Doorgaan naar hoofdcontent

Ik vind je lief

"Er is iemand die wel een heel bijzonder cadeau krijgt vandaag..." Met begerige blikken keken de kinderen naar alle pakjes die we hadden uitgestald in het midden van de tent. Het was de laatste dag van het vakantiekamp en omdat we dit jaar geen jarige job hadden, besloten we elkaar een cadeautje te geven. "Omdat we het zo fijn hebben met elkaar," had iemand als reden opgegeven. Ze verheugden zich er op om hun cadeau in ontvangst te nemen. En misschien verheugden ze zich nog wel meer op het geven van hun eigen cadeau. Maar wie zou dat bijzondere cadeau (een kus!!!) mogen ontvangen?

"Mijn cadeau eerst", riep een enthousiast meisje met stemverheffing. Ik ging er van uit dat ze bedoelde dat ze als eerste haar cadeau wilde hebben. Net als dat ze de afgelopen dagen als eerste steevast een dubbele boterham met extra veel chocoladepasta wilde. En terwijl ze die in haar mond had er alvast nog maar een bestelde. Maar dit keer wilde ze dolgraag een ander blij maken, met haar zelfgemaakt cadeau. Vol spanning keek ze hoe het zorgvuldig werd uitgepakt, haar onderlip trilde. En er kwam een glimlach van oor tot oor toen ze het blijde gezicht van de ander zag.

"Ja ik wil dit cadeau weggeven, omdat ik haar zooooo lief vind. Maar wat ik echt niet leuk vind is dat ze ook wel eens poezen aait. Daar word ik zo jaloers van. Woef." Ook Saartje de hond had deelgenomen aan het kamp en met de "hondenstem" legde ik uit waarom zij een hondenkus als cadeau wilde geven aan de "gelukkige". Er was geen ontkomen aan en met veel hilariteit smeerden we wat pindakaas op de wang. Saartje vervulde haar taak en deed zich tegoed aan de lekkernij. Met zorgvuldige likken werd de wang onder handen genomen. En niet alleen zij genoot.

"Ik heb gisteravond deze sjaal gekregen", vertelde mijn vriendin aan de kinderen. En ze showde haar gebreide sjaal in regenboogkleuren. Ze had het gevonden in haar praktijkruimte en dacht eerst dat iemand het had laten liggen. Totdat ze het bijbehorende briefje las waarop de anonieme gever uitleg gaf over het geschenk. Met een link naar de bijbehorende facebook pagina om een berichtje achter te laten of het in goede orde was ontvangen en wat de verrassing met haar had gedaan. "Al wordt het vandaag 30 graden, ik hou mijn sjaal om", vertelde ze glunderend.

Ik dacht terug aan een week geleden. Samen met dochter Rosalie liep ik de hond Saar uit te laten. Terwijl we relaxed in het gras lagen, ontdekte ze een klavertje vier. "Wow". Dolgelukkig was ze er mee, maar het geluk werd nog groter toen ze het klavertje 10 minuten later al weer weg gaf. In de verte zagen we de buurman lopen, met een gebogen rug. Hij maakte een treurige indruk, en dat was hij ook. We wisten dat zijn vader een dag daarvoor was overleden. "Mam, ik ga mijn klavertje aan hem geven", en ze huppelde naar hem toe. Ik zag een glimlach verschijnen.


Reacties

Populaire posts van deze blog

Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt

"En dan ging ik op zaterdagavond na de disco met de bus naar huis. De bus zat vol dronken jongeren. En als ze mij in de gaten kregen, begonnen ze dus te zingen: Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt." "Wat deed je dan pap?", vroeg dochter Rosalie die vol aandacht zat te luisteren. "Nou, ik zong gewoon mee en deed alsof het niet over mij ging." Ze kroop bij haar vader op schoot en woelde met haar handen door zijn wilde krullen, die helaas niet meer zo rood waren als toen. "Gewoon negeren dus", was haar conclusie. Maar gold dat ook voor Simon de Pimon en Rosie Poepedosie? "Ze noemden me vandaag Simon de Pimon", wist deze jongeman mij te vertellen met een verongelijkt gezicht. En de tranen stonden in zijn ogen. Zijn moeder had mij gevraagd om hem te begeleiden. Hij werd gepest op school en daar leed hij zichtbaar onder. Blijkbaar werd hij geraakt door deze bijnaam, die in mijn ogen nog onschuldig was. Vaak heeft het gev...

En op de gang zijn we.... STIL

  “Ja. We zijn vandaag de boeken aan het inventariseren”, vertelde een hulpmoeder mij terwijl ik een blik wierp in de schoolbibliotheek. Ik zuchtte. “Dat kan wel de hele dag duren, hoor”. Het betekende dus dat ik op zoek moest gaan naar een andere plek in school, waar ik met de kinderen van groep 7 aan de nieuwe 10-weekse lessenreeks “De Kracht van Aandacht” zou kunnen beginnen vandaag. Dan maar het speellokaal. En terwijl ik de deur van de speelzaal open doe, zie ik al dat het vol staat met glijbanen, klimrekken, een trampoline, een evenwichtsbalk en vooral heel veel ballen. De moed zinkt me in de schoenen. “De pedagoog als ruimte”, schiet mij te binnen. Ik besef dat deze ruimte toch wel erg afleiding voor de kinderen is om de kracht van aandacht te gaan ervaren.   Alsof ik in het zwembad was “Het voelde alsof ik in het zwembad was. Heel diep op de bodem. Daar is het zo stil, dan hoor ik alleen nog maar mezelf en het water”, verzuchtte hij na 15 minuten. Ik had de kind...

Mijn kind leert foute dingen op school

  “Eeehhhh, juf, kan ik je even spreken?” Het is vrijdagochtend half negen en ik sta bij de deur om de kleuters te begroeten. Ze mogen kiezen: een high five, een knuffel, een zwaai, een billenbots, een hand. De meeste kinderen wijzen op de poster “de knuffel” aan. Een goed begin van de dag. Maar daar staat dus opeens een vader voor me. Hij kijkt me zorgelijk aan. En vertelt dat zijn zoon sinds kort thuis “fuck you” zegt en zijn middelvinger opsteekt. Dat deed hij anders nooit. “Mijn kind leert foute dingen hier op school…” “Ja dat begrijp ik, maar hij leert het niet van mij!” Vader gaat verder. Dat hij het leert van de grote kinderen, uit groep 3 en ik beloof hem dat ik er vandaag eens extra op ga letten. Terwijl de kinderen in de kring plaatsnemen, gaat de gouden spiegel rond. “Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wat is er vandaag met mij aan de hand?” De kinderen kijken om de beurt vol aandacht in de spiegel en vertellen iets over wat ze zien. “Mijn haar is er af, ik ben naar d...