Blije kinderen

“Oke dan, over het bos dus?” vroeg ik met zachte stem en ik keek nog even rustig rond, voordat ook ik mijn ogen zou sluiten. De meesten lagen ontspannen op hun yogamatje. Een paar kinderen waren nog wat aan het giechelen en draaien. Maar, zo wist ik inmiddels, dat duurde slechts een paar minuten. “Ik wil je vragen je handen op je buik te leggen en rustig adem te halen. Helemaal naar je buik toe. En vervolgens adem je wat langer uit…” Het was een bijzondere yogales. De jongeman die ruim een jaar lang ernstig ziek was geweest, deed weer mee. Hij was stil, wijzer geworden, maar ik zag ook weer de twinkeling in zijn ogen. Deze les was voor hem en de anderen voelden het feilloos aan. “De volgende ademhaling neemt je mee naar een diep en donker woud”, startte ik de visualisatie. Ik neem de kinderen mee in een verhaal, waarbij al hun zintuigen worden betrokken. “Als je je binnenbioscoop aanzet, krijg je je eigen beelden bij het verhaal.” En dat gebeurde ook dit keer. Visualisatie zorgt e...

“Kun jij het alsjeblieft even overnemen?”, vroeg mijn collega bijna wanhopig. Ze liep met twee kleuters aan de hand die het allebei uitkrijsten. “Wat is er gebeurd?” “Nou kijk maar, hij heeft haar gebeten. De tanden staan in haar handje.” En ik keek naar het smoezelige handje waar inderdaad de afdrukken van tanden in stonden. Terwijl ik het bestudeerde nam het gekrijs en gesnik nog meer toe. De jongeman die het blijkbaar had gedaan snikte bijna nog harder. Ik besloot ze allebei op een knie te zetten en ze vooral niet te vertellen dat dit niet mocht… elkaar pijn doen. “Kijk, dit moet je doen als ze ruzie maken, of elkaar pijn doen.” En er werd gewezen op een checklist dat aan de muur hing. Kalm blijven, de kinderen hun verhaal laten doen over wat hun aandeel is in het geheel en vervolgens vragen naar een oplossing. Om daarna te kijken of de oplossing ook echt werd uitgevoerd. Er ging altijd veel tijd en aandacht naar toe. Terwijl ik al had ontdekt dat wanneer je het even liet rust...

“Laat ik dan maar even beginnen met een huishoudelijke mededeling…” Verbaasd keken ze me aan. Het was het begin van het vakantiekamp in Monnickendam en de kinderen zaten gezellig keuvelend in een kring op de grond in de grote tent. In mijn hand had ik een rolletje wc-papier. Tweelaags, met een afdruk van hondjes erop. “Carla, hoeveel velletjes heb jij vandaag nodig?” “Nou een stuk of 4, want ik ben vanmorgen al thuis naar de wc geweest”. En zo gingen we het kringetje rond. Iedereen kreeg zijn velletjes papier en stopte het met zorg in zijn of haar zak. Waar het ook weer snel werd uitgehaald, toen ze hoorden dat we er iets heel anders mee gingen doen. “Op ieder velletje schrijf of teken je iets over jezelf, zo leren we elkaar een beetje beter kennen.” Degene met slechts 1 velletje was snel klaar, maar er was ook iemand die 10 velletjes had gevraagd en voorovergebogen, kauwend op de pen probeerde elk velletje te vullen. “Nou laten we maar eens beginnen…” En we pakten een eerste vell...

