“Pap, je snurkt…”, hoor ik de dochter al een paar keer geïrriteerd
roepen. Het is half vier ’s nachts en ik lig schaapjes te tellen (dat zijn er
heel veel op Texel!), terwijl ik de eerste dag van het gezinsweekend de revue
laat passeren. De spanning tussen vader en dochter is voelbaar. En iedere keer
als hij weer de slaap vat, lijkt het of de veerpoot op Texel arriveert. Zo hard
klinkt het gesnurk in de nacht. Om half vijf geeft de dochter het op en ze
verlaat de slaapkamer om zich ergens anders te nestelen. En dat was nog maar
het begin van een lang weekend samen…
“Wat zullen we over de mobieltjes afspreken?”, had ik Carla
gevraagd een paar dagen eerder. We waren enthousiast bezig met de
voorbereidingen voor het gezinsweekend. Dat in het teken zou staan van ‘aandacht
voor elkaar’. Het doel was om ouders en
kinderen een heerlijke tijd samen te bieden. En daar hoorde in onze beleving zo
min mogelijk appjes en selfies voor op Facebook bij. Het bleek echter helemaal
niet nodig te zijn om er afspraken over te maken. Ik zag moeders fanatiek
voetballen op het strand, verstoppertje spelen in de duinen, samen schilderen
met hun kind, naar een verhaal luisteren bij het kampvuur en gezellig samen
uitgebreid eten aan de lange tafel in het kamphuis.
“Ik zie opeens een heel andere kant van mijn dochter. Hoe ze
contact legt met de andere kinderen en hoe fijn ze het met elkaar hebben”,
vertelde een moeder mij bij de afwas. We keken genietend uit het raam in de
grote tuin en zagen hoe de kinderen samen aan het spelen waren. Mijn hart
maakte een sprongetje. Dit was precies wat ik beoogd had toen er een jaar
geleden ideeën opborrelden om nu eens niet alleen met een groep kinderen op
vakantie te gaan, maar ook hun ouders uit te nodigen. Maar ik had ook mijn
bedenkingen. Willen de ouders dit wel? Staan ze open om weer eens echt kind te
zijn met hun kind? Samen te spelen en te genieten? Met hart en ziel?
“Ik wil graag een hartje geven aan mijn moeder, want ze is
vandaag lief!”, vertelde de jongeman met rode blossen op de wangen die avond.
Het hartjesritueel werd iedere avond opgevoerd. Het hartje (een snoepje) kon slechts
aan 1 iemand worden weggegeven. Om kinderen (en ouders!) te leren hoe fijn het
is om iets aan een ander te geven. En wel met een heel goede reden. Zo waren er
meer rituelen. Iedere ochtend vroegen we de gasten wat hun cijfer was. Is het
een 0 of een 10? En wil je er misschien iets over vertellen? “Dat ga ik thuis
ook invoeren. Geweldig. Zo leren we gewoon eerlijk te zijn over hoe we ons
voelen. En dan hoeven we niet elkaar de schuld te geven, als we zelf een keer
met het verkeerde been uit bed zijn gestapt”, riep een moeder enthousiast.
Op zondagavond arriveerde ik moe, maar voldaan thuis. En
daar vond ik de filosoof Soren Kierkegaard op de scheurkalender: “Een liefdevol
mens veronderstelt dat de liefde in het hart van de ander aanwezig is”. Een
liefdevol mens gaat er altijd vanuit dat er in de ander liefde aanwezig is, en
bouwt op die manier de ander op. En dat was precies wat er dit weekend was
gebeurd. “Wil je echt liefhebben, ga dan
altijd van de liefde in de ander uit”, stond er op de achterkant. Ik had dit
weekend heel wat liefdevolle ouders en kinderen mogen ont-moeten.
Reacties
Een reactie posten