Ik wil leven

“Saartje heeft haar verjaardagscadeautje zelf uitgekozen”, app ik mijn kinderen die bij opa en oma aan het logeren zijn. Ze staat voor me met een bloedende duif in haar bek. De veren liggen verspreid in het gras. “Los”, roep ik met stemverheffing. Ze kijkt me uitdagend aan. Ik probeer het vervolgens met een hondenbrokje, maar die is echt minder aantrekkelijk dan de duif. En vervolgens maak ik van de hondenriem een lasso en probeer haar daarmee te vangen. Iedere keer als ik in de buurt kom, rent ze weg. Ze is dan ook een jachthond en vogels vangen is haar instinct. Ik besluit weg te lopen (dan komt ze vanzelf mee) en ontdek de volgende dag dat mensen veel op honden lijken, en dan vooral jongens: ze moeten zich regelmatig uitleven.

“Yeaahhhhh!” Luidruchtig kwamen ze het lokaal binnen: acht jongens. Ze hadden keurig wat fruit en drinken meegekregen van thuis, maar hadden echt geen tijd om daar rustig voor te gaan zitten. Na een hele dag stilzitten op school en Cito-toetsen maken werd het tijd om je uit te leven. En daar is een Rots en Waterles uitermate geschikt voor. Er werden ballen overgegooid, gerend, geduwd en getrokken. Ik bekeek het van een afstandje en genoot van het enthousiasme. Tegelijkertijd besefte ik dat ik het programma van vandaag misschien een beetje om moest gooien. En besloot lekker mee te gaan doen in hun spel. Ik pakte een bal af en rende er mee weg. "Geef hier, kom terug", riep de jongeman verontwaardigd met een verhit gezicht. " Kom maar halen", daagde ik hem uit. Hij kwam aanstormen en probeerde de bal terug te pakken. Het werd een worsteling, we leefden ons uit en leerden tegelijkertijd iets over zelfverdediging.

"Ik voel me verdrietig vandaag", vertelde een paar dagen later een meisje mij in de les. Het had die dag gesneeuwd en samen met de andere kinderen in de klas mochten ze zich uitleven in het park: een sneeuwballengevecht! Maar niet voor haar. Zij zit in een rolstoel en kon alleen maar toekijken hoe de andere kinderen plezier maakten met elkaar. "Ik heb niet eens de sneeuw even vast kunnen houden in mijn hand", vervolgde ze met een snik in haar stem. Ik kreeg een brok in mijn keel en wist even niets te zeggen. Het was stil geworden en de andere kinderen keken haar medelijdend aan. Buiten zagen we nog wat sneeuw liggen. En we besloten om een handje sneeuw te halen voor haar. Ze nam het in beide handen, bestudeerde de ijskristallen en voelde hoe de sneeuw langzaam smolt, en langs haar armen op de grond droop. Ook zij kon zich even uitleven, op haar manier.

De volgende ochtend kon ik mijn bed niet uitkomen. Het regende weer eens, er stond een ijzige wind en ik had niets zinnigs te doen die dag. Wel boodschappen doen, de was opvouwen, het eten koken en het huis aanzuigen. Geen aanlokkelijk vooruitzicht voor mij om me eens lekker in uit te leven. "Was het maar weer lente", riep de caissière met een chagrijnig gezicht naar haar collega die drie kassa’s verder zat in de supermarkt. "Die winter heeft lang genoeg geduurd". En zo ging het nog even door. Terwijl ik mijn pincode intikte, herinnerde ik me opeens de gebeurtenissen van de afgelopen dagen weer. En besefte ik dat we toch ontzettend veel van kinderen kunnen leren, over ons eigen leven. Bij thuiskomst zet ik een muziekje op, haalde ik mijn tekendoos te voorschijn en een groot stuk papier. Ik vergat de tijd en leefde me helemaal uit op mijn tekening.

Dat uitleven hebben honden (en ook mensen!) nodig. Honden die dat niet kunnen of mogen, worden baldadig. Ze gaan aan het meubilair bijten, luisteren slecht, worden dik en sloom, of zelfs agressief naar mensen of andere honden toe. En voor kinderen die zich niet kunnen uitleven, geldt eigenlijk hetzelfde. Als mijn zoon niet zijn dagelijkse voetbaltraining heeft gehad, is de kans groot dat hij een soort stuiterbal wordt, zijn zus gaat irriteren, of de hele dag chagrijnig in zijn I pad staart. Laten we ons leven uitleven!