Op = op

"Hoi Roos, er is weer geld. Wat wil je eten?" Nog geen 5 minuten later krijg ik een berichtje terug: "Lekkah". Er verscheen een glimlach op mijn gezicht. De afgelopen dagen was het eten niet zo lekker geweest. Er stond geen geld meer op de rekening en we moesten het doen met de restjes eten die we nog in huis hadden. Een potje mais, een gebakken ei en droge aardappels. "Ach toen ik nog studeerde waren er weken dat ik alleen maar brood met pindakaas at en 's avonds pasta met gebakken ui en tomatenpuree", vertelde ik ze bij het ontbijt. Het werd een belangrijke les in soberheid.

Toen de kinderen 10 waren, kregen ze beiden een eigen bankrekening. Iedere maand storten we daar 30 euro, waar ze hun kleding, cadeaus en schoolspullen van kunnen kopen. Een prima manier om te leren met geld om te gaan. Zoon Jerome kocht een zwembroek voor 35 euro en besefte toen dat het nog lang duurde voordat hij weer wat kon uitgeven. Dochter Rosalie was een stuk zuiniger en verdiende ook al wat bij met de oppas van honden uit de buurt. En sinds kort hadden ze hun eigen krantenwijk.

"Hebben jullie schulden?" Vroeg dochter Rosalie afgelopen week. En ik vertelde haar dat ik heb geleerd van mijn ouders dat je alleen iets kunt uitgeven, wanneer je het ook hebt. En we pakten het voorbeeld van iemand die een lening afsluit om een auto te kopen. Tegen de tijd dat auto op leeftijd is, wordt de lening pas afgelost. Inclusief rente. Op school hadden ze met economie een filmpje gekeken over mensen die grote schulden hadden en leefden op bijstandsniveau. Het had indruk op haar gemaakt.

Zo erg was het nog niet bij ons, legde ik haar uit. Deze maand hadden we een fikse verkeersboete gekregen, waren er kosten gemaakt voor de verbouwing van de slaapkamer en hadden we ook nog een beetje aan Sinterklaas gedaan. En Kerst kwam er ook nog aan. Soberheid maakt je creatief en ik besloot voor iedereen een kerstcadeautje te maken: een gevulde walnoot, bespoten met goudverf. Vriendin Carla had dit een paar jaar geleden gedaan en dat was een daverend succes. 

"Ik zou willen dat kinderen niet meer zulke grote cadeaus krijgen met Sinterklaas." vertelde een jongen mij die week tijdens de les. Ik dacht terug aan de tijd dat mijn eigen kinderen nog hun schoen zetten. Ik stopte er meestal een mandarijntje in. Maar er waren ook kinderen in de klas die de volgende ochtend een iPhone in hun schoen vonden. En hij vervolgde: "Sommige ouders kunnen het helemaal niet betalen, maar willen toch iets geven. En andere kinderen krijgen maar van alles en zijn er helemaal niet blij mee." Alle kinderen stemden in met zijn verhaal. Ze herkenden het.

Die ochtend zag ik dat er weer geld op de rekening stond en ik besloot onszelf te verwennen met een lekkere maaltijd, die nu echt veel beter smaakte dan alle lekkere maaltijden van het afgelopen jaar bij elkaar.