Blije kinderen

“Lieve, geweldige, aardige, leerzame, stoere juf Angela, Wij zouden het suuuper leuk vinden als u kunt komen op ons kerstdiner. Het is op donderdag 21 december 2017 en de tijd is van 17:45 -19:00.” Met een grote glimlach op mijn gezicht lees ik de e-mail die in sierlijke gouden letters is geschreven voor de tweede keer door. En in mijn herinnering ging ik terug naar deze lieve kinderen en juffen die ik het afgelopen half jaar had mogen begeleiden. Een “probleemklas”, zoals het werd omschreven, met veel onrust. En kinderen die continu op elkaar reageerden. Ik besloot zoveel mogelijk er op de fiets naar toe te gaan. Met een reden… “Aaaaaaah”, hoorde ik toen ik tijdens het kerstdiner arriveerde, in mijn oude spijkerbroek met foute kersttrui. De kinderen waren gekleed in prachtige glitterjurken en er waren zelfs een paar jongens die een colbertjasje hadden aangetrokken en een vlinderstrikje hadden omgebonden. Niet iedereen was op de hoogte van mijn komst en ze stormden allemaal op mij...

“Ik ben … Ik hou van voetbal en gamen en dat zijn dus ook mijn hobbies. Ik heb er ook last van dat ik altijd maar boos word op andere kinderen als ze me plagen. Ik wil bij rots en water leren niet meer boos te worden op anderen. Niet altijd maar grappig te zijn. Niet altijd maar negatief te denken.” Ik lees het verfrommelde handgeschreven briefje een paar keer door. En er valt me iets op. Deze jongeman gebruikt wel drie keer het woord NIET. En ik besloot de komende lessen daar dus NIET op te letten en eens te kijken naar wat hij WEL graag zou willen en kunnen. “Profvoetballer worden, is mijn grootste wens. Maar mijn vader zegt dat ik daar nog NIET goed genoeg voor ben.” “Maak je borst maar nat”, fluisterde de leerkracht me die middag toe. En ze knikte naar de bewuste jongen die met een heel boos gezicht het lokaal binnenloopt. Hij heeft vanmorgen al twee keer een time out gehad en heeft daarbij de juf uitgescholden en iemand een klap verkocht. “Dat komt goed uit, de les gaat vand...

“Oooooh, is dit het hotel?”, vroeg ze met een luide stem, terwijl ze met haar grote witte rolkoffer in de hand naar het kamphuis liep afgelopen zomer. Wij glimlachten. Een  hotel kon je het niet echt noemen: we sliepen op stapelbedden op de slaapzaal, het rook er muf en de afgelopen dagen bleek er een muggenplaag te zijn op het eiland. Het kamphuis had meer weg van een jeugdherberg. Maar wel eentje midden in de natuur en een schitterende tuin met vuurplaats waar we iedere avond naar de sterrenhemel zouden kunnen kijken. “Ja weet je, ik heb voor iedere dag een setje kleding meegenomen in mijn rolkoffer, precies op kleur en gestyled. Dus ik ben ’s morgens wel iets later bij het ontbijt, want ik kan natuurlijk niet met ongekamde haren komen…” Onze “prinses”, zoals we haar na 1 dag kamp al noemden, vergeleek zichzelf twee maanden later op een regenachtige zaterdagavond met een ui. “Vandaag gaan we kennismaken met de eerste Nederlandse filosoof en het heeft van alles te maken met m...

“Toen ik vanmorgen wakker werd, was ik opgelucht...”  De aandacht was getrokken. “Ooh, ik weet het al, de oorlog tussen Trump en Kim Jong-un  is nog niet uitgebroken.” Viel het meisje dat recht voor me op het yogamatje zat, me in. Ze zat vaak op die plek tijdens de les en beschikte over de gave dat ze mijn gedachten kon lezen. “Ja, weet je die Trump is echt een mafketel, maar hij gaat geen oorlog maken hoor. En die Koreaan is daar veel te klein voor. En trouwens, ze weten toch niet waar Nederland ligt.” “Het zijn gewoon sukkels, wij noemen Donald Trump bij ons op school Donald Duck. En hij ziet er ook niet uit he”, onderbrak de jongeman naast haar. Ze kwamen al jaren samen naar de yoga- en filosofielessen. “Aha", antwoordde ik. "Dit is nu precies wat er gebeurt in de grote wereld van Trump en Kim Jong-un. Er wordt gereageerd vanuit emoties, ze vallen elkaar op hun persoonlijkheid aan. Maar wat zal deze heren echt dichter bij elkaar brengen?” En de les was begonnen… “Liev...

