Hij zei "fuck you" tegen me

“Kut kind”, hoorde ik hem tegen een ander kind schreeuwen. Het was een heerlijke koude woensdagmiddag en we bevonden ons in een speeltuin in Amsterdam Noord met een groep kinderen. De kinderen reden rond op van die kleine rode fietsjes, ze zaten op de wipwap en wilden geduwd worden op de schommel. Ik genoot van de zonnestralen, terwijl ik me had verstopt achter de bosjes. Het was genieten.  Totdat de buurtboefjes arriveerden. “Hij zei fuck you tegen me”, kwamen de kinderen vertellen. “En dat ik een kutkind ben”. “En hij gooide keihard een bal naar mijn hoofd…” Het werd tijd om in te grijpen.

“Wie van jullie haat er wel eens iemand?” vroeg ik tijdens de yogales die avond. Er gingen heel wat vingers de lucht in. “Ja, mijn zusje als ze irritant doet”, vertelde de eerste. En ook de anderen kwamen met voorbeelden. Terwijl ze zo doorbabbelden besloot ik een papiertje uit mijn broekzak te halen. Ik had het die ochtend van de scheurkalender gehaald. De “Even Stilstaan”-kalender die sinds januari op ons toilet hing. Er stond een tekst op van Boeddha: Haat is nog nooit door haat verdwenen, maar wel door liefde. En op de achterkant stond uitleg over de internationale dag van de vriendelijkheid. Ik las het voor en stelde voor om met ons ogen dicht eens te proberen vriendelijkheid te sturen naar al die mensen die we wel eens haten. Het werd heel stil en toen ik mijn ogen opende zag ik gelukzalige gezichten.

Terug naar de speeltuin, waar de buurtboefjes de sfeer flink aan het verzieken waren. De speeltuinbeheerder zat in zijn hokje het te observeren en liep af en toe naar buiten om ze streng toe te spreken. Het had slechts een tijdelijk effect, want wanneer hij weer naar binnen ging, gingen de boefjes door. Ik had onze kinderen uitgelegd dat het aan ons is om het goede voorbeeld te geven en de schuttingtaal vooral te negeren. En dat deden ze. Toch zat het me niet lekker en ik  besloot de ontbijtkoek uit de tas te halen. Ik sneed wat plakken en besmeerde ze met een laagje boter. De kinderen kwamen al om me heen zitten. Want na zo’n middag buiten spelen, word je hongerig.

“He jongens, hebben jullie misschien ook trek in een plakje ontbijtkoek?”, vroeg ik toen de boefjes ons van een afstandje stonden te bekijken. Ze keken wat ongemakkelijk om zich heen, waarop ik vervolgde: “Ja kom maar, ik heb er voor jullie ook een paar gesmeerd…”. Schoorvoetend kwamen ze aanlopen en ze gingen zitten om het bankje tussen de andere kinderen, met een plakje ontbijtkoek in de hand. “Vandaag hebben we een paar gasten aan tafel”, legde ik de anderen uit. “Hoe heten jullie eigenlijk?”, vroeg ik aan ze. En met een verlegen stemmetje noemde hij zijn naam en die van zijn vrienden. Ze durfden me niet aan te kijken, de blik was strak op de grond gericht. Maar langzamerhand raakten ze wat losser en vertelden ze over de buurt waar ze woonden en hun mama die aan het werk was.

Na 10 minuten voegde zich nog een gast in ons gezelschap. Een prachtige buurtkat die polshoogte kwam nemen. Met de staart in de krul liep hij rustig langs de kinderen om zich uitgebreid te laten aaien. Onze buurtboefjes lieten zich op hun knieen zakken en genoten van de aandacht die ze aan de kat gaven. Ook de andere kinderen deden mee. En terwijl ik het schouwspel van een afstandje bekeek kwam er een andere wijze les bij mij binnen: “Liefde is het enige dat groter wordt, naar mate je het deelt met een ander.”