Een week lang zonder

“Kijk ik heb chocoladetaart voor ons gemaakt. Nee… dit keer niet een recept van dr. Oetker, maar van Jamie Oliver”. Met een grote glimlach stond hij voor me, in zijn handen een oranje broodtrommel die stevig  was dicht geklemd. In het trommeltje zag ik de plakken chocoladecake opgestapeld, met er tussen een velletje bakpapier. Mijn vinger liet ik langs een plak gaan en er bleef wat chocoladecreme op zitten. “Pas op hoor, er zit heel veel suiker in”, werd mij gewaarschuwd. Ik keek naar dochter Rosalie die ook meedeed met deze les en kon haar gedachten lezen. “Ja mam, daar ga je, we hadden afgesproken een week zonder suiker te eten…”

Het idee was gekomen toen zoon Jerome een week lang moest bijhouden wat hij zoal at. Hij zou op basis hiervan een voedingsadvies krijgen van een dietist die gespecialiseerd was in voeding voor topsporters. Hij bleek veel te weinig boterhammen en aardappels te eten. Het feit dat we nauwelijks vlees eten, hadden we goed opgevangen met noten, eieren en peulvruchten. Maar wat echt opviel was de enorme hoeveelheid suikers die we onbewust tot ons namen. ’s Morgens op de boterham hagelslag, ’s middags op de boterham jam. En dan waren daar nog de koekjes en chocolade. Solidair als we zijn besloten we met het hele gezin een week lang geen toegevoegde suikers te eten.

“Ah pa, je bent een looser”, verweet zoon Jerome zijn vader op maandagochtend. Die na de eerste dag toch niet zonder zijn kopje koffie met suiker bleek te kunnen. “Ja, maar ik heb het echt nodig om wakker te worden. Mijn lichaam heeft het nodig.” “Jouw lichaam is gewoon verslaafd”, opperde ik. In de krant had een artikel gestaan van een onderzoek naar muizen die regelmatig suiker toegediend kregen. Het werkte als directe “energiebeloning” en ze wilden steeds meer. Maar, zo bleek, de verslaving was anders dan een verslaving aan drugs of alcohol. Hoewel je dus echt het gevoel kan hebben dat je het nodig hebt. Om het gevoel te krijgen dat je echt leeft.

“Ik moet juist suiker eten, voor mijn ADHD”, vertelde een jongen mij tijdens de les. Hij slikte ritalin, maar had volgens eigen zeggen suiker nodig om rustig te worden. Ik besloot er niet op in te gaan, maar wenste diep van binnen dat ouders zich bewuster gaan bezig houden met de (op)voeding van hun kinderen. En dan gaat het niet alleen om suikers, maar ook om kleurstoffen, smaakstoffen , zout en vetten.  Hoeveel heb je daar van nodig en wat doet het met je? Om die reden besloten wij dus een week lang het experiment aan te gaan om zo min mogelijk toegevoegde suikers tot ons te nemen.

En dan leer je elkaar gedurende zo’n week steeds beter kennen. We hadden allemaal onze slappe momenten. Dat we bijna toegaven en een koekje wilden nemen. Maar de discipline was sterk en de beloning was ook merkbaar. Ik zelf merkte dat ik minder moe was, minder slaap nodig had en een gevoel kreeg dat ik de baas was over mezelf. Zo kon ik tijdens het autorijden rustig naar het zakje met dropjes kijken, zonder de behoefte te voelen er eentje te nemen. Dat was een week geleden niet gelukt. De grote test kwam tijdens de les op de laatste dag van het experiment: “Ik wil graag een hartje (snoepje) geven aan jou, omdat je zo je best doet er een leuke les van te maken.”, was het compliment dat ik kreeg van deze stoere puber.  “Ehhhmmmm, dank je wel. Dat waardeer ik ontzettend. Maar ik ben in mijn suikervrije week.” Er klonk een hard gelach.