Doorgaan naar hoofdcontent

Oma, nu heb je hem weer niet schoon gemaakt


Verwijtend keek dochter Rosalie haar oma aan. Oma zat naast haar op de knieën op de grond. Haar leesbril stond op het puntje van haar neus en ze deed haar uiterste best om haar kleindochter te volgen. “Oma, nu heb je hem weer niet schoon gemaakt”. Met een verontwaardigde stem vertelde oma dat ze vanmorgen nog een schoonmaakdoekje er over heen had gehaald, er zaten namelijk wat vieze vingers op. “Nee, oma”, verzuchtte Rosalie lichtelijk geïrriteerd. “Dat bedoel ik natuurlijk niet, je laat al je schermpjes open staan en dan gaat de batterij snel leeg en wordt hij ook nog traag. Dat heb ik je vorige week toch verteld?”

Oma had een smartphone gekocht. “Eindelijk”, had dochter Rosalie gereageerd. “Dan kan ik je ten minste eens appen, met foto’s van Billy, mijn nieuwe verzorgpony.” Maar zo makkelijk ging het niet. Na twee dagen had ze de telefoon teruggebracht naar de winkel. “Hij gaat niet open”, was haar klacht. De winkelbediende had drie keer met zijn vinger op het scherm getikt en er bleek niets aan de hand te zijn. Thuis aangekomen besloot oma de stoute schoenen aan te trekken. Ze ging verder op onderzoek uit: probeerde te internetten en een recept op te zoeken. Ze kreeg hem al aardig onder de knie. Totdat ze ontdekte dat de WIFI het niet deed en ze dus al heel wat beltegoed had opgemaakt met haar probeersels.

“Oma, het is vakantie, ik kom je wel even helpen”, had dochter Rosalie beloofd. Zelf was ze nogal handig met haar telefoon en dat zou ze oma wel even bijbrengen. Bij binnenkomst, zag ik de stress al op de gezichten. Dit zou een zware middag worden. En ik besloot maar even er tussen uit te piepen en boodschappen te doen. Bij terugkomst zaten oma en kleindochter samen op de bank. De opluchting was van de gezichten af te lezen. Rosalie was er al snel achter gekomen dat het LAN-netwerk uit stond en de telefoon om die reden geen gebruik kon maken van de WIFI. En dus maar aan zijn eigen beltegoed was begonnen.


In mijn herinnering ging ik terug naar 10 jaar geleden. Toen zaten ze ook wekelijks samen op de bank. Oma in het midden, zoon Jerome links en dochter Rosalie rechts van haar. Urenlang kon oma voorlezen, de kinderen hingen aan haar lippen. En als het boekje dan eindelijk uit was, gingen ze het apenspel doen, of verstoppertje. In haar boodschappentas – die ze altijd meenam als ze kwam oppassen – had ze voor hen een zakje chips en een pakje limonade (met een rietje!). Het was altijd feest. Oma heeft de kinderen leren lezen en de kinderen leren haar nu appen. “Ben ik daar niet gewoon te oud voor?” “Nee oma, natuurlijk niet!”

Reacties

Populaire posts van deze blog

Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt

"En dan ging ik op zaterdagavond na de disco met de bus naar huis. De bus zat vol dronken jongeren. En als ze mij in de gaten kregen, begonnen ze dus te zingen: Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt." "Wat deed je dan pap?", vroeg dochter Rosalie die vol aandacht zat te luisteren. "Nou, ik zong gewoon mee en deed alsof het niet over mij ging." Ze kroop bij haar vader op schoot en woelde met haar handen door zijn wilde krullen, die helaas niet meer zo rood waren als toen. "Gewoon negeren dus", was haar conclusie. Maar gold dat ook voor Simon de Pimon en Rosie Poepedosie? "Ze noemden me vandaag Simon de Pimon", wist deze jongeman mij te vertellen met een verongelijkt gezicht. En de tranen stonden in zijn ogen. Zijn moeder had mij gevraagd om hem te begeleiden. Hij werd gepest op school en daar leed hij zichtbaar onder. Blijkbaar werd hij geraakt door deze bijnaam, die in mijn ogen nog onschuldig was. Vaak heeft het gev...

En op de gang zijn we.... STIL

  “Ja. We zijn vandaag de boeken aan het inventariseren”, vertelde een hulpmoeder mij terwijl ik een blik wierp in de schoolbibliotheek. Ik zuchtte. “Dat kan wel de hele dag duren, hoor”. Het betekende dus dat ik op zoek moest gaan naar een andere plek in school, waar ik met de kinderen van groep 7 aan de nieuwe 10-weekse lessenreeks “De Kracht van Aandacht” zou kunnen beginnen vandaag. Dan maar het speellokaal. En terwijl ik de deur van de speelzaal open doe, zie ik al dat het vol staat met glijbanen, klimrekken, een trampoline, een evenwichtsbalk en vooral heel veel ballen. De moed zinkt me in de schoenen. “De pedagoog als ruimte”, schiet mij te binnen. Ik besef dat deze ruimte toch wel erg afleiding voor de kinderen is om de kracht van aandacht te gaan ervaren.   Alsof ik in het zwembad was “Het voelde alsof ik in het zwembad was. Heel diep op de bodem. Daar is het zo stil, dan hoor ik alleen nog maar mezelf en het water”, verzuchtte hij na 15 minuten. Ik had de kind...

Mijn kind leert foute dingen op school

  “Eeehhhh, juf, kan ik je even spreken?” Het is vrijdagochtend half negen en ik sta bij de deur om de kleuters te begroeten. Ze mogen kiezen: een high five, een knuffel, een zwaai, een billenbots, een hand. De meeste kinderen wijzen op de poster “de knuffel” aan. Een goed begin van de dag. Maar daar staat dus opeens een vader voor me. Hij kijkt me zorgelijk aan. En vertelt dat zijn zoon sinds kort thuis “fuck you” zegt en zijn middelvinger opsteekt. Dat deed hij anders nooit. “Mijn kind leert foute dingen hier op school…” “Ja dat begrijp ik, maar hij leert het niet van mij!” Vader gaat verder. Dat hij het leert van de grote kinderen, uit groep 3 en ik beloof hem dat ik er vandaag eens extra op ga letten. Terwijl de kinderen in de kring plaatsnemen, gaat de gouden spiegel rond. “Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wat is er vandaag met mij aan de hand?” De kinderen kijken om de beurt vol aandacht in de spiegel en vertellen iets over wat ze zien. “Mijn haar is er af, ik ben naar d...