Ik wil het grootste stuk

"Ik ben nog nooit bij de bakker geweest. Mijn moeder haalt brood bij de Dirk",  vertelt ze me openhartig. Ze houdt stevig mijn hand vast en als het stoplicht op groen gaat, huppelt ze naar de overkant. Ik huppel mee. We hadden een kwartiertje over tussen de lessen en ik besefte dat ik nog niet had gegeten. "Ga je mee een broodje halen?", had ik haar gevraagd. Dat zag ze wel zitten. En daar stonden we nu. Met open mond en grote ogen bekeken we de etalage waar de bonbons stonden uitgestald. "Ik wil de grootste" zegt ze met een luide vastberaden stem.

Een paar dagen ervoor hadden we een vergelijkbare oefening. Maar dit keer met pubers. Het was de laatste les en we besloten het feestelijk af te sluiten met een high tea. Ze hadden chips meegenomen, borrelnootjes, koek, chocolade en zelfgemaakte boterkoek. De thee stond niet op het menu. Ik brak de reep chocolade in stukken van ongelijke grootte en wachtte af wat er ging gebeuren. "Ja, zo kunnen we het toch niet eerlijk verdelen..." Mopperde een van de jongens die al twee stukken boterkoek had weggewerkt en zijn hand reikte naar nummer drie. De anderen stemden volmondig toe en keken mij verwachtingsvol aan.

"De reep is niet eerlijk verdeeld, omdat de makers hier iets mee willen vertellen," begon ik. "Zij willen ons er van bewust maken dat in het hele proces van cacaoboon tot reep het ook niet eerlijk is verdeeld. Voorheen kreeg de cacaoboer weinig voor zijn bonen en streek de fabrikant de winst op. Tegenwoordig zie je steeds meer fairtrade chocolade. Eerlijke handel dus." Geïnteresseerd luisterden ze naar mijn les. Ondertussen kijkend naar de brokken chocolade die voor ons lagen.

"Welk stuk zou jij graag willen?", vroeg ik aan de jongen die rechts van mij zat. En hij pakte het grootste stuk. "En aan wie zou je die willen geven?" Verbaasd keek hij me aan. "Hoezo?" "Nou gewoon, wie heeft volgens jou dit stuk verdiend? Rustig keek hij de kring rond, waarna zijn blik bleef hangen op de jongen die tegenover hem zat. "Aan hem, want hij was net super zenuwachtig en heeft dat gewoon overwonnen." De chocolade werd met een grote glimlach in ontvangst genomen. En zo gingen we de kring rond. Totdat er nog een kruimel over was. "Die geef ik aan jou, zodat je ontdekt dat een kruimel chocolade net zo lekker is als de hele reep!"

Terug naar de Bakkerswinkel. "Kan ik jullie ergens mee helpen?" Vroeg de dame achter de toonbank. "Ja, we willen graag een broodje en twee bonbons." Ze pakte haar bonbon-tang te voorschijn, waarna wij probeerden een keuze te maken. Maar dat bleek knap lastig te zijn. Met de bonbon in de hand togen we vervolgens terug naar school. "Ik ga hele kleine hapjes nemen, want dan geniet ik er meer van..." Werd mij toegefluisterd, terwijl ik de bonbon al lang had doorgeslikt. In haar hand zag ik al de gesmolten chocoladeplekken. Ook rond haar mond was overal chocolade. Waarna ze vervolgde: "Dit is de mooiste dag van de week"