"Ik ben nog nooit bij de bakker geweest. Mijn moeder haalt brood bij de Dirk",   vertelt ze me openhartig. Ze houdt stevig mijn hand vast en als het stoplicht op groen gaat, huppelt ze naar de overkant. Ik huppel mee. We hadden een kwartiertje over tussen de lessen en ik besefte dat ik nog niet had gegeten. "Ga je mee een broodje halen?", had ik haar gevraagd. Dat zag ze wel zitten. En daar stonden we nu. Met open mond en grote ogen bekeken we de etalage waar de bonbons stonden uitgestald. "Ik wil de grootste" zegt ze met een luide vastberaden stem. Een paar dagen ervoor hadden we een vergelijkbare oefening. Maar dit keer met pubers. Het was de laatste les en we besloten het feestelijk af te sluiten met een high tea. Ze hadden chips meegenomen, borrelnootjes, koek, chocolade en zelfgemaakte boterkoek. De thee stond niet op het menu. Ik brak de reep chocolade in stukken van ongelijke grootte en wachtte af wat er ging gebeuren. "Ja, zo kunnen we he...

“Juf, hij heeft me pijn gedaan”, met tranen in zijn ogen stond hij voor me. Wijzend naar zijn rechterarm. Er waren wat rode striemen op te zien. “Mmm, wat een geluk dat je daar iets over hebt geleerd in een van de eerste rots en waterlessen…” En ik ging met hem na hoe je je ademkracht kunt gebruiken als je pijn hebt, of eigenlijk zo boos bent op die ander dat je hem het liefst zelf pijn zou willen doen. In een van de latere lessen had ik ze ook verteld hoe belangrijk het is als ze in staat zijn om zelf hun conflictjes op te lossen, in plaats van naar de juf toe te gaan. “Daar word je groot van!”, had ik ze  beloofd. Een minuut later was hij al weer lekker aan het spelen. Maar er bleken vandaag meer kinderen te zijn die de lessen waren vergeten, waarop ik na afloop terug in de auto moedeloos verzuchtte: “Het heeft toch allemaal geen zin wat ik doe…” “Ik ben op zoek naar drie helden”, was ik de les begonnen. Er gingen heel wat vingers de lucht in. Kinderen die van zichzelf vonde...

“Ga er maar niet van uit dat ze naar je luisteren…”  was de eerste waarschuwing van mijn kinderen toen ik ze vertelde dat ik die middag les zou gaan geven aan pubers op een middelbare school. “Ja, en ze komen alleen in actie voor een cijfer. Denk maar niet dat ze geinteresseerd zijn in jouw les.” Ze zaten op hun praatstoel, zo ’s morgens aan de keukentafel maakte ik dat niet vaak mee. En vervolgden hun welgemeende adviezen: “Ja ma, en die sprookjes van je over kabouters en zo, daar kun je echt niet mee aan komen. En spelen doen ze ook niet meer. En die hartjes aan de het einde van de les is echt zoooooo kinderachtig.” Ik glimlachte, dacht terug aan het advies van mijn vriendin: “Ja, Angela het wordt weer eens tijd dat je het zweet in je oksels hebt staan, dat je iets nieuws gaat doen, uit je comfort zone komt. Daar leer je pas echt van.” “He jij met je irritante kop”, hoorde ik toen ik net het lokaal was binnengelopen. Een groep jongens hing onderuit op hun stoel, op tafel de...

“Kijk ik heb chocoladetaart voor ons gemaakt. Nee… dit keer niet een recept van dr. Oetker, maar van Jamie Oliver”. Met een grote glimlach stond hij voor me, in zijn handen een oranje broodtrommel die stevig  was dicht geklemd. In het trommeltje zag ik de plakken chocoladecake opgestapeld, met er tussen een velletje bakpapier. Mijn vinger liet ik langs een plak gaan en er bleef wat chocoladecreme op zitten. “Pas op hoor, er zit heel veel suiker in”, werd mij gewaarschuwd. Ik keek naar dochter Rosalie die ook meedeed met deze les en kon haar gedachten lezen. “Ja mam, daar ga je, we hadden afgesproken een week zonder suiker te eten…” Het idee was gekomen toen zoon Jerome een week lang moest bijhouden wat hij zoal at. Hij zou op basis hiervan een voedingsadvies krijgen van een dietist die gespecialiseerd was in voeding voor topsporters. Hij bleek veel te weinig boterhammen en aardappels te eten. Het feit dat we nauwelijks vlees eten, hadden we goed opgevangen met noten, eieren en...