Doorgaan naar hoofdcontent

Ik ben die ik ben


“Oooooh, is dit het hotel?”, vroeg ze met een luide stem, terwijl ze met haar grote witte rolkoffer in de hand naar het kamphuis liep afgelopen zomer. Wij glimlachten. Een  hotel kon je het niet echt noemen: we sliepen op stapelbedden op de slaapzaal, het rook er muf en de afgelopen dagen bleek er een muggenplaag te zijn op het eiland. Het kamphuis had meer weg van een jeugdherberg. Maar wel eentje midden in de natuur en een schitterende tuin met vuurplaats waar we iedere avond naar de sterrenhemel zouden kunnen kijken. “Ja weet je, ik heb voor iedere dag een setje kleding meegenomen in mijn rolkoffer, precies op kleur en gestyled. Dus ik ben ’s morgens wel iets later bij het ontbijt, want ik kan natuurlijk niet met ongekamde haren komen…” Onze “prinses”, zoals we haar na 1 dag kamp al noemden, vergeleek zichzelf twee maanden later op een regenachtige zaterdagavond met een ui.

“Vandaag gaan we kennismaken met de eerste Nederlandse filosoof en het heeft van alles te maken met mijn bril die ik voor jullie heb meegenomen.” De jongeman die op het dichtstbijzijnde yogamatje zat, pakte de bril op en zette hem op zijn neus. “Ik zie echt niets meer…” “Precies.  Waar deze filosoof in zijn tijd mee bezig was: de mensen op een andere manier naar de wereld te laten kijken. En omdat hij daar niet van kon leven, sleep hij lenzen waardoor de mensen scherper konden zien. Oja, er is ook een middelbare school in Amsterdam naar hem vernoemd.” “Ik weet het, ik weet het, het is Spinoza, van het Spinoza-lyceum”, viel de jongeman recht tegenover mij me in de rede. Hij was het afgelopen half jaar op zoek geweest naar een middelbare school en had er velen bezocht in Amsterdam. Ook het Spinoza-lyceum, maar waar Spinoza de wereld had gebracht leerde hij pas deze avond.

“Ja weet je, jij bent meer een herfstig type. Jij zou wat meer naar kleding moeten zoeken in de tinten oranje, bruin, geel. Warme kleuren.” Had onze “prinses” mij geadviseerd tijdens het kamp. Ze had er gevoel voor, voor schoonheid. Daar waar de meesten zich nog niet zo druk maakten om hun uiterlijk, deed zij dat wel. En als wij met elkaar een spelletje Levend Stratego aan het doen waren, presteerde zij het om er tussendoor te schrijden en het spel stil te leggen voor een selfie met de “maarschalk”. Het zorgde voor veel hilariteit, waarop ik opperde dat ik wel een boek over haar zou kunnen schrijven. “Oooh ja, dat lijkt me ook wel wat, een boek schrijven over me zelf. Mmmm, waar zal ik mee beginnen”, antwoordde ze gevat terwijl ze een pose aan nam met haar vinger nadenkend bij haar kin. Ik besefte dat ze geen prinses was, maar het speelde. En ze was echt heel erg rolvast.

Terug naar Spinoza en de yogales, waar onze “prinses” ook trouw iedere week kwam. Bij de asana’s waar het om doorzettingsvermogen en kracht ging, bedacht ze altijd wel een manier om het makkelijker te maken voor zichzelf. Of ze moest even naar het toilet. Ik daagde haar uit, om haar grenzen ook fysiek op te zoeken en te verleggen. En dit keer had ze zowaar de smaak te pakken. Bij de concentratieoefening gaf ik de kinderen een uitspraak mee van Spinoza: “Ik ben die ik ben”. Om dat met hun ogen dicht gedurende 15 minuten te overdenken. Om ze terug te brengen naar hun eigen wijsheid. Toen ik na een kwartier de stilte verbrak, waren de inzichten van de kinderen verbluffend. Zeker van onze “prinses”. Met zachte stem vertelde ze: “Ja, ik besef nu pas dat ik ben die ik ben. Dat ik geen prinses ben, maar het speel. Dat ik dyscalculie heb, maar het niet ben. Dat ik een persoonlijkheid ben, maar dat er diep van binnen ook een ziel is. En dat is wie ik echt ben. Eigenlijk net als een ui, die je langzamerhand kan afpellen om bij de kern te komen. Ik ben die ik ben.”


