"Ik ga nooit meer op die rotboot." Met een
grote sprong zette zoon Jerome weer voet aan wal. Zijn gezicht stond op onweer.
Hij liet de zeilboot, die hij van opa Fred had gekregen dobberend achter en
beende met ferme stappen naar huis. Daar trok hij zich terug op zijn kamer met
zijn dekbed over zijn hoofd getrokken. De zeilboot was iets te schuin te gaan
en Jerome was bang.
"Ah joh, dat is zeilen", stelde papa Erwin hem
gerust. Jerome reageerde niet. Hij weigerde te eten. Terwijl dat hem juist zou
kunnen helpen om het van een andere kant te bekijken. Jerome bleef voor zich
uit staren en reageerde nergens op. Niet op een grapje, niet op een boze
opmerking. Hij had zich helemaal teruggetrokken. Totdat hij opsprong en naar
vader Erwin schreeuwde: "Jij begrijpt er ook helemaal niks van!"
Waarbij hij vader Erwin een tik gaf.
De zeilboot was een grote wens, al jaren. We hadden al
een aantal keer op het punt gestaan om er eentje te kopen. Maar iedere keer was
er wat mis. Totdat opa Fred (zelf ook fervent watersporter) een Middellandse zee jol op
de kop had getikt. Een mooie rode die de naam Roje kreeg (afkorting: Rosalie-Jerome). Bij het eerste tochtje stond er een stevig windje, waardoor de boot
flink schuin ging. Toen Jerome vergat het touw van de fok te laten vieren,
stroomde er bijna water in de zeilboot. Paniek.
"Ik kan nog een ding bedenken om hem hier uit te
halen", opperde vader Erwin, die zijn hoofd had ingepakt met roze
wc-papier. Met een grijns van oor tot oor ging hij naar de slaapkamer van
Jerome. Ondertussen sloten dochter Rosalie en ik een weddenschap af. Gaat het
hem lukken of niet om Jerome uit zijn dip te halen? Na vijf minuten hoorden we
geschreeuw van boven, wat uitmondde in een stoeipartij. Het was gelukt, maar
Jerome bleef erbij dat hij nooit meer in de zeilboot zou stappen.
"Zullen we gaan varen?", vroeg dochter Rosalie
aan haar vader de volgende dag. Er stond weer een stevig windje, maar dat
weerhield haar er niet van om in de boot te stappen. Ze nam plaats achter het
roer en hield het grootzeil vast. In plaats van overstag te gaan liet ze de
boot gijpen. "Wat doe je nou!", schreeuwde vader Erwin haar toe
vanuit de punt. Rosalie herstelde zich en bleek een snelle leerling te zijn.
"Was je niet bang?", vroeg ik na afloop. "Als hij om gaat, dan
zwem ik toch gewoon weer naar de kant", legde ze me uit met een rode blos
op haar wangen.
Aangemoedigd door het enthousiasme van zijn zus, besloot zoon
Jerome zijn angst te overwinnen. Hij verdiepte zich in het zeilen, las boeken,
bekeek filmpjes op Youtube en stapte een paar dagen later weer glunderend in de
boot. Geen man meer overboord.
Reacties
Een reactie posten