Blije kinderen

"Als jullie nu niet luisteren, gaan we een spelletje doen", schreeuwde de leerkracht met een dreigende stem. De kinderen hoorden hem niet eens. Het was storm, buiten, maar ook in hun hoofd. De leerkracht haalde demonstratief een stopwatch uit zijn borstzakje en legde uit dat de les pas zou starten, wanneer de kinderen gedurende 1 minuut stil bleven zitten en hun mond hielden. "Jullie moeten leren luisteren", zo lichtte hij het doel van zijn spel toe. Dat in de ogen van de kinderen natuurlijk helemaal geen leuk spel was. Maar dat maakten ze er wel van: iedere keer als de minuut bijna om was, besloot er eentje te giechelen, liet een scheet of fluisterde iets in het oor van een ander. Waar de anderen weer op reageerden. En zo kropen de minuten voorbij.   In gedachten ging ik terug naar de avond hiervoor. Ik had met een stel vrienden afgesproken in de stad. Kaasfonduen en wijn drinken. Dat deden we al jaren. In de begintijd gingen de gesprekken nog over werk en ...

Dit keer een bijdrage van zoon Jerome (11 jaar) die een grappige spreekbeurt mocht voorbereiden op school... Stel je voor: alles op zijn kop. Regendruppels vallen omhoog. De mensen lopen op de wolken en houden paraplu's voor hun billen. Van de regen word je niet nat, maar droog je op. Mensen zijn daarom dolblij als het regent en mopperen nooit. Baby's worden groot geboren en krimpen tot volwassenen. De baby's worden geboren uit hun graf. De steen wordt opgetild en hoera, daar is hij dan eindelijk. Of: jammer daar is er weer een. De volwassenen gaan dood in hun vaders buik. Meesters zijn leerlingen en leerlingen zijn meesters. De meesters hebben geen zin in school. De leerlingen delen huiswerk uit en de meesters komen het nooit terugbrengen. En als ze het niet terugbrengen dan krijgt de meester een kruisje achter zijn naam. Na twee kruisjes krijgt hij een slecht rapport en geen huiswerk meer. Zijn kinderen worden dan gebeld. Planten groeien naar het donker. Het ziet ...

“Wat is er?” Met hangende schouders kwam zoon Jerome aansjokken uit de kleedkamer van de voetbal. “Niets”, mompelde hij met een zachte stem en toen ik hem van opzij bekeek zag ik een grote traan over zijn wangen lopen. Ik besloot maar even te zwijgen. Terwijl we naar de auto liepen, kwam een teamgenoot van hem op een holletje achter ons aan. Hij sloeg een arm om de schouder van Jerome en vroeg: “He, gaat het?” “Ja hoor”, wist Jerome nog uit te brengen, en hij dook snel in de auto. Terwijl hij zijn boterhammen achterover werkte en we naar huis reden kwam het verhaal er uit. Hij had nu al twee weken corvee bij de voetbalclub, met nog drie andere jongens. En al twee weken had hij in zijn eentje de ballen opgepompt, de kleedkamer aangeveegd en de pionnetjes van het veld gehaald. “En de anderen dan?”, vroeg ik met een verontwaardigde stem. “Ja, die moeten snel naar huis, naar de fysiotherapeut, met de bus mee, vergeten het of hebben er geen zin in.” somde hij op. In mijn herinneri...

"Ze hebben er zin in!", vertelde de oma met een glimlach op haar gezicht terwijl haar twee kleinzonen langs mij heen de yogaruimte inrenden. De matjes - die keurig naast elkaar lagen - werden gebruikt als hindernissen. En met een verhit gezicht renden de jongemannen rond. Ik nodigde ze met een zo kalm mogelijke stem uit om plaats te nemen op hun yogamatje, net als de andere kinderen. Ze konden geen minuut stilzitten en ik voelde bij mij, maar ook bij de andere kinderen de spanning toenemen. "Ik ga naar de wc", meldde de eerste jongeman met een luide stem, terwijl we net waren begonnen met de stilte oefening. "Ik ook!", riep zijn jongere broer, die eerst even mijn reactie afwachtte. Ze renden de gang door op zoek naar de wc, en bleven een tijdje weg. "Wat zijn jullie nu aan het doen?", vroeg de een bij binnenkomst terwijl we de yogagroet deden. En zonder mijn antwoord af te wachten kwam er al weer een volgende vraag: "Wanneer begint de echt...

