Oma, nu heb je hem weer niet schoon gemaakt

Verwijtend keek dochter Rosalie haar oma aan. Oma zat naast haar op de knieën op de grond. Haar leesbril stond op het puntje van haar neus en ze deed haar uiterste best om haar kleindochter te volgen. “Oma, nu heb je hem weer niet schoon gemaakt”. Met een verontwaardigde stem vertelde oma dat ze vanmorgen nog een schoonmaakdoekje er over heen had gehaald, er zaten namelijk wat vieze vingers op. “Nee, oma”, verzuchtte Rosalie lichtelijk geïrriteerd. “Dat bedoel ik natuurlijk niet, je laat al je schermpjes open staan en dan gaat de batterij snel leeg en wordt hij ook nog traag. Dat heb ik je vorige week toch verteld?”

Oma had een smartphone gekocht. “Eindelijk”, had dochter Rosalie gereageerd. “Dan kan ik je ten minste eens appen, met foto’s van Billy, mijn nieuwe verzorgpony.” Maar zo makkelijk ging het niet. Na twee dagen had ze de telefoon teruggebracht naar de winkel. “Hij gaat niet open”, was haar klacht. De winkelbediende had drie keer met zijn vinger op het scherm getikt en er bleek niets aan de hand te zijn. Thuis aangekomen besloot oma de stoute schoenen aan te trekken. Ze ging verder op onderzoek uit: probeerde te internetten en een recept op te zoeken. Ze kreeg hem al aardig onder de knie. Totdat ze ontdekte dat de WIFI het niet deed en ze dus al heel wat beltegoed had opgemaakt met haar probeersels.

“Oma, het is vakantie, ik kom je wel even helpen”, had dochter Rosalie beloofd. Zelf was ze nogal handig met haar telefoon en dat zou ze oma wel even bijbrengen. Bij binnenkomst, zag ik de stress al op de gezichten. Dit zou een zware middag worden. En ik besloot maar even er tussen uit te piepen en boodschappen te doen. Bij terugkomst zaten oma en kleindochter samen op de bank. De opluchting was van de gezichten af te lezen. Rosalie was er al snel achter gekomen dat het LAN-netwerk uit stond en de telefoon om die reden geen gebruik kon maken van de WIFI. En dus maar aan zijn eigen beltegoed was begonnen.

In mijn herinnering ging ik terug naar 10 jaar geleden. Toen zaten ze ook wekelijks samen op de bank. Oma in het midden, zoon Jerome links en dochter Rosalie rechts van haar. Urenlang kon oma voorlezen, de kinderen hingen aan haar lippen. En als het boekje dan eindelijk uit was, gingen ze het apenspel doen, of verstoppertje. In haar boodschappentas – die ze altijd meenam als ze kwam oppassen – had ze voor hen een zakje chips en een pakje limonade (met een rietje!). Het was altijd feest. Oma heeft de kinderen leren lezen en de kinderen leren haar nu appen. “Ben ik daar niet gewoon te oud voor?” “Nee oma, natuurlijk niet!”