Mam, laat me maar los

“Zie jij wat ik zie?” vraag ik aan zoon Jerome die naast me loopt. Het is donker in de straat en we besloten om zus Rosalie samen even op te halen van de manege. De hond Saar moest immers ook nog uitgelaten worden. “Ze fietst samen met iemand, het lijkt wel een jongen” is zijn antwoord. Zijn ogen zijn een stuk beter dan die van mij en naarmate ze dichter bij komen, zie ik inderdaad dat Rosalie druk in gesprek is. “Nee he”, verzucht Jerome verschrikt. “Het is …” “Wat moet ze daar nou mee?” En hij vervolgt: “Mam, ik ken hem nog van school. Dat is echt zo’n player. Hij zit alleen maar op paardrijden, omdat daar meisjes op zitten. Hij heeft altijd wel 2 vriendinnen tegelijk. En dumpt ze dan weer.”

“Mam, laat me maar”, had ze die ochtend tegen me gezegd. Ik moest me vooral niet bemoeien met haar en haar gewoon met rust laten. Maar ik maakte me zorgen. Zag de wallen onder haar ogen met de dag blauwer worden. Als ze thuis kwam, dan trok ze zich direct terug op haar kamer. En als we geluk hadden, kwam ze rond het avondeten naar beneden. “Ik heb het gewoon een beetje druk.” Wat was die basisschooltijd toch lekker overzichtelijk, mijmerde ik. Ze kwamen uit school naar huis, dronken een kopje thee en gingen lekker (buiten) spelen. Ik kende hun vrienden en vriendinnetjes en kwam ook regelmatig bij hun ouders over de vloer. Maar ja, ze werden groter. Stonden op eigen benen en ik moest leren loslaten.

“Ik heb donderdag een zitje”, had zoon Jerome in de kerstvakantie gemeld. “Een wat?” “Nou gewoon een zitje… Ken je dat niet dan, deden ze dat niet in jouw tijd?” “Dan komen we met een groep vrienden bij elkaar en gaan we wat drinken en een filmpje kijken of zo, of gamen…” “Ik wist niet dat jij vrienden had?” vroeg ik met een grijns. Het eerste jaar op de middelbare school, had hij zich vooral gericht op de school en niet echt op de klasgenoten. Met Kerst kende hij nog niet de namen. Maar dit jaar had hij het anders aangepakt, er wat meer zijn aandacht opgericht. En was hij dus uitgenodigd voor een zitje. “Waar blijft hij toch?” vroeg ik die avond aan Erwin. Het was inmiddels half 12 en hij was nog niet thuis. Hij nam zijn telefoon niet op en we wisten niet waar het zitje was. “Ja, ik had de bus gemist”, was zijn verklaring toen hij om 12 uur binnen kwam lopen. Loslaten.

“Rommie, hoe zit het met die buitenspelregels bij voetbal”, vroeg Rosalie poeslief aan haar broer tijdens het ontbijt. Verbaasd keek ik op. Ook de mond van haar broer viel open. “Sinds wanneer wil jij dat weten, ben jij geïnteresseerd in voetbal?” “Nou gewoon”, en ze draaide wat ongemakkelijk op haar stoel. “Heb je soms een vriendje die op voetbal zit?” vroeg hij achterdochtig. En het was duidelijk een schot in de roos. “Nee, man doe niet zo stom, echt niet. Ik wil geen vriend, ik heb al een hond. Jongens zijn stom…” Ik keek haar aan en zag een rode kleur op haar wangen verschijnen. “Jaja.” “Niet mee bemoeien”, fluistert een stemmetje mij in. En ik hou mijn mond.

“Een week lang naar Oostenrijk, met school, leuk he mam!” Natuurlijk vond ik het leuk voor haar, maar het was wel de eerste keer dat ze zo lang zonder ons op vakantie ging. En dan nog wel skiën in Oostenrijk. Zelfstandig als ze was, had ze haar tas ingepakt, inkopen gedaan en stond ze op zondagavond om 7 uur klaar om in de bus te stappen. Ik had een brok in mijn keel. Net als toen ze voor het eerst gingen logeren bij oma, naar de kinderopvang, naar de basisschool, naar zwemles, naar paardrijden, naar voetbal, op de fiets naar school en naar de middelbare school. “Wat zal de volgende stap worden?’ vroeg ik me af terwijl ik druk zwaaide naar een donker raam. In de hoop dat ze het zou zien. Een week later stond ik er weer. Vrijdagochtend vroeg om 7 uur. “Jaaaaaaaaa”, met een sprint komt ze op me af. Twee tassen over de schouder. Ik spreid mijn armen voor een omhelzing. Maar de hond Saar is eerst aan de beurt…