Dit is mijn laatste les

"Dit is mijn laatste yogales", zei hij beslist. Hij zat met zijn rug tegen de muur op de gang en speelde een spelletje op zijn mobiele telefoon, terwijl hij me dit meedeelde. "Oh", zei ik verbaasd "En we zijn nog niet eens begonnen!" Nu keek hij me met zijn prachtige bruine ogen even aan. "Ja, weet je, ik ga liever naar hiernaast, weet je" en hij maakte met zijn hoofd een beweging naar links. Ik wachtte het vervolg af. "Daar kom ik iedere dag na school en dan ga ik daar lekker chillen en gamen, weet je. Met mijn vrienden, weet je". Ik besloot het even te laten rusten en hoopte stiekem dat het gevoel van thuiskomen in de yogales voor hem voldoende zou zijn om zijn begeerte naar alle verlokkingen even uit te stellen.

"Vanavond doe ik niet mee met de yoga" vertelde dochter Rosalie ons de laatste tijd steeds vaker. We hadden er de laatste jaren een ritueel van gemaakt om samen de dag af te sluiten met een uurtje yoga en een kopje thee met yogaverhaal bij het slapen gaan. Het bracht de harmonie in huis en voor ons was het onderdeel van de dag geworden. Net als tandenpoetsen. Haar broer Jerome vroeg er vaak zelf om. Hij was dankbaar voor wat het hem bracht: rust, een sterk en soepel lichaam, concentratie, plezier en een goede gezondheid. Zij koos er steeds vaker voor om nog even een boekje te lezen op bed. En dat lieten we zo: yoga kun je namelijk niet afdwingen, daar kies je zelf voor. En als ze dan eens niet lekker in haar vel zat, besefte ze wat ze nodig had om in haar kracht te komen: yoga. Dan sloot ze zich bij ons aan en deed ze weer een paar weken enthousiast mee.

"Is er leven na de dood?", was de filosofische vraag in deze yogales. Ik hoorde de hersenen kraken. Sommige kinderen wisten zeker dat ze een onsterfelijke ziel hadden, die het lichaam verliet bij het overlijden en weer in een ander lichaam terug zou komen. "Kun je ook weten wie je in een vorig leven bent geweest?", werd er gevraagd. En ik vertelde over de yogatechnieken voor gevorderde yogabeoefenaars waarmee je dat kon achterhalen. Waarmee je ook het tijdstip van je eigen overlijden te weten kunt komen. "Maar wil je dat weten en wat zou er dan veranderen in je leven? Zou je dan nog naar school gaan?" En ik vertelde de kinderen over een tv-programma dat ik had gezien waarin mensen werden geïnterviewd die nog maar kort te leven hadden. Ze beseften allemaal hetzelfde: waar het leven echt omdraait. Het veranderde hun levenshouding: ze gingen pas echt leven in het nu. Net als bij yoga, beseften wij. In stilte overdachten we dit. Je kon een speld horen vallen.

Ik gluurde naar de jongeman die nog geen uur geleden had gemeld dat dit zijn laatste yogales was. Hij zat ontspannen met zijn ogen dicht. Ik zag een zachte uitdrukking op zijn gezicht. In mijn herinnering ging ik terug naar ruim een jaar geleden. Hij was toen nog een stuk kleiner, had wat hangende schouders. Zijn moeder had mij gevraagd om hem te begeleiden in de yoga. Hij had het haar zien doen en voelde diep van binnen dat het voor hem ook goed kon zijn. Soms kwamen ze samen naar de yogales (moeder en zoon) en dan deed hij altijd extra zijn best. Hij genoot er van als hij een oefening kon, waar hij eerst moeite mee had. En vond het heerlijk om naar binnen te keren, om stil te worden. Ik besefte dat deze les misschien wel zijn belangrijkste yogales ging worden voor hem. Er zat van alles in. Kies je er voor om je naar buiten richten of naar binnen? Laat je je leiden door allerlei verlokkingen of voel je diep van binnen wat echt goed voor je is? En... hoe eerlijk ben je als je je eerst opgeeft voor de cursus en op het laatste moment besluit om er niet meer aan mee te doen?

Zijn vriend, die altijd met hem meekwam, had een oplossing. "Simpel, ik keer eerst naar binnen bij de yoga en ga dan weer ontspannen naar buiten."