“Oke dan, over het bos dus?” vroeg ik met zachte stem en ik keek nog even rustig rond, voordat ook ik mijn ogen zou sluiten. De meesten lagen ontspannen op hun yogamatje. Een paar kinderen waren nog wat aan het giechelen en draaien. Maar, zo wist ik inmiddels, dat duurde slechts een paar minuten. “Ik wil je vragen je handen op je buik te leggen en rustig adem te halen. Helemaal naar je buik toe. En vervolgens adem je wat langer uit…” Het was een bijzondere yogales. De jongeman die ruim een jaar lang ernstig ziek was geweest, deed weer mee. Hij was stil, wijzer geworden, maar ik zag ook weer de twinkeling in zijn ogen. Deze les was voor hem en de anderen voelden het feilloos aan. “De volgende ademhaling neemt je mee naar een diep en donker woud”, startte ik de visualisatie. Ik neem de kinderen mee in een verhaal, waarbij al hun zintuigen worden betrokken. “Als je je binnenbioscoop aanzet, krijg je je eigen beelden bij het verhaal.” En dat gebeurde ook dit keer. Visualisatie zorgt e...

“Kun jij het alsjeblieft even overnemen?”, vroeg mijn collega bijna wanhopig. Ze liep met twee kleuters aan de hand die het allebei uitkrijsten. “Wat is er gebeurd?” “Nou kijk maar, hij heeft haar gebeten. De tanden staan in haar handje.” En ik keek naar het smoezelige handje waar inderdaad de afdrukken van tanden in stonden. Terwijl ik het bestudeerde nam het gekrijs en gesnik nog meer toe. De jongeman die het blijkbaar had gedaan snikte bijna nog harder. Ik besloot ze allebei op een knie te zetten en ze vooral niet te vertellen dat dit niet mocht… elkaar pijn doen. “Kijk, dit moet je doen als ze ruzie maken, of elkaar pijn doen.” En er werd gewezen op een checklist dat aan de muur hing. Kalm blijven, de kinderen hun verhaal laten doen over wat hun aandeel is in het geheel en vervolgens vragen naar een oplossing. Om daarna te kijken of de oplossing ook echt werd uitgevoerd. Er ging altijd veel tijd en aandacht naar toe. Terwijl ik al had ontdekt dat wanneer je het even liet rust...

“Laat ik dan maar even beginnen met een huishoudelijke mededeling…” Verbaasd keken ze me aan. Het was het begin van het vakantiekamp in Monnickendam en de kinderen zaten gezellig keuvelend in een kring op de grond in de grote tent. In mijn hand had ik een rolletje wc-papier. Tweelaags, met een afdruk van hondjes erop. “Carla, hoeveel velletjes heb jij vandaag nodig?” “Nou een stuk of 4, want ik ben vanmorgen al thuis naar de wc geweest”. En zo gingen we het kringetje rond. Iedereen kreeg zijn velletjes papier en stopte het met zorg in zijn of haar zak. Waar het ook weer snel werd uitgehaald, toen ze hoorden dat we er iets heel anders mee gingen doen. “Op ieder velletje schrijf of teken je iets over jezelf, zo leren we elkaar een beetje beter kennen.” Degene met slechts 1 velletje was snel klaar, maar er was ook iemand die 10 velletjes had gevraagd en voorovergebogen, kauwend op de pen probeerde elk velletje te vullen. “Nou laten we maar eens beginnen…” En we pakten een eerste vell...