Reacties

Populaire posts van deze blog

Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt

"En dan ging ik op zaterdagavond na de disco met de bus naar huis. De bus zat vol dronken jongeren. En als ze mij in de gaten kregen, begonnen ze dus te zingen: Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt." "Wat deed je dan pap?", vroeg dochter Rosalie die vol aandacht zat te luisteren. "Nou, ik zong gewoon mee en deed alsof het niet over mij ging." Ze kroop bij haar vader op schoot en woelde met haar handen door zijn wilde krullen, die helaas niet meer zo rood waren als toen. "Gewoon negeren dus", was haar conclusie. Maar gold dat ook voor Simon de Pimon en Rosie Poepedosie? "Ze noemden me vandaag Simon de Pimon", wist deze jongeman mij te vertellen met een verongelijkt gezicht. En de tranen stonden in zijn ogen. Zijn moeder had mij gevraagd om hem te begeleiden. Hij werd gepest op school en daar leed hij zichtbaar onder. Blijkbaar werd hij geraakt door deze bijnaam, die in mijn ogen nog onschuldig was. Vaak heeft het gev...

En op de gang zijn we.... STIL

  “Ja. We zijn vandaag de boeken aan het inventariseren”, vertelde een hulpmoeder mij terwijl ik een blik wierp in de schoolbibliotheek. Ik zuchtte. “Dat kan wel de hele dag duren, hoor”. Het betekende dus dat ik op zoek moest gaan naar een andere plek in school, waar ik met de kinderen van groep 7 aan de nieuwe 10-weekse lessenreeks “De Kracht van Aandacht” zou kunnen beginnen vandaag. Dan maar het speellokaal. En terwijl ik de deur van de speelzaal open doe, zie ik al dat het vol staat met glijbanen, klimrekken, een trampoline, een evenwichtsbalk en vooral heel veel ballen. De moed zinkt me in de schoenen. “De pedagoog als ruimte”, schiet mij te binnen. Ik besef dat deze ruimte toch wel erg afleiding voor de kinderen is om de kracht van aandacht te gaan ervaren.   Alsof ik in het zwembad was “Het voelde alsof ik in het zwembad was. Heel diep op de bodem. Daar is het zo stil, dan hoor ik alleen nog maar mezelf en het water”, verzuchtte hij na 15 minuten. Ik had de kind...

Mijn kind leert foute dingen op school

  “Eeehhhh, juf, kan ik je even spreken?” Het is vrijdagochtend half negen en ik sta bij de deur om de kleuters te begroeten. Ze mogen kiezen: een high five, een knuffel, een zwaai, een billenbots, een hand. De meeste kinderen wijzen op de poster “de knuffel” aan. Een goed begin van de dag. Maar daar staat dus opeens een vader voor me. Hij kijkt me zorgelijk aan. En vertelt dat zijn zoon sinds kort thuis “fuck you” zegt en zijn middelvinger opsteekt. Dat deed hij anders nooit. “Mijn kind leert foute dingen hier op school…” “Ja dat begrijp ik, maar hij leert het niet van mij!” Vader gaat verder. Dat hij het leert van de grote kinderen, uit groep 3 en ik beloof hem dat ik er vandaag eens extra op ga letten. Terwijl de kinderen in de kring plaatsnemen, gaat de gouden spiegel rond. “Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wat is er vandaag met mij aan de hand?” De kinderen kijken om de beurt vol aandacht in de spiegel en vertellen iets over wat ze zien. “Mijn haar is er af, ik ben naar d...