Doorgaan naar hoofdcontent

Ik wil het grootste stuk

"Ik ben nog nooit bij de bakker geweest. Mijn moeder haalt brood bij de Dirk",  vertelt ze me openhartig. Ze houdt stevig mijn hand vast en als het stoplicht op groen gaat, huppelt ze naar de overkant. Ik huppel mee. We hadden een kwartiertje over tussen de lessen en ik besefte dat ik nog niet had gegeten. "Ga je mee een broodje halen?", had ik haar gevraagd. Dat zag ze wel zitten. En daar stonden we nu. Met open mond en grote ogen bekeken we de etalage waar de bonbons stonden uitgestald. "Ik wil de grootste" zegt ze met een luide vastberaden stem.

Een paar dagen ervoor hadden we een vergelijkbare oefening. Maar dit keer met pubers. Het was de laatste les en we besloten het feestelijk af te sluiten met een high tea. Ze hadden chips meegenomen, borrelnootjes, koek, chocolade en zelfgemaakte boterkoek. De thee stond niet op het menu. Ik brak de reep chocolade in stukken van ongelijke grootte en wachtte af wat er ging gebeuren. "Ja, zo kunnen we het toch niet eerlijk verdelen..." Mopperde een van de jongens die al twee stukken boterkoek had weggewerkt en zijn hand reikte naar nummer drie. De anderen stemden volmondig toe en keken mij verwachtingsvol aan.

"De reep is niet eerlijk verdeeld, omdat de makers hier iets mee willen vertellen," begon ik. "Zij willen ons er van bewust maken dat in het hele proces van cacaoboon tot reep het ook niet eerlijk is verdeeld. Voorheen kreeg de cacaoboer weinig voor zijn bonen en streek de fabrikant de winst op. Tegenwoordig zie je steeds meer fairtrade chocolade. Eerlijke handel dus." Geïnteresseerd luisterden ze naar mijn les. Ondertussen kijkend naar de brokken chocolade die voor ons lagen.

"Welk stuk zou jij graag willen?", vroeg ik aan de jongen die rechts van mij zat. En hij pakte het grootste stuk. "En aan wie zou je die willen geven?" Verbaasd keek hij me aan. "Hoezo?" "Nou gewoon, wie heeft volgens jou dit stuk verdiend? Rustig keek hij de kring rond, waarna zijn blik bleef hangen op de jongen die tegenover hem zat. "Aan hem, want hij was net super zenuwachtig en heeft dat gewoon overwonnen." De chocolade werd met een grote glimlach in ontvangst genomen. En zo gingen we de kring rond. Totdat er nog een kruimel over was. "Die geef ik aan jou, zodat je ontdekt dat een kruimel chocolade net zo lekker is als de hele reep!"

Terug naar de Bakkerswinkel. "Kan ik jullie ergens mee helpen?" Vroeg de dame achter de toonbank. "Ja, we willen graag een broodje en twee bonbons." Ze pakte haar bonbon-tang te voorschijn, waarna wij probeerden een keuze te maken. Maar dat bleek knap lastig te zijn. Met de bonbon in de hand togen we vervolgens terug naar school. "Ik ga hele kleine hapjes nemen, want dan geniet ik er meer van..." Werd mij toegefluisterd, terwijl ik de bonbon al lang had doorgeslikt. In haar hand zag ik al de gesmolten chocoladeplekken. Ook rond haar mond was overal chocolade. Waarna ze vervolgde: "Dit is de mooiste dag van de week"



Reacties

Populaire posts van deze blog

Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt

"En dan ging ik op zaterdagavond na de disco met de bus naar huis. De bus zat vol dronken jongeren. En als ze mij in de gaten kregen, begonnen ze dus te zingen: Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt." "Wat deed je dan pap?", vroeg dochter Rosalie die vol aandacht zat te luisteren. "Nou, ik zong gewoon mee en deed alsof het niet over mij ging." Ze kroop bij haar vader op schoot en woelde met haar handen door zijn wilde krullen, die helaas niet meer zo rood waren als toen. "Gewoon negeren dus", was haar conclusie. Maar gold dat ook voor Simon de Pimon en Rosie Poepedosie? "Ze noemden me vandaag Simon de Pimon", wist deze jongeman mij te vertellen met een verongelijkt gezicht. En de tranen stonden in zijn ogen. Zijn moeder had mij gevraagd om hem te begeleiden. Hij werd gepest op school en daar leed hij zichtbaar onder. Blijkbaar werd hij geraakt door deze bijnaam, die in mijn ogen nog onschuldig was. Vaak heeft het gev...

En op de gang zijn we.... STIL

  “Ja. We zijn vandaag de boeken aan het inventariseren”, vertelde een hulpmoeder mij terwijl ik een blik wierp in de schoolbibliotheek. Ik zuchtte. “Dat kan wel de hele dag duren, hoor”. Het betekende dus dat ik op zoek moest gaan naar een andere plek in school, waar ik met de kinderen van groep 7 aan de nieuwe 10-weekse lessenreeks “De Kracht van Aandacht” zou kunnen beginnen vandaag. Dan maar het speellokaal. En terwijl ik de deur van de speelzaal open doe, zie ik al dat het vol staat met glijbanen, klimrekken, een trampoline, een evenwichtsbalk en vooral heel veel ballen. De moed zinkt me in de schoenen. “De pedagoog als ruimte”, schiet mij te binnen. Ik besef dat deze ruimte toch wel erg afleiding voor de kinderen is om de kracht van aandacht te gaan ervaren.   Alsof ik in het zwembad was “Het voelde alsof ik in het zwembad was. Heel diep op de bodem. Daar is het zo stil, dan hoor ik alleen nog maar mezelf en het water”, verzuchtte hij na 15 minuten. Ik had de kind...

Mijn kind leert foute dingen op school

  “Eeehhhh, juf, kan ik je even spreken?” Het is vrijdagochtend half negen en ik sta bij de deur om de kleuters te begroeten. Ze mogen kiezen: een high five, een knuffel, een zwaai, een billenbots, een hand. De meeste kinderen wijzen op de poster “de knuffel” aan. Een goed begin van de dag. Maar daar staat dus opeens een vader voor me. Hij kijkt me zorgelijk aan. En vertelt dat zijn zoon sinds kort thuis “fuck you” zegt en zijn middelvinger opsteekt. Dat deed hij anders nooit. “Mijn kind leert foute dingen hier op school…” “Ja dat begrijp ik, maar hij leert het niet van mij!” Vader gaat verder. Dat hij het leert van de grote kinderen, uit groep 3 en ik beloof hem dat ik er vandaag eens extra op ga letten. Terwijl de kinderen in de kring plaatsnemen, gaat de gouden spiegel rond. “Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wat is er vandaag met mij aan de hand?” De kinderen kijken om de beurt vol aandacht in de spiegel en vertellen iets over wat ze zien. “Mijn haar is er af, ik ben naar d...