Uw dochter heeft een achterstand

“Uit de resultaten van de entreetoets is gebleken dat uw dochter Rosalie bij ingang van het schooljaar een achterstand heeft van minimaal een half jaar.” Met een deftige stem lees ik de brief aan Rosalie voor. “Oja, dat was die toets op de kennismakingsdag. Daar begonnen we mee toen we binnenkwamen. “ En ze vertelde verder over dat ze tikkertje had gedaan op het schoolplein, terwijl iedereen in de pauze in zijn smartphone had zitten staren. En dat ze de directeur had laten schrikken door zijn kamer binnen te stormen. "Maar mam, het kan nog erger hoor. Louise heeft de toets zo slecht gemaakt dat ze naar de zomerschool moet", vervolgde ze met een grijns van oor tot oor op haar gezicht.

Rosalie volgde haar eigen zomerschool. De eerste week mocht ze helpen op het ponykamp. Pleisters plakken, kinderen vermaken, pannenkoeken bakken, limonade inschenken, paarden verzorgen en opzadelen, ruzies oplossen. Iedere ochtend vertrok ze rond half negen op de fiets naar de manege en ze kwam meestal pas tegen vieren thuis. Met rode wangen en een twinkeling in haar ogen. "Dit is wat ik later ook wil gaan doen. Met mensen en dieren werken', vertrouwde ze mij toe bij het slapen gaan. Ik zag haar groeien in zelfstandigheid en zelfredzaamheid. En ze had haar roeping gevonden.

"Ik ga naar de bakker", riep ze met een luide stem tegen haar Franse vakantievriendje Morgan. De eerste paar dagen keek hij haar niet begrijpend aan wanneer ze in het Nederlands tegen hem praatte. Ze had het boek "Hoe en wat in het Frans" op zak en besloot dat die Fransen wel wat Nederlandse les konden gebruiken. Morgan bleek een snelle leerling te zijn en Rosalie een strenge leraar. Als hij een woord verkeerd uitsprak, moest hij het blijven herhalen totdat zij tevreden was. Eigenlijk zoals de meeste Fransen ons Franse les geven, wanneer we proberen iets duidelijk te maken in hun taal. Ik zag haar groeien in geduld, taalbeheersing en onderwijsvaardigheden.

En de zomerschool kreeg zijn vervolg op andere vlakken. Flikflakken... En salto's, spagaten, bommetjes, achterover sprongen. De trampoline op de camping werd een grote sprong in de fysieke ontwikkeling. Dagenlang was ze er op te vinden, meestal samen met haar broer. Ook ik moest er aan geloven en ik kreeg springles van haar. “Nee mam, je moet niet bang zijn, geef je gewoon over, de trampo vangt je op”, moedigde ze me aan vanaf de zijlijn toen ik mijn eerste sprongetjes waagde. Ik zag haar groeien in doorzettingsvermogen, kracht, soepelheid en creativiteit.

“Ojee het is vloed geworden.“ Verschrikt keken we elkaar aan. Tijdens onze wandeltocht langs de rotskust van Bretagne hadden we niet gemerkt dat het water was gestegen. Helemaal meegenomen door de prachtige natuur. De schitterende vergezichten, het lichtblauwe water, de prachtige rotspartijen, de schelpen en vissen die op ons pad kwamen. Waarschijnlijk hadden we al een paar uur rondgezworven in stilte, met af en toe een vreugdekreet als we weer iets moois hadden gevonden. Maar nu terug naar het vaste land... Zwemmend. Ik zag deze middag Rosalie groeien in verwondering, verstilling, liefde voor de natuur en diep respect voor de wereld om haar heen.

Deze (levens)vaardigheden zijn niet in een toets te vangen. Bij thuiskomst gaan we ons dus toch maar weer eens buigen over 't kofschip en de breuken.