Blije kinderen

"Hoi Roos, er is weer geld. Wat wil je eten?" Nog geen 5 minuten later krijg ik een berichtje terug: "Lekkah". Er verscheen een glimlach op mijn gezicht. De afgelopen dagen was het eten niet zo lekker geweest. Er stond geen geld meer op de rekening en we moesten het doen met de restjes eten die we nog in huis hadden. Een potje mais, een gebakken ei en droge aardappels. "Ach toen ik nog studeerde waren er weken dat ik alleen maar brood met pindakaas at en 's avonds pasta met gebakken ui en tomatenpuree", vertelde ik ze bij het ontbijt. Het werd een belangrijke les in soberheid. Toen de kinderen 10 waren, kregen ze beiden een eigen bankrekening. Iedere maand storten we daar 30 euro, waar ze hun kleding, cadeaus en schoolspullen van kunnen kopen. Een prima manier om te leren met geld om te gaan. Zoon Jerome kocht een zwembroek voor 35 euro en besefte toen dat het nog lang duurde voordat hij weer wat kon uitgeven. Dochter Rosalie was een stuk zuiniger...

Daar stond hij voor me. Blonde ongekamde haren, blauwe ogen en een verlegen grijns op zijn gezicht. Hij was samen met zijn moeder naar de ouder/kind yogales gekomen die we hadden georganiseerd voor de actie van 3FM Serieus Request. We hadden al wat oefeningen gedaan, ik had ze een verhaal verteld en nu was hij van zijn yogakussentje opgestaan en stond hij voor me. "Ik wil je knuffelen...", zei hij met een vaste stem. De ruimte zat afgeladen vol en iedereen keek vol verwachting toe. Wat zou ze doen? Ik voelde dat dit een ervaring voor mij zou zijn en niet zo maar een belevenis. De cultuurfilosoof Walter Benjamin maakte in de vorige eeuw al onderscheid tussen ervaringen en belevenissen. "Ervaringen resoneren in ons, raken ons, vormen ons, veranderen ons, zullen we nog lang herinneren. Belevenissen zijn veel oppervlakkiger. Het moderne leven neigt er naar rijk te zijn aan belevenissen en arm aan ervaringen." De Duitse socioloog Hartmut Rosa verwoordt het in ee...

“Je ziet hier een toren staan van blokken, die verplaatst mag worden naar het middelste stokje. Waarbij je maar 1 blokje tegelijk mag verplaatsen en een groter blokje niet op een kleiner blokje mag.” Voor me zat een 15-jarige puber aandachtig te luisteren naar mijn instructie. “Doe je ook in pubers?”, had zijn moeder een paar dagen eerder aan de telefoon gevraagd. Ze vertelde over haar zoon die met een vwo-advies de basisschool had verlaten, maar nu niet zonder haar huiswerk kon maken en continue werd afgeleid door zijn games en filmpjes. En dus vorig jaar al bijna was blijven zitten.  “Ik wil het huiswerk loslaten, maar denk dat hij het nog niet kan”, verzuchtte ze. “Het komt allemaal goed, uiteindelijk”, bleek de mantra van deze jongeman te zijn. Bij binnenkomst wist hij me niet te vertellen waarvoor ik was gekomen. “Geen idee”, en hij staarde naar de tafel. “Dat wordt een moeilijk gesprek”, dacht ik. En we besloten om eerst maar eens een raadsel op te lossen. Dat levert v...

