Ik ga je knuffelen

Daar stond hij voor me. Blonde ongekamde haren, blauwe ogen en een verlegen grijns op zijn gezicht. Hij was samen met zijn moeder naar de ouder/kind yogales gekomen die we hadden georganiseerd voor de actie van 3FM Serieus Request. We hadden al wat oefeningen gedaan, ik had ze een verhaal verteld en nu was hij van zijn yogakussentje opgestaan en stond hij voor me. "Ik wil je knuffelen...", zei hij met een vaste stem. De ruimte zat afgeladen vol en iedereen keek vol verwachting toe. Wat zou ze doen?

Ik voelde dat dit een ervaring voor mij zou zijn en niet zo maar een belevenis. De cultuurfilosoof Walter Benjamin maakte in de vorige eeuw al onderscheid tussen ervaringen en belevenissen. "Ervaringen resoneren in ons, raken ons, vormen ons, veranderen ons, zullen we nog lang herinneren. Belevenissen zijn veel oppervlakkiger. Het moderne leven neigt er naar rijk te zijn aan belevenissen en arm aan ervaringen."

De Duitse socioloog Hartmut Rosa verwoordt het in een interview in de Filosofie Magazine van deze maand  als volgt. "Zou je de hele dag tv kijken, dan zou je 's avonds nog steeds het gevoel hebben dat je net bent opgestaan. Ik noem dat een kort-kort patroon van de tijd. De tijd verloopt in je beleving, maar krimpt in je herinnering." Zijn stelling luidt: "We gaan toe naar een leven vol kort-kort patronen. Waarin de tijd heel snel gaat en het rendement heel vluchtig is."

Terwijl ik dit las, herkende ik het direct in mijn omgeving. De vluchtige manier van communicatie via de What's app, de korte concentratieboog van de kinderen in de klas, de continue afwisseling van activiteiten. Vervelen is er bijna niet meer bij. We zijn altijd bezig. "Resonantie is wat er nodig is om weer echt te ervaren. Kunst kan resonantie oproepen, de natuur, maar ook religie en geschiedenis", vervolgt Rosa in het interview. Je voelt je weer verbonden met de wereld. En dat is wat ik kinderen zo graag wil meegeven. Het gevoel van verbonden te zijn met zichzelf, met de omgeving en met de wereld. Met hart en ziel. Om de vervreemding tegen te gaan. 

Wat waren mijn ervaringen dit jaar? Het eerste dat mij te binnen schiet was het vakantiekamp van afgelopen zomer. Het was een snikhete middag en we zaten met elkaar onder een boom in de schaduw. Trees kwam langs om ons te leren vilten. Twee uur lang was er opperste concentratie in de groep. Zelfs de grootste stuiterballen vonden de verstilling. Er was ook de jongen die al de nodige ellende in zijn rugzakje had. Zijn moeder was overleden, zijn vader opnieuw getrouwd. Hij zelf had wat moeite om uit zijn woorden te komen en zijn omgeving te begrijpen. Bij de laatste Rots en waterles stond hij spontaan op en vertelde ten overstaan van alle ouders en kinderen wat hij had geleerd: “Ik wil het, ik kan, ik doe het.”

Terug naar de knuffelige jongen. Hij stond voor me, met zijn armen al wijd. Klaar om me te knuffelen. Ik stond op, pakte hem stevig vast. En zo stonden we een paar minuten bewegingsloos. Het was muisstil, totdat hij de omhelzing verbrak en zei: "Ja, dat doe ik wel vaker, als het zo voelt."