haar haakwerkje. Ze maakte een prachtig gordijn en vertelde daarbij dat ze een eigen handwerkshop aan het opzetten was. En dan was er Peter die de kinderen ’s avonds liet kennis maken met echte glimwormen. Want die zijn er nog in Frankrijk. Ademloos keken ze naar de kleine lichtjes verstopt in het hoge gras.

 

Ik mijmerde wat na over het fenomeen talent. De afgelopen maanden was er nog al wat over in het “pedagogisch vaknieuws” geweest. Het onderwijs zou meer uit moeten gaan van de talenten van kinderen. Andere vakgenoten vonden juist dat goed onderwijs vele malen belangrijker was. En haalden daarbij de 10.000 uur regel aan. Door je ergens gedurende lange tijd op te concentreren, kun je er pas echt goed in worden. Ik kon me een onderzoek herinneren van twee violistes van 6 jaar. De een was getalenteerd, de ander wat minder. Maar die ander ging keihard werken, volgde allerlei lessen en oefende dagelijks urenlang. Na een paar jaar bleek juist dit meisje veel meer vorderingen te hebben gemaakt.

 

Bij me zelf ging ik eens na, waar ik nu echt in gegroeid was de afgelopen jaren. En dat waren toch echt de dingen waar ik veel moeite voor had moeten doen. Tot mijn 18e jaar haalde ik alle diploma’s op mijn sloffen. Het kostte me geen enkele moeite en echt voldoening had ik er dan ook niet van. Totdat ik mijn rijbewijs ging halen. Daar bleek ik niet voor in de wieg te zijn gelegd en geen talent voor te hebben. Als het spannend werd, liet ik het stuur los. Op een kruispunt vergat ik naar rechts te kijken. Tot wanhoop van mijn rijinstructeur. Na 5 keer examen te hebben gedaan, haalde ik mijn rijbewijs. “Jij rijdt geen jaar schadevrij”, zei de instructeur bij het afscheid. Dat is ruim 20 jaar geleden en ik heb nog nooit een botsing gehad. Het komt vast door de lange voorbereidingstijd.

 

“Uw zoon heeft veel talent, mevrouw”, wist een jongeman op de camping mij te vertellen. Hij had zoon Jerome zien voetballen op het veldje en was onder de indruk. “Woooow, kon ik dat maar.” En ik vertelde hem over dat er meer nodig is dan talent om goed te kunnen voetballen. Jerome heeft het geluk dat hij een gezond en sterk lichaam heeft, dat hij een vader heeft die hem naar alle voetbalwedstrijden en trainingen brengt. Maar ook dat hij voor het voetbal veel moet laten, afspraakjes met vrienden, schoolfeestjes. Omdat hij vier keer in de week moet trainen. “Ooh, dat heb ik met judo”, wist hij mij te vertellen.

 

Zou het niet mooi zijn als ieder mens zich kan ontwikkelen in zijn eigen talent en daar heel erg goed in worden?

Reacties

Populaire posts van deze blog

Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt

"En dan ging ik op zaterdagavond na de disco met de bus naar huis. De bus zat vol dronken jongeren. En als ze mij in de gaten kregen, begonnen ze dus te zingen: Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt." "Wat deed je dan pap?", vroeg dochter Rosalie die vol aandacht zat te luisteren. "Nou, ik zong gewoon mee en deed alsof het niet over mij ging." Ze kroop bij haar vader op schoot en woelde met haar handen door zijn wilde krullen, die helaas niet meer zo rood waren als toen. "Gewoon negeren dus", was haar conclusie. Maar gold dat ook voor Simon de Pimon en Rosie Poepedosie? "Ze noemden me vandaag Simon de Pimon", wist deze jongeman mij te vertellen met een verongelijkt gezicht. En de tranen stonden in zijn ogen. Zijn moeder had mij gevraagd om hem te begeleiden. Hij werd gepest op school en daar leed hij zichtbaar onder. Blijkbaar werd hij geraakt door deze bijnaam, die in mijn ogen nog onschuldig was. Vaak heeft het gev...

En op de gang zijn we.... STIL

  “Ja. We zijn vandaag de boeken aan het inventariseren”, vertelde een hulpmoeder mij terwijl ik een blik wierp in de schoolbibliotheek. Ik zuchtte. “Dat kan wel de hele dag duren, hoor”. Het betekende dus dat ik op zoek moest gaan naar een andere plek in school, waar ik met de kinderen van groep 7 aan de nieuwe 10-weekse lessenreeks “De Kracht van Aandacht” zou kunnen beginnen vandaag. Dan maar het speellokaal. En terwijl ik de deur van de speelzaal open doe, zie ik al dat het vol staat met glijbanen, klimrekken, een trampoline, een evenwichtsbalk en vooral heel veel ballen. De moed zinkt me in de schoenen. “De pedagoog als ruimte”, schiet mij te binnen. Ik besef dat deze ruimte toch wel erg afleiding voor de kinderen is om de kracht van aandacht te gaan ervaren.   Alsof ik in het zwembad was “Het voelde alsof ik in het zwembad was. Heel diep op de bodem. Daar is het zo stil, dan hoor ik alleen nog maar mezelf en het water”, verzuchtte hij na 15 minuten. Ik had de kind...

Mijn kind leert foute dingen op school

  “Eeehhhh, juf, kan ik je even spreken?” Het is vrijdagochtend half negen en ik sta bij de deur om de kleuters te begroeten. Ze mogen kiezen: een high five, een knuffel, een zwaai, een billenbots, een hand. De meeste kinderen wijzen op de poster “de knuffel” aan. Een goed begin van de dag. Maar daar staat dus opeens een vader voor me. Hij kijkt me zorgelijk aan. En vertelt dat zijn zoon sinds kort thuis “fuck you” zegt en zijn middelvinger opsteekt. Dat deed hij anders nooit. “Mijn kind leert foute dingen hier op school…” “Ja dat begrijp ik, maar hij leert het niet van mij!” Vader gaat verder. Dat hij het leert van de grote kinderen, uit groep 3 en ik beloof hem dat ik er vandaag eens extra op ga letten. Terwijl de kinderen in de kring plaatsnemen, gaat de gouden spiegel rond. “Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wat is er vandaag met mij aan de hand?” De kinderen kijken om de beurt vol aandacht in de spiegel en vertellen iets over wat ze zien. “Mijn haar is er af, ik ben naar d...