  "Angela, gaan we zo zwemmen?" Het was half tien ’s morgens, de tweede dag van het vakantiekamp en we hadden net het programma voor de dag doorgenomen. “Eens even kijken, volgens mij hadden we afgesproken dat we dit in de middag zouden gaan doen, als het wat warmer is." "Maar je had het beloofd, wij willen nu zwemmen." In mijn gedachten ging ik terug naar alle beloftes die ik had gedaan, maar daar zat deze niet bij. Ik besloot voet bij stuk te houden . "Ja maar, Wij vinden   het niet eerlijk, we willen gewoon nu zwemmen." De twee “mannen” dropen af en gingen een potje tafelvoetballen.   “Mannen”, noemden we ze vanaf de eerste dag. Ze waren al echte tieners en de oudste mannelijke deelnemers van het kamp. ‘s Ochtends kwamen ze steevast wat later binnen. Ze hadden zich verslapen of waren druk bezig met het stylen van hun haar in het toiletgebouw.   De mannen hielden er van om grenzen op te zoeken en de discussie aan te gaan, die altijd begon...

"Ik ga niet douchen', krijste de jongeman over de camping. “Max, ik hoor wat je zegt, maar je gaat nu douchen. Je bent hartstikke vies en zo ga je niet naar bed.”, antwoordde zijn moeder met een kalme stem. “Neeeeeeeee”, schreeuwde hij terug. “Kuthoer, ik haat je.” “Max, ik wil dat je nu even mee gaat naar de tent en ik wil niet dat je zo schreeuwt.” Max  begon te krijsen. "Max, je kunt nu kiezen of je zelf mee komt, of dat ik je meesleep.” “Kuthoer, kuthoer, kuthoer, ik wou dat je dood was”, was het antwoord van Max. Die inmiddels rood was aangelopen. “Max, ik tel tot drie: 1, 2, 3.” Hij was amper 9 jaar oud en in zijn gezicht zag je al heel veel boosheid. Hij was absoluut niet van plan om het campingvoetbal te laten schieten voor de verplichte avonddouche. 'Max, nu is het genoeg geweest', zei zijn moeder met een kalme stem. En toen ze hem meesleepte naar de tent was de woede van Max gegroeid tot grotere proporties. De plastic jerrycan met water liep wat ...

  “Op een houten bruggetje, zat een krokodilletje. Iedereen die langs liep, beet hij in zijn billetje. Stoute, stoute krokodil,, mag niet bijten in mijn bil. Zal politie halen, billetje betalen.” Daar stond ze, amper 4 jaar oud, voor het campingpubliek tijdens de talentenjacht, die de kinderen zelf hadden georganiseerd. Ze had een zware stem, keek recht voor zich uit, met een vinger in haar mond en aan het eind wierp ze een glimlach naar de jury. Die enthousiast reageerde met “tingelingelingeling”. Ze hadden afgesproken dat dit betekende dat ze het goed vonden. “Eeeeeuuuuummm”, was een teken van afkeuring en betekende het einde van de talentenjacht voor de kandidaat.   Er bleek veel talent rond te lopen op deze camping in Zuid-Frankrijk. En niet alleen bij de kinderen. Zo was er Margo van 16 die prachtige foto’s van paarden en honden kon maken en die vervolgens ging bewerken in Photoshop. Onze eigen hond Saar mocht bij haar op fotosessie. En dan was er Melissa die in...