Doorgaan naar hoofdcontent

Niet schrikken, u spreekt met de politie

“Goedemorgen, u spreekt met de politie. Niet schrikken alstublieft.” Natuurlijk schrok ik. Allereerst vanwege het feit dat de politie belde, dat gebeurt niet iedere dag. En daarbij ook nog de boodschap: “Niet schrikken.” Wat doe je dan? Schrikken dus. Het was donderdagochtend half 10 en ik zat net even lekker op de bank met de hond Saar op schoot en een kopje thee in de hand. “Oke”, wist ik uit te brengen en ik wachtte vol spanning af wat deze meneer mij te vertellen had. “Is uw dochter Rosalie Jager?” vervolgde hij het telefoongesprek. Nu zat ik helemaal rechtop.

“Uw dochter is gisteravond getuige geweest van een mishandeling. Wist u dat?” Ik kon me opeens weer vaag herinneren over wat ze vertelde toen ze terug kwam van de manege. Ze was met een paar vriendinnen terug gefietst, over het donkere dijkje. En halverwege het dijkje stond er een auto stil en stapte er een jongen uit. Een van de vriendinnen kende hem en was geschrokken. Het meisje kreeg ruzie met de jongen en ze probeerde weg te komen op haar fiets. Waarbij hij haar van haar fiets had getrokken. Rosalie vertelde dat ze uiteindelijk het bloedende meisje naar huis hadden gebracht en haar ouders de politie hadden gebeld.

“In Waterland heb ik nog nooit een boef gezien”, hield ik onze kinderen van jongs af aan voor. En dat was ook zo. Er gebeurde niet veel, 1 keer in de week reed de politieauto door het dorp en de mensen hielden elkaar in de gaten. De deur lieten we regelmatig openstaan als we even de hond uitlieten en de fietsen werden nooit op slot gezet. Ik vond het belangrijk dat onze kinderen veilig konden opgroeien en ruimte hadden om hun wereld te vergroten. Zonder beperkingen van wat er allemaal zou kunnen gebeuren. Een onbekommerde jeugd, zonder al te veel zorgen en angst. Natuurlijk zagen ze regelmatig op het Jeugdjournaal wat er allemaal gebeurde in de wereld, maar dat leek nog ver weg.

Tot op een dag in de kermisweek de fiets van dochter Rosalie ’s morgens niet meer voor het huis stond. “Gestolen?” We konden het ons niet voorstellen. En na een wandeling op de vroege zondagmorgen door de straat bleek dat de fiets een kilometer verderop onbeheerd was achtergelaten. Waarschijnlijk door een kermisbezoeker die het te ver vond om lopend naar huis te gaan. De fiets was weer terug. Maar het vertrouwen in de goedheid van de mens had in de ogen van onze kinderen een deukje op gelopen.

Dat deukje werd groter toen dochter Rosalie die zomer tijdens een wandeling in het bos een dode man vond. “Wakker worden meneer”, had ze hem nog toegeroepen. Toen ze naar hem toe wilde lopen, hield ik haar tegen. Er stak een dolk in zijn borst. Voor het eerst kwam ze in aanraking met een echte agent, met sirenes en politieauto’s. Met een helikopter. Ze werd ondervraagd door de agent, hij vroeg of we Slachtofferhulp nodig hadden. Maar Rosalie leek niet echt onder de indruk, ze wilde de volgende dag weer het bos in voor een spooktocht. We maakten het dan ook niet groter dan het was.


Terug naar de agent aan de telefoon. “Ik zou graag een getuigenverklaring van Rosalie willen opnemen. Gewoon hier op het bureau, of bij haar op school. Dan trekken we geen uniform aan. Maar ze is nog jong. Ik kan me voorstellen dat u dat niet wilt.” Ik besefte dat ik dit keer de keuze bij haar zou laten om “het niet groter te maken dan het was”.  En ik beloofde de agent het met haar te overleggen. “Nee”, zei ze resoluut bij thuiskomst. En ik begreep haar. “Ik hoop dat ze als ze ouder wordt wel haar verantwoordelijkheid voor dit soort zaken neemt.” antwoordde de agent. Ik begreep hem ook.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt

"En dan ging ik op zaterdagavond na de disco met de bus naar huis. De bus zat vol dronken jongeren. En als ze mij in de gaten kregen, begonnen ze dus te zingen: Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt." "Wat deed je dan pap?", vroeg dochter Rosalie die vol aandacht zat te luisteren. "Nou, ik zong gewoon mee en deed alsof het niet over mij ging." Ze kroop bij haar vader op schoot en woelde met haar handen door zijn wilde krullen, die helaas niet meer zo rood waren als toen. "Gewoon negeren dus", was haar conclusie. Maar gold dat ook voor Simon de Pimon en Rosie Poepedosie? "Ze noemden me vandaag Simon de Pimon", wist deze jongeman mij te vertellen met een verongelijkt gezicht. En de tranen stonden in zijn ogen. Zijn moeder had mij gevraagd om hem te begeleiden. Hij werd gepest op school en daar leed hij zichtbaar onder. Blijkbaar werd hij geraakt door deze bijnaam, die in mijn ogen nog onschuldig was. Vaak heeft het gev...

En op de gang zijn we.... STIL

  “Ja. We zijn vandaag de boeken aan het inventariseren”, vertelde een hulpmoeder mij terwijl ik een blik wierp in de schoolbibliotheek. Ik zuchtte. “Dat kan wel de hele dag duren, hoor”. Het betekende dus dat ik op zoek moest gaan naar een andere plek in school, waar ik met de kinderen van groep 7 aan de nieuwe 10-weekse lessenreeks “De Kracht van Aandacht” zou kunnen beginnen vandaag. Dan maar het speellokaal. En terwijl ik de deur van de speelzaal open doe, zie ik al dat het vol staat met glijbanen, klimrekken, een trampoline, een evenwichtsbalk en vooral heel veel ballen. De moed zinkt me in de schoenen. “De pedagoog als ruimte”, schiet mij te binnen. Ik besef dat deze ruimte toch wel erg afleiding voor de kinderen is om de kracht van aandacht te gaan ervaren.   Alsof ik in het zwembad was “Het voelde alsof ik in het zwembad was. Heel diep op de bodem. Daar is het zo stil, dan hoor ik alleen nog maar mezelf en het water”, verzuchtte hij na 15 minuten. Ik had de kind...

Mijn kind leert foute dingen op school

  “Eeehhhh, juf, kan ik je even spreken?” Het is vrijdagochtend half negen en ik sta bij de deur om de kleuters te begroeten. Ze mogen kiezen: een high five, een knuffel, een zwaai, een billenbots, een hand. De meeste kinderen wijzen op de poster “de knuffel” aan. Een goed begin van de dag. Maar daar staat dus opeens een vader voor me. Hij kijkt me zorgelijk aan. En vertelt dat zijn zoon sinds kort thuis “fuck you” zegt en zijn middelvinger opsteekt. Dat deed hij anders nooit. “Mijn kind leert foute dingen hier op school…” “Ja dat begrijp ik, maar hij leert het niet van mij!” Vader gaat verder. Dat hij het leert van de grote kinderen, uit groep 3 en ik beloof hem dat ik er vandaag eens extra op ga letten. Terwijl de kinderen in de kring plaatsnemen, gaat de gouden spiegel rond. “Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wat is er vandaag met mij aan de hand?” De kinderen kijken om de beurt vol aandacht in de spiegel en vertellen iets over wat ze zien. “Mijn haar is er af, ik ben naar d...