"Neem je straks
dat Star Wars-spel mee?" Het appje dat ik een uur voor de yogales kreeg,
was slechts kort. Maar ik voelde het verlangen er door heen. Deze jongen had zich
de hele week al verheugd om met zijn gedachtekracht een balletje te laten
opstijgen. Want dat was het Star wars-spel. "De headset meet je
hersengolven en wanneer je een complete focus hebt op het balletje, zal het
balletje opstijgen. Een oefening in concentratie…" Ongelovig, maar vol
verlangen keken ze me aan. Dat wilden ze wel eens proberen. En het liefst
meteen.
Ik besloot de les te
vervolgen over Pratyahara, de vijfde stap in yoga. Een oefening waarbij je
steeds meer leert je zinnen en zintuigen onder controle te krijgen. Kinderen
die dit leren, kunnen ‘nee’ zeggen tegen de zoveelste zak snoep. En zijn zelf
de baas over hun mobiele telefoon. Ze kunnen hem gewoon een dag laten liggen,
zonder dat ze getriggerd worden door alle piepjes. Omdat zij de baas zijn en
niet de telefoon. En het levert ook nog wat op, volgens een beroemd psychologisch onderzoek met een marshmallow. Kinderen die in staat waren om zich te beheersen en niet
direct de marshmallow wilden opeten, bleken op latere leeftijd succesvoller te
zijn.
We bewaarden het Star
Wars-spel tot aan het einde van de les. Want, zo wisten ze: na een
yogales ben je lekker ontspannen en kun je je goed concentreren. "Feel the
force", moedigde het Star Wars-spel ze aan. De eerste kandidaat keek met grote ogen
en vergat zelfs te knipperen. Vol aandacht, maar het balletje ging niet om
hoog. De tweede bewoog haar handen erbij, alsof er iets onzichtbaars aangeraakt moest worden.
En ja hoor, het balletje ging even omhoog. Ik hoorde vreugdekreten bij de
anderen. Nummer drie maakte een briesende ademhaling en kreeg een vuurrood
hoofd. Maar ook bij hem ging het balletje niet omhoog. Zoon Jerome zat op de
achtergrond en had een grijns op zijn gezicht. Hij wist wat er komen ging...
Nadat iedereen een
poging had gewaagd, bogen we ons over de filosofische vraag die bij deze
yogales hoorde: "Wat kun je weten?" En: "Wat kun je
geloven?" Daar werd diep over nagedacht. "Ik geloof in God",
wist een meisje voorzichtig te vertellen. "Nou, ik alleen als hij voor me
staat", was de duidelijke reactie van een ander. "Ik heb gelezen over
iemand die bijna dood was en in een witte tunnel kwam en hem toen heeft
ontmoet." "Ja, ja." Ik besloot me in het gesprek te mengen:
"Geloven jullie mij?" "Ja natuurlijk", riepen ze in koor.
En ik biechtte ze op over het Star Wars-spel. dat helemaal niet reageerde op de
gedachtekracht, maar op de ingebouwde föhn. "Eerst zien en dan geloven, of
eerst geloven en dan zien?" , was de vraag waar ze diep over nadachten. En
ze beseften hoe belangrijk het was om altijd een kritische denker te blijven,
een filosoof.
Terug naar huis vroeg
zoon Jerome: "Mam, kon dat nou wel, met dat Star Wars-spel?" "Je
hebt ze gewoon bedrogen. Is je geweten niet gaan knagen?" En ik vertelde
hem over mijn afweging om een leugentje als bestwil bij deze les in te zetten.
Een les die ze juist hierdoor niet snel zullen vergeten...
Reacties
Een reactie posten