Doorgaan naar hoofdcontent

(Geen) man overboord

"Ik ga nooit meer op die rotboot." Met een grote sprong zette zoon Jerome weer voet aan wal. Zijn gezicht stond op onweer. Hij liet de zeilboot, die hij van opa Fred had gekregen dobberend achter en beende met ferme stappen naar huis. Daar trok hij zich terug op zijn kamer met zijn dekbed over zijn hoofd getrokken. De zeilboot was iets te schuin te gaan en Jerome was bang.

"Ah joh, dat is zeilen", stelde papa Erwin hem gerust. Jerome reageerde niet. Hij weigerde te eten. Terwijl dat hem juist zou kunnen helpen om het van een andere kant te bekijken. Jerome bleef voor zich uit staren en reageerde nergens op. Niet op een grapje, niet op een boze opmerking. Hij had zich helemaal teruggetrokken. Totdat hij opsprong en naar vader Erwin schreeuwde: "Jij begrijpt er ook helemaal niks van!" Waarbij hij vader Erwin een tik gaf.

De zeilboot was een grote wens, al jaren. We hadden al een aantal keer op het punt gestaan om er eentje te kopen. Maar iedere keer was er wat mis. Totdat opa Fred (zelf ook fervent watersporter) een Middellandse zee jol op de kop had getikt. Een mooie rode die de naam Roje kreeg (afkorting: Rosalie-Jerome). Bij het eerste tochtje stond er een stevig windje, waardoor de boot flink schuin ging. Toen Jerome vergat het touw van de fok te laten vieren, stroomde er bijna water in de zeilboot. Paniek.

"Ik kan nog een ding bedenken om hem hier uit te halen", opperde vader Erwin, die zijn hoofd had ingepakt met roze wc-papier. Met een grijns van oor tot oor ging hij naar de slaapkamer van Jerome. Ondertussen sloten dochter Rosalie en ik een weddenschap af. Gaat het hem lukken of niet om Jerome uit zijn dip te halen? Na vijf minuten hoorden we geschreeuw van boven, wat uitmondde in een stoeipartij. Het was gelukt, maar Jerome bleef erbij dat hij nooit meer in de zeilboot zou stappen.

"Zullen we gaan varen?", vroeg dochter Rosalie aan haar vader de volgende dag. Er stond weer een stevig windje, maar dat weerhield haar er niet van om in de boot te stappen. Ze nam plaats achter het roer en hield het grootzeil vast. In plaats van overstag te gaan liet ze de boot gijpen. "Wat doe je nou!", schreeuwde vader Erwin haar toe vanuit de punt. Rosalie herstelde zich en bleek een snelle leerling te zijn. "Was je niet bang?", vroeg ik na afloop. "Als hij om gaat, dan zwem ik toch gewoon weer naar de kant", legde ze me uit met een rode blos op haar wangen.


Aangemoedigd door het enthousiasme van zijn zus, besloot zoon Jerome zijn angst te overwinnen. Hij verdiepte zich in het zeilen, las boeken, bekeek filmpjes op Youtube en stapte een paar dagen later weer glunderend in de boot. Geen man meer overboord.
Labels:

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt

"En dan ging ik op zaterdagavond na de disco met de bus naar huis. De bus zat vol dronken jongeren. En als ze mij in de gaten kregen, begonnen ze dus te zingen: Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt." "Wat deed je dan pap?", vroeg dochter Rosalie die vol aandacht zat te luisteren. "Nou, ik zong gewoon mee en deed alsof het niet over mij ging." Ze kroop bij haar vader op schoot en woelde met haar handen door zijn wilde krullen, die helaas niet meer zo rood waren als toen. "Gewoon negeren dus", was haar conclusie. Maar gold dat ook voor Simon de Pimon en Rosie Poepedosie? "Ze noemden me vandaag Simon de Pimon", wist deze jongeman mij te vertellen met een verongelijkt gezicht. En de tranen stonden in zijn ogen. Zijn moeder had mij gevraagd om hem te begeleiden. Hij werd gepest op school en daar leed hij zichtbaar onder. Blijkbaar werd hij geraakt door deze bijnaam, die in mijn ogen nog onschuldig was. Vaak heeft het gev...
Een reactie posten
Meer lezen

En op de gang zijn we.... STIL

  “Ja. We zijn vandaag de boeken aan het inventariseren”, vertelde een hulpmoeder mij terwijl ik een blik wierp in de schoolbibliotheek. Ik zuchtte. “Dat kan wel de hele dag duren, hoor”. Het betekende dus dat ik op zoek moest gaan naar een andere plek in school, waar ik met de kinderen van groep 7 aan de nieuwe 10-weekse lessenreeks “De Kracht van Aandacht” zou kunnen beginnen vandaag. Dan maar het speellokaal. En terwijl ik de deur van de speelzaal open doe, zie ik al dat het vol staat met glijbanen, klimrekken, een trampoline, een evenwichtsbalk en vooral heel veel ballen. De moed zinkt me in de schoenen. “De pedagoog als ruimte”, schiet mij te binnen. Ik besef dat deze ruimte toch wel erg afleiding voor de kinderen is om de kracht van aandacht te gaan ervaren.   Alsof ik in het zwembad was “Het voelde alsof ik in het zwembad was. Heel diep op de bodem. Daar is het zo stil, dan hoor ik alleen nog maar mezelf en het water”, verzuchtte hij na 15 minuten. Ik had de kind...
Een reactie posten
Meer lezen

Mijn kind leert foute dingen op school

  “Eeehhhh, juf, kan ik je even spreken?” Het is vrijdagochtend half negen en ik sta bij de deur om de kleuters te begroeten. Ze mogen kiezen: een high five, een knuffel, een zwaai, een billenbots, een hand. De meeste kinderen wijzen op de poster “de knuffel” aan. Een goed begin van de dag. Maar daar staat dus opeens een vader voor me. Hij kijkt me zorgelijk aan. En vertelt dat zijn zoon sinds kort thuis “fuck you” zegt en zijn middelvinger opsteekt. Dat deed hij anders nooit. “Mijn kind leert foute dingen hier op school…” “Ja dat begrijp ik, maar hij leert het niet van mij!” Vader gaat verder. Dat hij het leert van de grote kinderen, uit groep 3 en ik beloof hem dat ik er vandaag eens extra op ga letten. Terwijl de kinderen in de kring plaatsnemen, gaat de gouden spiegel rond. “Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wat is er vandaag met mij aan de hand?” De kinderen kijken om de beurt vol aandacht in de spiegel en vertellen iets over wat ze zien. “Mijn haar is er af, ik ben naar d...
Een reactie posten
Meer lezen