Doorgaan naar hoofdcontent

Angst voor de brugklas

Het ging over angst deze laatste les van de brugklastraining. Angst om straks op de nieuwe school de weg kwijt te raken, om uitgescholden te worden voor brugpieper, om de proefwerken niet goed genoeg te maken. Het is dan ook een spannende situatie als kinderen hun vertrouwde basisschool verlaten om de wijde wereld in te trekken.
 
Sirenes
Net op het moment dat we de angst wat verder onder de loep wilden nemen, hoorden we sirenes: ambulances, brandweer en politieauto. Ik wilde verder gaan met de les – dit komt wel vaker voor in Amsterdam – totdat ze stopten voor het raam van mijn klaslokaal. De kinderen renden naar het raam om te kijken wat er aan de hand was. En dat werd al snel duidelijk: er was een man onwel geworden en die moest gereanimeerd worden.
 
Kinderen voelen meer dan we denken
De les kreeg een heel andere wending toen we na verloop van tijd zagen dat de man waarschijnlijk was overleden. Er ontstonden gesprekken over een oom die ernstig ziek was, een huisdier die was overleden, over leven na de dood en over “bijna-doodervaringen”. Ik twijfelde hoe ik de vragen moest beantwoorden. Religie kan steun en vertrouwen geven. Eerlijkheid gaat voor alles en kinderen voelen meer dan we denken. Ik vind het belangrijk dat kinderen hun eigen zoektocht en invulling geven aan de dood en zich er ook van bewust zijn dat het leven eindig is. En dat probeerde ik ze te uit te leggen.
 
Een verre reis maken
Doodsangst is voor kinderen vanaf 7 jaar normaal. Voor die tijd denkt een kind vaak nog dat de dierbare een verre reis gaat maken en verwacht hij de ander zeker terug te zien. Het is goed om kinderen van jongs af aan kennis te laten maken met de dood. Bijvoorbeeld de dood van een huisdier. Als een kind niet meer weet dat een dode wordt begraven of gecremeerd, dan blijven er nog zoveel vragen over die angst kunnen oproepen.
 
Al met al was de angst voor de brugklas grotendeels naar de achtergrond verdwenen. “Wat is eigenlijk het ergste dat me kan overkomen in de brugklas?” Precies, dan valt het allemaal best mee.

Labels:

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt

"En dan ging ik op zaterdagavond na de disco met de bus naar huis. De bus zat vol dronken jongeren. En als ze mij in de gaten kregen, begonnen ze dus te zingen: Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt." "Wat deed je dan pap?", vroeg dochter Rosalie die vol aandacht zat te luisteren. "Nou, ik zong gewoon mee en deed alsof het niet over mij ging." Ze kroop bij haar vader op schoot en woelde met haar handen door zijn wilde krullen, die helaas niet meer zo rood waren als toen. "Gewoon negeren dus", was haar conclusie. Maar gold dat ook voor Simon de Pimon en Rosie Poepedosie? "Ze noemden me vandaag Simon de Pimon", wist deze jongeman mij te vertellen met een verongelijkt gezicht. En de tranen stonden in zijn ogen. Zijn moeder had mij gevraagd om hem te begeleiden. Hij werd gepest op school en daar leed hij zichtbaar onder. Blijkbaar werd hij geraakt door deze bijnaam, die in mijn ogen nog onschuldig was. Vaak heeft het gev
Een reactie posten
Meer lezen

Hulp van boven

"Hoi, Roos heeft veel indruk gemaakt op mij. Wow! Wel na een hoge sprong van haar paard gevallen. Op haar hoofd. We zitten nu thuis. Erwin." Iedereen gespannen Het was een nogal chaotische dag. Zoon Jerome moest 's morgens voetballen en zou te horen krijgen of hij bij AZ mocht blijven. Wat een grote wens van hem was. Maar, zo hadden we vernomen, slechts 80 procent van de geselecteerde kinderen zou uiteindelijk door mogen. Hij was gespannen. Dochter Rosalie had 's middags haar springwedstrijd, waar ze zich ontzettend op had verheugd. Van Sinterklaas had ze een echt wedstrijdpak gekregen. Alle opa's en oma's zouden komen kijken. Maar ik niet, want precies op deze middag stond er een bijeenkomst met ouders en kinderen op het programma. Op zoek naar beschermengelen Een bijeenkomst waarbij we op zoek gingen naar beschermengelen. Heel toepasselijk voor de tijd van het jaar. En ook voor deze dag, zo bleek later. Een beschermengel is er eigenlijk altijd voor jo
Een reactie posten
Meer lezen

Het lichtje van aandacht

  Daar liepen we, in stilte op zoek naar de schatten in het dorp. Het was al lekker donker en de kinderen van de Aandachts-cursus bekeken de omgeving, alsof ze het nog nooit eerder hadden gezien. Alsof ze met hun ruimteschip waren geland en voor het eerst voet aan wal zetten op de planeet aarde. Natuurlijk hadden we eerst uitgebreid de hemel met elkaar bekeken. En ook al was er een dik wolkendek, er was   toch nog van alles aan te onderzoeken. Met ons lichtje van aandacht. De aandacht verplaatste zich naar de grote regenplas waar een weerschijn van de lantaarnpaal in te zien was. En die lantaarnpaal zelf was ook absoluut het onderzoeken waard. We liepen verder en ontdekten de treurwilg. Spontaan sloeg iemand zijn armen er om heen. En voelden we de zachtheid van het mos. Natuurlijk stopten we onze neuzen ook even in het mos. Bij mij kwam de herinnering op aan de herfstwandelingen in het bos, die ik regelmatig met de hond maakte. En de tocht ging verder. Er was inmiddels een briesj
Een reactie posten
Meer lezen