Doorgaan naar hoofdcontent

Mijn moeder zegt dat jij giraffen-oren hebt

Aan het eind van de yogales bleef hij altijd nog even hangen. Hij treuzelde met het opdrinken van zijn kopje thee of zat te rommelen met zijn yogamatje. En wilde me dan ook nog iets vragen of vertellen. Dit keer bleek ik dus giraffen-oren te hebben, volgens zijn moeder dan. “Mmm, dat is me nog niet eerder opgevallen, toen ik vanmorgen in de spiegel keek”, en ik keek hem aandachtig aan. “Wat zal ze daarmee bedoelen?” En hij begon te vertellen over de cursus geweldloze communicatie die zijn moeder volgde, waarin ze had geleerd te reageren als een giraf of als een jakhals.

“Zo, dus ik heb giraffen-oren!”, besloot ik haar een paar dagen later te mailen. Ik was benieuwd hoe zij dat zag. Haar antwoord liet even op zich wachten. “Tijdens de yogales bij het uitdelen van de appeltaart vond ik zo mooi hoe jij reageerde naar het jongetje dat zo graag nog een stukje appeltaart wilde. ‘Ik kan jou nog een stukje geven, maar dat betekent dat iemand anders geen stukje heeft. Het is een keuze.’ Toen koos het jongetje uit zichzelf dat hij dan toch maar geen tweede stukje wilde. Dit heb ik verteld aan mijn zoon en dat ik vond dat jij ook giraffen-oren hebt.”

En ze vervolgde haar uitleg over geweldloze communicatie. “Er wordt gewerkt met de metaforen ‘giraf’ en ‘jakhals’. Oordelen en gedachten over goed/fout worden ‘jakhals’ genoemd. En als ik mezelf wil openstellen voor observatie dan kies ik ervoor om mijn ‘giraffe-oren’ op te zetten. Giraffen zijn niet perse aardig, maar wel duidelijk. En ze kijken vooral naar de behoefte die erachter zit. Zo zien zij ‘oordelen’ als een type gedachten. Jakhalzen zijn vooral tragische dieren, zij hebben hele mooie behoeften maar ze drukken zich helaas zo tragisch uit. De giraf is gekozen omdat het van alle landdieren het grootste hart heeft. En door hun lange nek zien ze ook het grotere perspectief.”

Leven vanuit je hart (ik voel), je buik (ik wil), je hoofd (ik denk) of je ziel (ik weet). Zo zou ik het willen vertalen. Maar dan zouden we er nog wat dieren bij moeten halen. Haar zoon was zo’n jongen die leefde vanuit zijn hart en zijn ziel. Een gevoelsmens die altijd op zoek was naar zijn wijsheid. Hij had veel vragen. “Waarom ken ik geen yogi’s die zo oud zijn geworden?” En “Wat zou jij kiezen als je over een echte gave kon beschikken?” Ik vertelde hem dat ik dolgraag zou willen vliegen, niet in een vliegtuig, maar zelf als een vogel. Zo vrij als een vogel. Ja dat leek hem ook wel wat. En samen fantaseerden we dan over hoe dat zou zijn.


Ik blikte nog eens terug op het afgelopen jaar, waarin ik hem  had mogen begeleiden. Hij was zo ontzettend gegroeid, als mens. Van een onrustig jongetje die moeite had om op zijn yogamatje te blijven zitten tot een tiener die serieus al bezig was met levensvraagstukken en vaak niets liever wilde dan “naar binnen keren”. Hij had een rustgevende invloed op de groep, hoefde er alleen maar te zijn en de sfeer was al goed. Een gevoel van dankbaarheid overviel me. Dankbaar dat ik kinderen zoals hem bij zichzelf mag brengen.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt

"En dan ging ik op zaterdagavond na de disco met de bus naar huis. De bus zat vol dronken jongeren. En als ze mij in de gaten kregen, begonnen ze dus te zingen: Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt." "Wat deed je dan pap?", vroeg dochter Rosalie die vol aandacht zat te luisteren. "Nou, ik zong gewoon mee en deed alsof het niet over mij ging." Ze kroop bij haar vader op schoot en woelde met haar handen door zijn wilde krullen, die helaas niet meer zo rood waren als toen. "Gewoon negeren dus", was haar conclusie. Maar gold dat ook voor Simon de Pimon en Rosie Poepedosie? "Ze noemden me vandaag Simon de Pimon", wist deze jongeman mij te vertellen met een verongelijkt gezicht. En de tranen stonden in zijn ogen. Zijn moeder had mij gevraagd om hem te begeleiden. Hij werd gepest op school en daar leed hij zichtbaar onder. Blijkbaar werd hij geraakt door deze bijnaam, die in mijn ogen nog onschuldig was. Vaak heeft het gev...

En op de gang zijn we.... STIL

  “Ja. We zijn vandaag de boeken aan het inventariseren”, vertelde een hulpmoeder mij terwijl ik een blik wierp in de schoolbibliotheek. Ik zuchtte. “Dat kan wel de hele dag duren, hoor”. Het betekende dus dat ik op zoek moest gaan naar een andere plek in school, waar ik met de kinderen van groep 7 aan de nieuwe 10-weekse lessenreeks “De Kracht van Aandacht” zou kunnen beginnen vandaag. Dan maar het speellokaal. En terwijl ik de deur van de speelzaal open doe, zie ik al dat het vol staat met glijbanen, klimrekken, een trampoline, een evenwichtsbalk en vooral heel veel ballen. De moed zinkt me in de schoenen. “De pedagoog als ruimte”, schiet mij te binnen. Ik besef dat deze ruimte toch wel erg afleiding voor de kinderen is om de kracht van aandacht te gaan ervaren.   Alsof ik in het zwembad was “Het voelde alsof ik in het zwembad was. Heel diep op de bodem. Daar is het zo stil, dan hoor ik alleen nog maar mezelf en het water”, verzuchtte hij na 15 minuten. Ik had de kind...

Mijn kind leert foute dingen op school

  “Eeehhhh, juf, kan ik je even spreken?” Het is vrijdagochtend half negen en ik sta bij de deur om de kleuters te begroeten. Ze mogen kiezen: een high five, een knuffel, een zwaai, een billenbots, een hand. De meeste kinderen wijzen op de poster “de knuffel” aan. Een goed begin van de dag. Maar daar staat dus opeens een vader voor me. Hij kijkt me zorgelijk aan. En vertelt dat zijn zoon sinds kort thuis “fuck you” zegt en zijn middelvinger opsteekt. Dat deed hij anders nooit. “Mijn kind leert foute dingen hier op school…” “Ja dat begrijp ik, maar hij leert het niet van mij!” Vader gaat verder. Dat hij het leert van de grote kinderen, uit groep 3 en ik beloof hem dat ik er vandaag eens extra op ga letten. Terwijl de kinderen in de kring plaatsnemen, gaat de gouden spiegel rond. “Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wat is er vandaag met mij aan de hand?” De kinderen kijken om de beurt vol aandacht in de spiegel en vertellen iets over wat ze zien. “Mijn haar is er af, ik ben naar d...