Doorgaan naar hoofdcontent

Wie heeft dit gedaan?


“Ja Angela, met Kees hier, ik bel je even over het volgende…” Het was zaterdagochtend 9 uur en Kees, de beheerder van de ruimte waar ik op zaterdag les geef, hing aan de telefoon. “Ik wil geen zeurpiet zijn, maar vind toch dat je moet weten dat iemand jouw naam op de muur heeft geschreven, met pen.” Vervolgde hij zijn verhaal. “Het is vast een fan van je.” Ik overwoog wat te doen en vroeg hem om het nog even niet weg te poetsen, dan zou ik het die middag met de groep kinderen kunnen bespreken. “Oke, dat komt wel goed. Vat jij hem maar eens flink in zijn kraag”, sloot hij het gesprek af.

“Mijn cijfer is vandaag een 8, want ik heb gevoetbald en we hebben gewonnen.” “Mijn cijfer is een 7, want het is lekker weer.” We startten de rots en waterles met een kringgesprek, zoals altijd. Om even te kijken hoe de vlag ‘er bij hangt’.  Ik vertelde dat mijn cijfer een drie was en dat dit alles te maken had de muur waarop mijn naam was geschreven. Het gemurmel verstomde en ik had alle aandacht. Voor de les had ik getwijfeld hoe ik dit aan de orde zou brengen. Ik had als ‘rots’ kunnen reageren en net zolang kunnen wachten totdat de schuldige bekende en hem vervolgens als straf mijn naam 100 keer op een vel papier laten schrijven. Of ik had als ‘water’ kunnen reageren en er niet te veel aandacht aan besteden. Het werd de gulden middenweg.

“Ik baal hier zo ontzettend van. Waar haal je het lef vandaan om mijn naam te schrijven op de muur van dit prachtige monumentale pand, waar we te gast zijn. “ Het was muisstil. “Had er dan in ieder geval nog een hartje bij getekend of zo…” Die middag was ik lopend naar de lesruimte gegaan. Door het tunneltje onder de weg door. Het tunneltje dat voorzien was van een anti-graffiti verflaag, maar waar de afgelopen week weer flink was gespoten. De afbeeldingen kwamen niet verder dan wat strepen, teksten en een piemel. “Ik heb een keer een graffiti-cursus gevolgd en geleerd hoe je met de spuitbussen kunst kan maken”, vulde een meisje mij aan. “Ja dat is al iets ander, als het er een beetje mooi uitziet’, wist een ander te vertellen. Maar het blijft vandalisme, toch? Dat je iets kapot of lelijk maakt, dat niet van jou is. Die hebben vast geen rots en watercursus gevolgd.


Ondertussen staarden de kinderen naar de muur. Daar stond mijn naam nog steeds op geschreven. “Wie het gedaan heeft interesseert me niet. Ik hoop van harte dat hij of zij hier net zo van baalt als wij allemaal. En dat deze les misschien wel de belangrijkste les van zijn of haar cursus zal zijn.” “Waarom wil je dat niet weten, dan?”, vroeg iemand. “Dan kun je hem toch straf geven?” En ik besefte dat dat waarschijnlijk de meest natuurlijke reactie zou zijn. Ik vertrouw erop dat mijn aanpak in dit geval op den duur meer effect zal hebben. Je bent je eigen scheidsrechter en zal zelf moeten gaan bepalen of wat je doet goed of slecht is, en welke consequenties dat vervolgens zal hebben op jou en je omgeving. Dat maakt de kinderen groot met een groot verantwoordelijkheidsgevoel en moreel besef. 

Reacties

Populaire posts van deze blog

Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt

"En dan ging ik op zaterdagavond na de disco met de bus naar huis. De bus zat vol dronken jongeren. En als ze mij in de gaten kregen, begonnen ze dus te zingen: Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt." "Wat deed je dan pap?", vroeg dochter Rosalie die vol aandacht zat te luisteren. "Nou, ik zong gewoon mee en deed alsof het niet over mij ging." Ze kroop bij haar vader op schoot en woelde met haar handen door zijn wilde krullen, die helaas niet meer zo rood waren als toen. "Gewoon negeren dus", was haar conclusie. Maar gold dat ook voor Simon de Pimon en Rosie Poepedosie? "Ze noemden me vandaag Simon de Pimon", wist deze jongeman mij te vertellen met een verongelijkt gezicht. En de tranen stonden in zijn ogen. Zijn moeder had mij gevraagd om hem te begeleiden. Hij werd gepest op school en daar leed hij zichtbaar onder. Blijkbaar werd hij geraakt door deze bijnaam, die in mijn ogen nog onschuldig was. Vaak heeft het gev...

En op de gang zijn we.... STIL

  “Ja. We zijn vandaag de boeken aan het inventariseren”, vertelde een hulpmoeder mij terwijl ik een blik wierp in de schoolbibliotheek. Ik zuchtte. “Dat kan wel de hele dag duren, hoor”. Het betekende dus dat ik op zoek moest gaan naar een andere plek in school, waar ik met de kinderen van groep 7 aan de nieuwe 10-weekse lessenreeks “De Kracht van Aandacht” zou kunnen beginnen vandaag. Dan maar het speellokaal. En terwijl ik de deur van de speelzaal open doe, zie ik al dat het vol staat met glijbanen, klimrekken, een trampoline, een evenwichtsbalk en vooral heel veel ballen. De moed zinkt me in de schoenen. “De pedagoog als ruimte”, schiet mij te binnen. Ik besef dat deze ruimte toch wel erg afleiding voor de kinderen is om de kracht van aandacht te gaan ervaren.   Alsof ik in het zwembad was “Het voelde alsof ik in het zwembad was. Heel diep op de bodem. Daar is het zo stil, dan hoor ik alleen nog maar mezelf en het water”, verzuchtte hij na 15 minuten. Ik had de kind...

Mijn kind leert foute dingen op school

  “Eeehhhh, juf, kan ik je even spreken?” Het is vrijdagochtend half negen en ik sta bij de deur om de kleuters te begroeten. Ze mogen kiezen: een high five, een knuffel, een zwaai, een billenbots, een hand. De meeste kinderen wijzen op de poster “de knuffel” aan. Een goed begin van de dag. Maar daar staat dus opeens een vader voor me. Hij kijkt me zorgelijk aan. En vertelt dat zijn zoon sinds kort thuis “fuck you” zegt en zijn middelvinger opsteekt. Dat deed hij anders nooit. “Mijn kind leert foute dingen hier op school…” “Ja dat begrijp ik, maar hij leert het niet van mij!” Vader gaat verder. Dat hij het leert van de grote kinderen, uit groep 3 en ik beloof hem dat ik er vandaag eens extra op ga letten. Terwijl de kinderen in de kring plaatsnemen, gaat de gouden spiegel rond. “Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wat is er vandaag met mij aan de hand?” De kinderen kijken om de beurt vol aandacht in de spiegel en vertellen iets over wat ze zien. “Mijn haar is er af, ik ben naar d...