Holland has got talent

 

“Op een houten bruggetje, zat een krokodilletje. Iedereen die langs liep, beet hij in zijn billetje. Stoute, stoute krokodil,, mag niet bijten in mijn bil. Zal politie halen, billetje betalen.” Daar stond ze, amper 4 jaar oud, voor het campingpubliek tijdens de talentenjacht, die de kinderen zelf hadden georganiseerd. Ze had een zware stem, keek recht voor zich uit, met een vinger in haar mond en aan het eind wierp ze een glimlach naar de jury. Die enthousiast reageerde met “tingelingelingeling”. Ze hadden afgesproken dat dit betekende dat ze het goed vonden. “Eeeeeuuuuummm”, was een teken van afkeuring en betekende het einde van de talentenjacht voor de kandidaat.

 

Er bleek veel talent rond te lopen op deze camping in Zuid-Frankrijk. En niet alleen bij de kinderen. Zo was er Margo van 16 die prachtige foto’s van paarden en honden kon maken en die vervolgens ging bewerken in Photoshop. Onze eigen hond Saar mocht bij haar op fotosessie. En dan was er Melissa die in de namiddag zich in de schaduw van de bomen zich terugtrok met haar haakwerkje. Ze maakte een prachtig gordijn en vertelde daarbij dat ze een eigen handwerkshop aan het opzetten was. En dan was er Peter die de kinderen ’s avonds liet kennis maken met echte glimwormen. Want die zijn er nog in Frankrijk. Ademloos keken ze naar de kleine lichtjes verstopt in het hoge gras.

 

Ik mijmerde wat na over het fenomeen talent. De afgelopen maanden was er nog al wat over in het “pedagogisch vaknieuws” geweest. Het onderwijs zou meer uit moeten gaan van de talenten van kinderen. Andere vakgenoten vonden juist dat goed onderwijs vele malen belangrijker was. En haalden daarbij de 10.000 uur regel aan. Door je ergens gedurende lange tijd op te concentreren, kun je er pas echt goed in worden. Ik kon me een onderzoek herinneren van twee violistes van 6 jaar. De een was getalenteerd, de ander wat minder. Maar die ander ging keihard werken, volgde allerlei lessen en oefende dagelijks urenlang. Na een paar jaar bleek juist dit meisje veel meer vorderingen te hebben gemaakt.

 

Bij me zelf ging ik eens na, waar ik nu echt in gegroeid was de afgelopen jaren. En dat waren toch echt de dingen waar ik veel moeite voor had moeten doen. Tot mijn 18^e jaar haalde ik alle diploma’s op mijn sloffen. Het kostte me geen enkele moeite en echt voldoening had ik er dan ook niet van. Totdat ik mijn rijbewijs ging halen. Daar bleek ik niet voor in de wieg te zijn gelegd en geen talent voor te hebben. Als het spannend werd, liet ik het stuur los. Op een kruispunt vergat ik naar rechts te kijken. Tot wanhoop van mijn rijinstructeur. Na 5 keer examen te hebben gedaan, haalde ik mijn rijbewijs. “Jij rijdt geen jaar schadevrij”, zei de instructeur bij het afscheid. Dat is ruim 20 jaar geleden en ik heb nog nooit een botsing gehad. Het komt vast door de lange voorbereidingstijd.

 

“Uw zoon heeft veel talent, mevrouw”, wist een jongeman op de camping mij te vertellen. Hij had zoon Jerome zien voetballen op het veldje en was onder de indruk. “Woooow, kon ik dat maar.” En ik vertelde hem over dat er meer nodig is dan talent om goed te kunnen voetballen. Jerome heeft het geluk dat hij een gezond en sterk lichaam heeft, dat hij een vader heeft die hem naar alle voetbalwedstrijden en trainingen brengt. Maar ook dat hij voor het voetbal veel moet laten, afspraakjes met vrienden, schoolfeestjes. Omdat hij vier keer in de week moet trainen. “Ooh, dat heb ik met judo”, wist hij mij te vertellen.

 

Zou het niet mooi zijn als ieder mens zich kan ontwikkelen in zijn eigen talent en daar heel erg goed in worden?