Doorgaan naar hoofdcontent

Angst voor de brugklas

Het ging over angst deze laatste les van de brugklastraining. Angst om straks op de nieuwe school de weg kwijt te raken, om uitgescholden te worden voor brugpieper, om de proefwerken niet goed genoeg te maken. Het is dan ook een spannende situatie als kinderen hun vertrouwde basisschool verlaten om de wijde wereld in te trekken.
 
Sirenes
Net op het moment dat we de angst wat verder onder de loep wilden nemen, hoorden we sirenes: ambulances, brandweer en politieauto. Ik wilde verder gaan met de les – dit komt wel vaker voor in Amsterdam – totdat ze stopten voor het raam van mijn klaslokaal. De kinderen renden naar het raam om te kijken wat er aan de hand was. En dat werd al snel duidelijk: er was een man onwel geworden en die moest gereanimeerd worden.
 
Kinderen voelen meer dan we denken
De les kreeg een heel andere wending toen we na verloop van tijd zagen dat de man waarschijnlijk was overleden. Er ontstonden gesprekken over een oom die ernstig ziek was, een huisdier die was overleden, over leven na de dood en over “bijna-doodervaringen”. Ik twijfelde hoe ik de vragen moest beantwoorden. Religie kan steun en vertrouwen geven. Eerlijkheid gaat voor alles en kinderen voelen meer dan we denken. Ik vind het belangrijk dat kinderen hun eigen zoektocht en invulling geven aan de dood en zich er ook van bewust zijn dat het leven eindig is. En dat probeerde ik ze te uit te leggen.
 
Een verre reis maken
Doodsangst is voor kinderen vanaf 7 jaar normaal. Voor die tijd denkt een kind vaak nog dat de dierbare een verre reis gaat maken en verwacht hij de ander zeker terug te zien. Het is goed om kinderen van jongs af aan kennis te laten maken met de dood. Bijvoorbeeld de dood van een huisdier. Als een kind niet meer weet dat een dode wordt begraven of gecremeerd, dan blijven er nog zoveel vragen over die angst kunnen oproepen.
 
Al met al was de angst voor de brugklas grotendeels naar de achtergrond verdwenen. “Wat is eigenlijk het ergste dat me kan overkomen in de brugklas?” Precies, dan valt het allemaal best mee.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Hansje Pansje Kevertje

  “Ha Angela, fijn dat je er bent…”, riep mijn collega terwijl ze me al tegemoet liep. Ze keek wat zorgelijk en vervolgde: “Ja, ik weet het gewoon even niet meer. Hij doet andere kinderen pijn, slaat en schopt ook mij en gisteren trok hij de deur zo hard dicht dat de klok van de muur op de grond kapot viel. Fijn dat je er even een uurtje bij kunt zijn.” Achter haar stond de jongeman (net 8 jaar oud) in kwestie. Op zijn hoofd een petje, felroze kauwgom in zijn mond (waarmee hij van die grote bellen maakte) en een uitdagende blik in de ogen. Hij had alles gehoord. “Who let de dog out, tamtam tam tam.”, schreeuwde hij terwijl hij in de gymzaal op een bank stond. Hij maakte er bewegingen bij die meer passend zouden zijn bij een rapper van 16. Vlak daarvoor had hij al een paar kinderen aan het huilen gebracht. De tijd van observeren was voorbij en ik besloot een bewegingsspel te gaan doen. Hij hield wel van tikkertje, maar wilde niet de tikker zijn. En wilde ook niet getikt worden. Al...

Mijn kind leert foute dingen op school

  “Eeehhhh, juf, kan ik je even spreken?” Het is vrijdagochtend half negen en ik sta bij de deur om de kleuters te begroeten. Ze mogen kiezen: een high five, een knuffel, een zwaai, een billenbots, een hand. De meeste kinderen wijzen op de poster “de knuffel” aan. Een goed begin van de dag. Maar daar staat dus opeens een vader voor me. Hij kijkt me zorgelijk aan. En vertelt dat zijn zoon sinds kort thuis “fuck you” zegt en zijn middelvinger opsteekt. Dat deed hij anders nooit. “Mijn kind leert foute dingen hier op school…” “Ja dat begrijp ik, maar hij leert het niet van mij!” Vader gaat verder. Dat hij het leert van de grote kinderen, uit groep 3 en ik beloof hem dat ik er vandaag eens extra op ga letten. Terwijl de kinderen in de kring plaatsnemen, gaat de gouden spiegel rond. “Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wat is er vandaag met mij aan de hand?” De kinderen kijken om de beurt vol aandacht in de spiegel en vertellen iets over wat ze zien. “Mijn haar is er af, ik ben naar d...

Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt

"En dan ging ik op zaterdagavond na de disco met de bus naar huis. De bus zat vol dronken jongeren. En als ze mij in de gaten kregen, begonnen ze dus te zingen: Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt." "Wat deed je dan pap?", vroeg dochter Rosalie die vol aandacht zat te luisteren. "Nou, ik zong gewoon mee en deed alsof het niet over mij ging." Ze kroop bij haar vader op schoot en woelde met haar handen door zijn wilde krullen, die helaas niet meer zo rood waren als toen. "Gewoon negeren dus", was haar conclusie. Maar gold dat ook voor Simon de Pimon en Rosie Poepedosie? "Ze noemden me vandaag Simon de Pimon", wist deze jongeman mij te vertellen met een verongelijkt gezicht. En de tranen stonden in zijn ogen. Zijn moeder had mij gevraagd om hem te begeleiden. Hij werd gepest op school en daar leed hij zichtbaar onder. Blijkbaar werd hij geraakt door deze bijnaam, die in mijn ogen nog onschuldig was. Vaak heeft het gev...