Doorgaan naar hoofdcontent

Ik kan niet tekenen

“Wat is de allermooiste tekening die je ooit hebt gemaakt?” Ik keek rond naar de groep kinderen die op hun vrije middag naar de tekenles waren gekomen. “Ik heb ooit een Egyptische kat getekend in het atelier”, wist iemand vol trots te vertellen. “En ik heb een Pokemon-poppetje nagetekend van Youtube.” Zo had iedereen zijn eigen verhaal. Behalve de jongeman die 5 minuten geleden als een wervelwind was binnengerend. Zijn moeder had hem opgegeven voor deze les en hij wist het heel zeker: “Ik kan niet tekenen.” “Gelukkig maar, dan ben ik niet de enige”, stelde ik hem gerust. De andere kinderen keken me verbaasd aan.

“Wat is de reden dat je je aanmeldt voor deze opleiding”, stond er op het inschrijfformulier dat ik een jaar geleden voor me had. Daar hoefde ik niet lang over na te denken: “Ik weet zeker dat ik niet kan tekenen.” Waarbij ik in mijn achterhoofd de uitspraak van Pablo Picasso had: “Ik doe altijd dat wat ik niet kan, zodat ik kan leren hoe ik het moet doen.” Er niet voor weg lopen, maar nieuwe mogelijkheden verkennen. Voor mezelf, maar  ook voor de kinderen die ik begeleid. Daar groei je van. Want ik had al lang gezien dat tekenen er voor zorgde dat ze dichter bij zichzelf kwamen. Dat harmonische gevoel waar ik ook altijd in de yogalessen naar streef.

Maar er was nog veel meer waarvoor je tekenen kon inzetten, zo leerde ik het afgelopen jaar. Door te tekenen kun je jezelf trainen in deugden als doorzettingsvermogen, geduld, schoonheid creeren. Aan een tekening kun je heel veel aflezen over de ontwikkeling van kinderen. De pop. petjes met harkarmen, de plaats van de zon, de vorm van het huis, de monsters, de kleurkeuze, de positie in de tekening. Beelden zeggen veel meer dan woorden.  Door samen te tekenen kun je werken aan sociale vaardigheden en dan waren er ook allerlei oefeningen waarbij kinderen al tekenend leerden om tafels in te trainen en hun woordenschat uit te breiden. Of zelfs wiskundig inzicht te ontwikkelen.

“Kinderen gezocht”, was mijn oproep bij Nextdoor. Het internetplatform waarmee je direct in contact staat met je buren. Ik voelde dat het tijd werd om de geleerde lessen in de praktijk te brengen. Gewoon met een groepje kinderen op zaterdagmiddag. Ik schafte een mooie tekendoos aan en zocht geschikt papier uit. Want goed materiaal is essentieel. Je leert een kind ook niet fietsen op een fiets met een lekke band. De animo was groot, het enthousiasme van de kinderen nog groter. En de anderhalf uur waren zo om.


“Wat heb je er eigenlijk van geleerd?”, vroeg ik ze na afloop. Een ieder had zijn eigen geleerde les: concentratie, doorzettingsvermogen, mooie dingen maken, geduld hebben, creativiteit. De jongeman die dacht dat hij niet kon tekenen wist het prachtig te verwoorden: “Ik dacht tot 10 minuten voor het eind van de les dat ik alleen maar had gekrast en toen ontdekte ik in de krastekening een unicorn.” Ik zag de twinkeling in zijn ogen. 

Reacties

Populaire posts van deze blog

Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt

"En dan ging ik op zaterdagavond na de disco met de bus naar huis. De bus zat vol dronken jongeren. En als ze mij in de gaten kregen, begonnen ze dus te zingen: Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt." "Wat deed je dan pap?", vroeg dochter Rosalie die vol aandacht zat te luisteren. "Nou, ik zong gewoon mee en deed alsof het niet over mij ging." Ze kroop bij haar vader op schoot en woelde met haar handen door zijn wilde krullen, die helaas niet meer zo rood waren als toen. "Gewoon negeren dus", was haar conclusie. Maar gold dat ook voor Simon de Pimon en Rosie Poepedosie? "Ze noemden me vandaag Simon de Pimon", wist deze jongeman mij te vertellen met een verongelijkt gezicht. En de tranen stonden in zijn ogen. Zijn moeder had mij gevraagd om hem te begeleiden. Hij werd gepest op school en daar leed hij zichtbaar onder. Blijkbaar werd hij geraakt door deze bijnaam, die in mijn ogen nog onschuldig was. Vaak heeft het gev...

En op de gang zijn we.... STIL

  “Ja. We zijn vandaag de boeken aan het inventariseren”, vertelde een hulpmoeder mij terwijl ik een blik wierp in de schoolbibliotheek. Ik zuchtte. “Dat kan wel de hele dag duren, hoor”. Het betekende dus dat ik op zoek moest gaan naar een andere plek in school, waar ik met de kinderen van groep 7 aan de nieuwe 10-weekse lessenreeks “De Kracht van Aandacht” zou kunnen beginnen vandaag. Dan maar het speellokaal. En terwijl ik de deur van de speelzaal open doe, zie ik al dat het vol staat met glijbanen, klimrekken, een trampoline, een evenwichtsbalk en vooral heel veel ballen. De moed zinkt me in de schoenen. “De pedagoog als ruimte”, schiet mij te binnen. Ik besef dat deze ruimte toch wel erg afleiding voor de kinderen is om de kracht van aandacht te gaan ervaren.   Alsof ik in het zwembad was “Het voelde alsof ik in het zwembad was. Heel diep op de bodem. Daar is het zo stil, dan hoor ik alleen nog maar mezelf en het water”, verzuchtte hij na 15 minuten. Ik had de kind...

Mijn kind leert foute dingen op school

  “Eeehhhh, juf, kan ik je even spreken?” Het is vrijdagochtend half negen en ik sta bij de deur om de kleuters te begroeten. Ze mogen kiezen: een high five, een knuffel, een zwaai, een billenbots, een hand. De meeste kinderen wijzen op de poster “de knuffel” aan. Een goed begin van de dag. Maar daar staat dus opeens een vader voor me. Hij kijkt me zorgelijk aan. En vertelt dat zijn zoon sinds kort thuis “fuck you” zegt en zijn middelvinger opsteekt. Dat deed hij anders nooit. “Mijn kind leert foute dingen hier op school…” “Ja dat begrijp ik, maar hij leert het niet van mij!” Vader gaat verder. Dat hij het leert van de grote kinderen, uit groep 3 en ik beloof hem dat ik er vandaag eens extra op ga letten. Terwijl de kinderen in de kring plaatsnemen, gaat de gouden spiegel rond. “Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wat is er vandaag met mij aan de hand?” De kinderen kijken om de beurt vol aandacht in de spiegel en vertellen iets over wat ze zien. “Mijn haar is er af, ik ben naar d...