Doorgaan naar hoofdcontent

Het meisje met het grote hart

Een sprookje voor alle kinderen met een groot hart, die niet altijd begrepen worden door de grote mensen. 

Ongeveer 50 jaar geleden werd er ergens op deze aarde een klein babymeisje geboren. Het was groot feest. De ouders waren dolgelukkig, want het meisje was hun eerste dochter. En... ze bleek over een heel groot hart te beschikken. Van een afstand zag je het grote hart al kloppen.

Kaboem, Kaboem, Kaboem. Wanneer het meisje in de tuin een mooie vlinder zag vliegen. Kaboem, Kaboem, Kaboem. En wanneer ze vol aandacht aan het tekenen was.
Of aan het spelen met haar poppen. Kaboem, Kaboem, Kaboem.

Op school werd haar grote hart niet opgemerkt. Daar moest gerekend worden. En spellingregels ingestampt in het hoofd. En de hoofdsteden van Europa moest ze op de kaart kunnen aanwijzen. Ze was vastbesloten dat zij dat later anders zou gaan doen.

Toen ze eenmaal volwassen werd, waren er niet veel mensen, die het grote hart opmerkten. Soms werd ze nagekeken op straat. Even was er dan een moment van herkenning. Alleen de kinderen en dieren zagen nog haar grote hart en kwamen graag bij haar.Ze zong dan met zachte stem een liedje voor hun.

 "Liefde is wat je bent, laat stromen. Zorg dat je de liefde kent. Door je heen naar iedereen, laat stromen, zorg dat je de liefde bent."

 Als het meisje met het grote hart allang weg was, neurieden de kinderen nog haar liedje.

Op een dag ontmoette ze op de markt een grote koopman. "Ik heb het mooiste hart van iedereen", prees hij zichzelf aan. En iedereen die dat wilde mocht even kijken. Tegen betaling van 3 euro. Maar de meeste mensen zagen alleen zijn grote buik en voelden zich bekocht. Ze wilden hun geld terug.

Ook zij nam een kijkje.  Ze zag een hart dat beschadigd was, waar scherven af waren. Een hart dat niet meer zo fel rood was. En met scheuren er in. "Vertel mij eens wat er zo mooi is aan jouw hart", vroeg ze voorzichtig aan deze man.

En hij vertelde haar over zijn leven. En hoe zijn leven zijn hart had gevormd. Hoe hij regelmatig een stukje van zijn hart aan een ander had gegeven. Toen vertelde zij voor het eerst van haar leven over haar grote hart. En dat zo'n groot hart soms best lastig kon zijn.

Terwijl ze dat vertelde, besefte ze dat ze anderen kon helpen met haar hart. En dat ze daar zelf ook wat aan kon hebben. Want je hart is het enige dat groter wordt, naar mate je het deelt met anderen.

Leg je hand maar eens op je hart.
En voel hoe je heel stil wordt van binnen.
Voel je ook de warmte van je hart groeien?
Aan wie zou je hiervan een stukje kunnen schenken?

Terug naar de inmiddels jongedame met het grote hart. Ze durfde nu pas, na haar ontmoeting met de koopman, haar hart echt open te stellen.  Er kwamen kinderen op haar pad, die pijn aan hun hart hadden. Omdat het gebroken was, of omdat ze niet begrepen werden door de volwassenen met een groot hoofd.

Ze ging met ze dansen, zingen, spelen en tekenen. Net zoals zij vroeger, toen ze klein was, ook zo vaak had gedaan. En ze zag de harten van de kinderen een sprongetje maken van geluk. Dat zorgde ervoor dat het meisje met het grote hart nog lang en gelukkig leefde.



Reacties

Populaire posts van deze blog

Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt

"En dan ging ik op zaterdagavond na de disco met de bus naar huis. De bus zat vol dronken jongeren. En als ze mij in de gaten kregen, begonnen ze dus te zingen: Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt." "Wat deed je dan pap?", vroeg dochter Rosalie die vol aandacht zat te luisteren. "Nou, ik zong gewoon mee en deed alsof het niet over mij ging." Ze kroop bij haar vader op schoot en woelde met haar handen door zijn wilde krullen, die helaas niet meer zo rood waren als toen. "Gewoon negeren dus", was haar conclusie. Maar gold dat ook voor Simon de Pimon en Rosie Poepedosie? "Ze noemden me vandaag Simon de Pimon", wist deze jongeman mij te vertellen met een verongelijkt gezicht. En de tranen stonden in zijn ogen. Zijn moeder had mij gevraagd om hem te begeleiden. Hij werd gepest op school en daar leed hij zichtbaar onder. Blijkbaar werd hij geraakt door deze bijnaam, die in mijn ogen nog onschuldig was. Vaak heeft het gev...

En op de gang zijn we.... STIL

  “Ja. We zijn vandaag de boeken aan het inventariseren”, vertelde een hulpmoeder mij terwijl ik een blik wierp in de schoolbibliotheek. Ik zuchtte. “Dat kan wel de hele dag duren, hoor”. Het betekende dus dat ik op zoek moest gaan naar een andere plek in school, waar ik met de kinderen van groep 7 aan de nieuwe 10-weekse lessenreeks “De Kracht van Aandacht” zou kunnen beginnen vandaag. Dan maar het speellokaal. En terwijl ik de deur van de speelzaal open doe, zie ik al dat het vol staat met glijbanen, klimrekken, een trampoline, een evenwichtsbalk en vooral heel veel ballen. De moed zinkt me in de schoenen. “De pedagoog als ruimte”, schiet mij te binnen. Ik besef dat deze ruimte toch wel erg afleiding voor de kinderen is om de kracht van aandacht te gaan ervaren.   Alsof ik in het zwembad was “Het voelde alsof ik in het zwembad was. Heel diep op de bodem. Daar is het zo stil, dan hoor ik alleen nog maar mezelf en het water”, verzuchtte hij na 15 minuten. Ik had de kind...

Mijn kind leert foute dingen op school

  “Eeehhhh, juf, kan ik je even spreken?” Het is vrijdagochtend half negen en ik sta bij de deur om de kleuters te begroeten. Ze mogen kiezen: een high five, een knuffel, een zwaai, een billenbots, een hand. De meeste kinderen wijzen op de poster “de knuffel” aan. Een goed begin van de dag. Maar daar staat dus opeens een vader voor me. Hij kijkt me zorgelijk aan. En vertelt dat zijn zoon sinds kort thuis “fuck you” zegt en zijn middelvinger opsteekt. Dat deed hij anders nooit. “Mijn kind leert foute dingen hier op school…” “Ja dat begrijp ik, maar hij leert het niet van mij!” Vader gaat verder. Dat hij het leert van de grote kinderen, uit groep 3 en ik beloof hem dat ik er vandaag eens extra op ga letten. Terwijl de kinderen in de kring plaatsnemen, gaat de gouden spiegel rond. “Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wat is er vandaag met mij aan de hand?” De kinderen kijken om de beurt vol aandacht in de spiegel en vertellen iets over wat ze zien. “Mijn haar is er af, ik ben naar d...