Doorgaan naar hoofdcontent

Kan ik in een dier veranderen?

Kan ik in een dier veranderen?

Nieuwsgierig zaten ze rond het tafeltje. De één met een croissantje in de hand, de ander met zijn mobiel. En er waren er een paar die mijn "vraag-maar"-kaartjes bestudeerden. Het was tien minuten voordat de yogales zou beginnen en we gebruikten deze tijd altijd even om "te landen". Om los te komen van alles wat er die dag was gebeurd, of nog ging gebeuren. Van de rekensommen en van de ruzie op het schoolplein. "De kaartjes geven je antwoord op voor jou belangrijke vragen", las ik voor. "Vragen die met ‘ja’ of  ‘nee’ beantwoord kunnen worden." "Ik zou graag willen weten of ik in een dier kan veranderen", kwam er zachtjes uit onverwachte hoek. Ik keek de jongeman aan en voelde dat dit voor hem echt belangrijk was om te weten.

"Mmm, wat heeft deze vraag eigenlijk met yoga te maken?" vroeg ik. "Nou gewoon, je hebt bij yoga toch allemaal houdingen die een dierennaam hebben", werd er al snel geantwoord. Ja, ze konden zich de cobra nog herinneren, en de koeienkop, en de leeuw. En ze konden zich ook nog herinneren welk gevoel ze er bij kregen als ze die houding voor wat langere tijd aanhielden. "Dan word je een cobra." Het gesprek ging verder. "Mijn vader heeft in Afrika gezien hoe een mens een aap werd." Vol ongeloof keken de andere kinderen hem aan. En op dat moment kwam de betreffende vader de lesruimte binnenlopen.

"Ik was daar voor een half jaar in een kleine gemeenschap. De mensen leefden vredig met elkaar samen, onder leiding van een dorpsoudste." De vader had  plaats genomen in onze kring en de kinderen hingen ademloos aan zijn lippen. Hoe zou dit aflopen? "In het nabijgelegen oerwoud woonden allerlei dieren. Ook gorilla's. In de nabijgelegen grote stad at men graag gorillavlees. Ze dachten dat ze dan de kracht van de gorilla zouden krijgen." Op een dag hoorde de dorpsoudste dat een jager uit de stad een hele gorillafamilie in het oerwoud had vermoord. Het vlees had hij verkocht in de stad." "De dorpsoudste sprak een vloek uit over de jager, waarna hij veranderde in een klein bang aapje."


"Weet je, ik til die zware kist met hout wel voor je naar zolder", beloofde man Erwin. Een week later stond de kist nog in de weg. Ik probeerde er niet meer op te letten, maar voelde boosheid opkomen als ik er aan dacht. Bij mijn yogales die week, leerde ik hoe je de kracht van een olifant bij jezelf kon opwekken. En ik besefte opeens dat dit een mooi moment was om het toe te passen. Het werkte! En vol trots vertelde ik Erwin bij thuiskomst wat ik had gedaan. "Ja, ik heb hem express laten staan, zodat jij de yoga wat meer in de praktijk kan brengen", vertelde hij met een glimlach om zijn mond.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt

"En dan ging ik op zaterdagavond na de disco met de bus naar huis. De bus zat vol dronken jongeren. En als ze mij in de gaten kregen, begonnen ze dus te zingen: Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt." "Wat deed je dan pap?", vroeg dochter Rosalie die vol aandacht zat te luisteren. "Nou, ik zong gewoon mee en deed alsof het niet over mij ging." Ze kroop bij haar vader op schoot en woelde met haar handen door zijn wilde krullen, die helaas niet meer zo rood waren als toen. "Gewoon negeren dus", was haar conclusie. Maar gold dat ook voor Simon de Pimon en Rosie Poepedosie? "Ze noemden me vandaag Simon de Pimon", wist deze jongeman mij te vertellen met een verongelijkt gezicht. En de tranen stonden in zijn ogen. Zijn moeder had mij gevraagd om hem te begeleiden. Hij werd gepest op school en daar leed hij zichtbaar onder. Blijkbaar werd hij geraakt door deze bijnaam, die in mijn ogen nog onschuldig was. Vaak heeft het gev...

En op de gang zijn we.... STIL

  “Ja. We zijn vandaag de boeken aan het inventariseren”, vertelde een hulpmoeder mij terwijl ik een blik wierp in de schoolbibliotheek. Ik zuchtte. “Dat kan wel de hele dag duren, hoor”. Het betekende dus dat ik op zoek moest gaan naar een andere plek in school, waar ik met de kinderen van groep 7 aan de nieuwe 10-weekse lessenreeks “De Kracht van Aandacht” zou kunnen beginnen vandaag. Dan maar het speellokaal. En terwijl ik de deur van de speelzaal open doe, zie ik al dat het vol staat met glijbanen, klimrekken, een trampoline, een evenwichtsbalk en vooral heel veel ballen. De moed zinkt me in de schoenen. “De pedagoog als ruimte”, schiet mij te binnen. Ik besef dat deze ruimte toch wel erg afleiding voor de kinderen is om de kracht van aandacht te gaan ervaren.   Alsof ik in het zwembad was “Het voelde alsof ik in het zwembad was. Heel diep op de bodem. Daar is het zo stil, dan hoor ik alleen nog maar mezelf en het water”, verzuchtte hij na 15 minuten. Ik had de kind...

Mijn kind leert foute dingen op school

  “Eeehhhh, juf, kan ik je even spreken?” Het is vrijdagochtend half negen en ik sta bij de deur om de kleuters te begroeten. Ze mogen kiezen: een high five, een knuffel, een zwaai, een billenbots, een hand. De meeste kinderen wijzen op de poster “de knuffel” aan. Een goed begin van de dag. Maar daar staat dus opeens een vader voor me. Hij kijkt me zorgelijk aan. En vertelt dat zijn zoon sinds kort thuis “fuck you” zegt en zijn middelvinger opsteekt. Dat deed hij anders nooit. “Mijn kind leert foute dingen hier op school…” “Ja dat begrijp ik, maar hij leert het niet van mij!” Vader gaat verder. Dat hij het leert van de grote kinderen, uit groep 3 en ik beloof hem dat ik er vandaag eens extra op ga letten. Terwijl de kinderen in de kring plaatsnemen, gaat de gouden spiegel rond. “Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wat is er vandaag met mij aan de hand?” De kinderen kijken om de beurt vol aandacht in de spiegel en vertellen iets over wat ze zien. “Mijn haar is er af, ik ben naar d...