“Ik smeer mijn boterham wel BOVEN…”, schreeuwde zoon Jerome me toe. Stampvoetend ging hij naar boven.  Het was half zeven ’s ochtends en ik bleef alleen achter aan de ontbijttafel. De afgelopen dagen vroeg ik me zelfs af, of ik niet gewoon lekker in mijn bed mocht blijven liggen. Het was nog donker en de kinderen waren niet echt gezellig aan de ontbijttafel. De een zat onderuit gezakt voor zich uit te staren en de ander tuurde in het scherm van de ipad om te kijken of er al schoolcijfers waren bekend gemaakt. Toch sleepte ik mij me bed uit als de wekker ging en zong ik een liedje voor de kinderen, net als toen ze nog klein waren. “Goedemorgen, zonder zorgen, het is weer tijd om op te staan. Goedemorgen, zonder zorgen, om vandaag naar school te gaan. Goedemorgen, zonder zorgen, wordt maar wakker lief kind. Goedemorgen, zonder zorgen, als de dag voor jou begint.” En daar waren in de loop van de jaren allerlei varianten op ontstaan.  Als ik dan naar ze kijk, bekruipt me ee...

“Weet je wat jij moet doen? Gewoon naar buiten gaan, de hond uitlaten, een pilletje nemen om te slapen, eens flink huilen en daarna een glaasje wijn drinken.” Dochter Rosalie voelde aan wat haar vader nodig had. Hij lag om 10 uur nog in zijn bed en staarde naar het plafond. En dat al een paar dagen. Opa was overleden en haar papa probeerde dit te verwerken. Op zijn manier. “Je moet het loslaten”, had iemand geadviseerd. “Je moet het toelaten”, adviseerde een ander. Maar ook dit keer had dochter Rosalie het bij het rechte eind. Ze voelde feilloos aan wat er aan de hand was. Ook toen opa nog niet was overleden, wist zij al wat er ging gebeuren. “Ik heb buikpijn, mama”, piepte ze die ochtend. Ik voelde aan haar buik en wist wat er aan de hand was. De emoties waren al aan het rommelen. Ze bleef thuis van school en toen wij halsoverkop naar het ziekenhuis moesten, vertrok zij zonder morren met de hond Saartje naar de dierenarts. Want ook Saartje had buikpijn. “Wat doet je dochter dat ...

“Goedemorgen, u spreekt met de politie. Niet schrikken alstublieft.” Natuurlijk schrok ik. Allereerst vanwege het feit dat de politie belde, dat gebeurt niet iedere dag. En daarbij ook nog de boodschap: “Niet schrikken.” Wat doe je dan? Schrikken dus. Het was donderdagochtend half 10 en ik zat net even lekker op de bank met de hond Saar op schoot en een kopje thee in de hand. “Oke”, wist ik uit te brengen en ik wachtte vol spanning af wat deze meneer mij te vertellen had. “Is uw dochter Rosalie Jager?” vervolgde hij het telefoongesprek. Nu zat ik helemaal rechtop. “Uw dochter is gisteravond getuige geweest van een mishandeling. Wist u dat?” Ik kon me opeens weer vaag herinneren over wat ze vertelde toen ze terug kwam van de manege. Ze was met een paar vriendinnen terug gefietst, over het donkere dijkje. En halverwege het dijkje stond er een auto stil en stapte er een jongen uit. Een van de vriendinnen kende hem en was geschrokken. Het meisje kreeg ruzie met de jongen en ze probeer...

"Neem je straks dat Star Wars-spel mee?" Het appje dat ik een uur voor de yogales kreeg, was slechts kort. Maar ik voelde het verlangen er door heen. Deze jongen had zich de hele week al verheugd om met zijn gedachtekracht een balletje te laten opstijgen. Want dat was het Star wars-spel. "De headset meet je hersengolven en wanneer je een complete focus hebt op het balletje, zal het balletje opstijgen. Een oefening in concentratie…" Ongelovig, maar vol verlangen keken ze me aan. Dat wilden ze wel eens proberen. En het liefst meteen. Ik besloot de les te vervolgen over Pratyahara, de vijfde stap in yoga. Een oefening waarbij je steeds meer leert je zinnen en zintuigen onder controle te krijgen. Kinderen die dit leren, kunnen ‘nee’ zeggen tegen de zoveelste zak snoep. En zijn zelf de baas over hun mobiele telefoon. Ze kunnen hem gewoon een dag laten liggen, zonder dat ze getriggerd worden door alle piepjes. Omdat zij de baas zijn en niet de telefoon. En het lever...