Ik smeer mijn boterham wel BOVEN

“Ik smeer mijn boterham wel BOVEN…”, schreeuwde zoon Jerome me toe. Stampvoetend ging hij naar boven.  Het was half zeven ’s ochtends en ik bleef alleen achter aan de ontbijttafel. De afgelopen dagen vroeg ik me zelfs af, of ik niet gewoon lekker in mijn bed mocht blijven liggen. Het was nog donker en de kinderen waren niet echt gezellig aan de ontbijttafel. De een zat onderuit gezakt voor zich uit te staren en de ander tuurde in het scherm van de ipad om te kijken of er al schoolcijfers waren bekend gemaakt. Toch sleepte ik mij me bed uit als de wekker ging en zong ik een liedje voor de kinderen, net als toen ze nog klein waren.

“Goedemorgen, zonder zorgen, het is weer tijd om op te staan. Goedemorgen, zonder zorgen, om vandaag naar school te gaan. Goedemorgen, zonder zorgen, wordt maar wakker lief kind. Goedemorgen, zonder zorgen, als de dag voor jou begint.” En daar waren in de loop van de jaren allerlei varianten op ontstaan.  Als ik dan naar ze kijk, bekruipt me een warm gevoel. En de herinnering aan toen ze nog klein waren en mij iedere ochtend met een grote glimlach verwelkomde. De realiteit was nu echter anders: geen grote glimlach meer in de ochtend, maar gemopper en gegrom.

“Wanneer was je voor het laatst echt gelukkig?” had ik die avond er voor gevraagd aan het gezin waar ik om tafel zat. Ze hadden de afgelopen maanden flink wat strijd gehad om hun puberdochter die zich niet meer zo inzette voor school. En hadden mijn hulp ingeroepen. We zaten gezellig aan de eetkamertafel met een kopje thee. En de puberdochter begon direct te schrijven. Wat ze op dat gelukkige moment toen deed, dacht en voelde. Ook haar moeder kon zich al snel iets herinneren. Bij haar vader bleef het stil. Hij staarde naar zijn papier en kon zich niets voor de geest halen. “Genoeg ongelukkige momenten om op te schrijven, maar het geluk is even zoek”, verzuchtte hij.

“Hoe kan dat nou?” vroeg zijn puberdochter. Die weliswaar niet echt goed mee kon komen op school, maar over een enorme wijsheid beschikte. Zelf had ze opgeschreven over haar gelukkige moment toen ze van een hoge brug in het water was gesprongen. Bij het verhaal alleen al zag ik weer de twinkeling in haar ogen. Ik probeerde op haar vraag antwoord te geven. Dat we geneigd zijn om altijd te kijken naar wat er niet goed gaat. En dat het extra inspanning kost, om iedere dag weer eens onze zegeningen te tellen. En dankbaar te zijn voor de mooie momenten. Het straaltje zonneschijn dat door de gordijnen piept of het heerlijke kopje thee dat we samen drinken. Ze doopte ondertussen haar bastognekoek in de thee en nam daarna een hapje. “Dat is toch ook geluk?”

“Brad Pitt en Angelina Jolie zijn uit elkaar. En hij wordt verdacht van mishandeling”, wist dochter Rosalie die ochtend tijdens het ontbijt te vertellen. Verbaasd keek ik haar aan. “Ja, we kijken tegenwoordig op school naar het nieuws, zodat we weten wat er gebeurt in de wereld”, voegde ze er aan toe. Ik vroeg me stilzwijgend af wat voor nieuws dat dan wel niet was, maar besefte dat ellende nou eenmaal meer aandacht krijgt dan geluksmomenten. Lees de krant er maar eens op na. Dat is wat de mensen willen zien. En ik besloot het nieuws om te buigen en vertelde haar over wat een prachtige rol Brad Pitt had gespeeld in de film “Seven years in Tibet”. En over hoe mooi hij daarin had geacteerd.

Die avond haalde ik zoon Jerome op van de voetbal. Hij was nog net zo chagrijnig als in de ochtend. Na het eten, ging hij  in op mijn uitnodiging om samen nog wat yoga te doen. We staken een kaarsje aan, rolden ons matje uit en werden heel stil. Na afloop stelde ik hem de zelfde vraag; “Waar word jij eigenlijk gelukkig van?” Hij hoefde (gelukkig!) niet lang na te denken. “Vanmiddag nog. Ik was zo blij dat ik weer kon voetballen. Na mijn gekneusde teen van afgelopen zaterdag, mocht ik niet meer meetrainen. En nu vloog ik weer over het veld.” En voor het eerst die dag, zag ik een glimlach op zijn gezicht verschijnen.