Doorgaan naar hoofdcontent

Op = op

"Hoi Roos, er is weer geld. Wat wil je eten?" Nog geen 5 minuten later krijg ik een berichtje terug: "Lekkah". Er verscheen een glimlach op mijn gezicht. De afgelopen dagen was het eten niet zo lekker geweest. Er stond geen geld meer op de rekening en we moesten het doen met de restjes eten die we nog in huis hadden. Een potje mais, een gebakken ei en droge aardappels. "Ach toen ik nog studeerde waren er weken dat ik alleen maar brood met pindakaas at en 's avonds pasta met gebakken ui en tomatenpuree", vertelde ik ze bij het ontbijt. Het werd een belangrijke les in soberheid.

Toen de kinderen 10 waren, kregen ze beiden een eigen bankrekening. Iedere maand storten we daar 30 euro, waar ze hun kleding, cadeaus en schoolspullen van kunnen kopen. Een prima manier om te leren met geld om te gaan. Zoon Jerome kocht een zwembroek voor 35 euro en besefte toen dat het nog lang duurde voordat hij weer wat kon uitgeven. Dochter Rosalie was een stuk zuiniger en verdiende ook al wat bij met de oppas van honden uit de buurt. En sinds kort hadden ze hun eigen krantenwijk.

"Hebben jullie schulden?" Vroeg dochter Rosalie afgelopen week. En ik vertelde haar dat ik heb geleerd van mijn ouders dat je alleen iets kunt uitgeven, wanneer je het ook hebt. En we pakten het voorbeeld van iemand die een lening afsluit om een auto te kopen. Tegen de tijd dat auto op leeftijd is, wordt de lening pas afgelost. Inclusief rente. Op school hadden ze met economie een filmpje gekeken over mensen die grote schulden hadden en leefden op bijstandsniveau. Het had indruk op haar gemaakt.

Zo erg was het nog niet bij ons, legde ik haar uit. Deze maand hadden we een fikse verkeersboete gekregen, waren er kosten gemaakt voor de verbouwing van de slaapkamer en hadden we ook nog een beetje aan Sinterklaas gedaan. En Kerst kwam er ook nog aan. Soberheid maakt je creatief en ik besloot voor iedereen een kerstcadeautje te maken: een gevulde walnoot, bespoten met goudverf. Vriendin Carla had dit een paar jaar geleden gedaan en dat was een daverend succes. 

"Ik zou willen dat kinderen niet meer zulke grote cadeaus krijgen met Sinterklaas." vertelde een jongen mij die week tijdens de les. Ik dacht terug aan de tijd dat mijn eigen kinderen nog hun schoen zetten. Ik stopte er meestal een mandarijntje in. Maar er waren ook kinderen in de klas die de volgende ochtend een iPhone in hun schoen vonden. En hij vervolgde: "Sommige ouders kunnen het helemaal niet betalen, maar willen toch iets geven. En andere kinderen krijgen maar van alles en zijn er helemaal niet blij mee." Alle kinderen stemden in met zijn verhaal. Ze herkenden het.

Die ochtend zag ik dat er weer geld op de rekening stond en ik besloot onszelf te verwennen met een lekkere maaltijd, die nu echt veel beter smaakte dan alle lekkere maaltijden van het afgelopen jaar bij elkaar.


Reacties

Populaire posts van deze blog

Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt

"En dan ging ik op zaterdagavond na de disco met de bus naar huis. De bus zat vol dronken jongeren. En als ze mij in de gaten kregen, begonnen ze dus te zingen: Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt." "Wat deed je dan pap?", vroeg dochter Rosalie die vol aandacht zat te luisteren. "Nou, ik zong gewoon mee en deed alsof het niet over mij ging." Ze kroop bij haar vader op schoot en woelde met haar handen door zijn wilde krullen, die helaas niet meer zo rood waren als toen. "Gewoon negeren dus", was haar conclusie. Maar gold dat ook voor Simon de Pimon en Rosie Poepedosie? "Ze noemden me vandaag Simon de Pimon", wist deze jongeman mij te vertellen met een verongelijkt gezicht. En de tranen stonden in zijn ogen. Zijn moeder had mij gevraagd om hem te begeleiden. Hij werd gepest op school en daar leed hij zichtbaar onder. Blijkbaar werd hij geraakt door deze bijnaam, die in mijn ogen nog onschuldig was. Vaak heeft het gev...

En op de gang zijn we.... STIL

  “Ja. We zijn vandaag de boeken aan het inventariseren”, vertelde een hulpmoeder mij terwijl ik een blik wierp in de schoolbibliotheek. Ik zuchtte. “Dat kan wel de hele dag duren, hoor”. Het betekende dus dat ik op zoek moest gaan naar een andere plek in school, waar ik met de kinderen van groep 7 aan de nieuwe 10-weekse lessenreeks “De Kracht van Aandacht” zou kunnen beginnen vandaag. Dan maar het speellokaal. En terwijl ik de deur van de speelzaal open doe, zie ik al dat het vol staat met glijbanen, klimrekken, een trampoline, een evenwichtsbalk en vooral heel veel ballen. De moed zinkt me in de schoenen. “De pedagoog als ruimte”, schiet mij te binnen. Ik besef dat deze ruimte toch wel erg afleiding voor de kinderen is om de kracht van aandacht te gaan ervaren.   Alsof ik in het zwembad was “Het voelde alsof ik in het zwembad was. Heel diep op de bodem. Daar is het zo stil, dan hoor ik alleen nog maar mezelf en het water”, verzuchtte hij na 15 minuten. Ik had de kind...

Mijn kind leert foute dingen op school

  “Eeehhhh, juf, kan ik je even spreken?” Het is vrijdagochtend half negen en ik sta bij de deur om de kleuters te begroeten. Ze mogen kiezen: een high five, een knuffel, een zwaai, een billenbots, een hand. De meeste kinderen wijzen op de poster “de knuffel” aan. Een goed begin van de dag. Maar daar staat dus opeens een vader voor me. Hij kijkt me zorgelijk aan. En vertelt dat zijn zoon sinds kort thuis “fuck you” zegt en zijn middelvinger opsteekt. Dat deed hij anders nooit. “Mijn kind leert foute dingen hier op school…” “Ja dat begrijp ik, maar hij leert het niet van mij!” Vader gaat verder. Dat hij het leert van de grote kinderen, uit groep 3 en ik beloof hem dat ik er vandaag eens extra op ga letten. Terwijl de kinderen in de kring plaatsnemen, gaat de gouden spiegel rond. “Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wat is er vandaag met mij aan de hand?” De kinderen kijken om de beurt vol aandacht in de spiegel en vertellen iets over wat ze zien. “Mijn haar is er af, ik ben naar d...