Blije kinderen

 “Kijk nou!, riep ze uit en ik volgde haar blik naar buiten. Het was een regenachtige dag en voordat ik met de directeur van deze knusse basisschool om de tafel ging zitten om met elkaar een mooie invulling te maken voor een studiedag voor het team over de stilte, had ze me rondgeleid door de school. En terwijl ze ondertussen wat praatjes maakte met de kinderen, kreeg ik een goede indruk van de school. Aan de muur in de aula hingen prachtige schilderwerken die de kinderen met plaatselijke kunstenaars hadden gemaakt en op het podium stonden goudkleurige “koninklijke” stoelen die de directeur zelf op de kop had getikt bij de restyling van het plaatselijke gemeentehuis. In haar werkkamer stond een groot dienblad met allerlei soorten thee en hing een ontwerp voor een natuurrijk schoolplein. Met veel hout en groen. in het midden zou een verhalenplek komen, waar de kinderen tijdens het spelen even op adem konden komen, al luisterend naar een mooi verhaal. Ik luisterde naar de plannen v...

  “Ha Angela, fijn dat je er bent…”, riep mijn collega terwijl ze me al tegemoet liep. Ze keek wat zorgelijk en vervolgde: “Ja, ik weet het gewoon even niet meer. Hij doet andere kinderen pijn, slaat en schopt ook mij en gisteren trok hij de deur zo hard dicht dat de klok van de muur op de grond kapot viel. Fijn dat je er even een uurtje bij kunt zijn.” Achter haar stond de jongeman (net 8 jaar oud) in kwestie. Op zijn hoofd een petje, felroze kauwgom in zijn mond (waarmee hij van die grote bellen maakte) en een uitdagende blik in de ogen. Hij had alles gehoord. “Who let de dog out, tamtam tam tam.”, schreeuwde hij terwijl hij in de gymzaal op een bank stond. Hij maakte er bewegingen bij die meer passend zouden zijn bij een rapper van 16. Vlak daarvoor had hij al een paar kinderen aan het huilen gebracht. De tijd van observeren was voorbij en ik besloot een bewegingsspel te gaan doen. Hij hield wel van tikkertje, maar wilde niet de tikker zijn. En wilde ook niet getikt worden. Al...

  “Juf, ik ben klaar…”, vertelde deze jongen mij terwijl hij opsprong om weer in beweging te komen. Hij had een paar minuten aan zijn tekening gewerkt in de stilteles, zittend op zijn knieen in de gymzaal van een Limburgse basisschool. En vond het wel genoeg. Terwijl de andere kinderen nog het juiste kleurpotlood aan het uitzoeken waren, had hij met zwart een cirkel getekend op zijn papier. “Het is toch goed zo?” En hij keek me vragend aan terwijl ik naast hem was komen zitten. “Je bent bij deze opdracht pas klaar, als je niet meer denkt dat je klaar bent”, antwoordde ik hem met een glimlach. En warempel, hij pakte weer zijn potlood op en ging verder. “Dat is de vuca-world”, vertelde mijn man mij bij thuiskomst, toen ik verslag uitbracht van deze les. VUCA is een acroniem voor volatility, uncertainty, complexity en ambiguity. En beschrijft de veranderende wereld waarin wij ons op dit moment in bevinden. En hij gaf wat voorbeelden uit zijn eigen klas. Waaruit bleek hoe groot de vl...

“Ja, Angela, goed dat ik je nog even spreek. Je kunt straks namelijk niet terecht in je lesruimte. We wijken uit naar een lokaal op de middelbare school hier in de buurt”. “Oke, dan stap ik gewoon wat eerder op de fiets om alles daar klaar te zetten voor de les. Enne… weten de kinderen ook waar ze moeten zijn?” Daar zou voor gezorgd worden. Bij de school aangekomen zag ik de opgeschoten pubers al op het plein staan. Luid schreeuwend naar elkaar met de nodige schuttingtaal er tussendoor. Ik besloot mijn fiets in het fietsenhok goed op slot te zetten en stapte tussen de jongelui door naar binnen. In mijn   herinnering ging ik terug naar de tijd dat ik zelf voor de klas stond op de middelbare school. Ik was 17 jaar en moest stage lopen voor de lerarenopleiding die ik volgde. “Leerlingen lunchen gewoon in de aula hoor”, werd mij verteld door een van mijn collega’s toen ik tijdens de pauze in de lerarenkamer mijn boterhammen uit het trommeltje haalde. En ze had gelijk, ik was nog...

“Hoeveel hebben jullie gespeeld vanochtend?” Ik hoorde de deur open gaan en de jongens kwamen al keuvelend binnen. Voor de yogales moest er altijd nog van alles besproken worden: de voetbalwedstrijd die ze hadden gespeeld die ochtend, nieuwe games en sinds kort ook meisjes. Maar dit keer zaten ze wel heel snel op hun yogakussentje en keken ze me verwachtingsvol aan. Het was heel stil, verdacht stil. Ik sloot de deur en liep rustig naar mijn eigen yogamatje. Toen ik plaats nam op het kussentje hoorde ik een keiharde scheet. “Oh jee”, bracht ik uit, want het was wel duidelijk dat de scheet bij mij vandaan kwam. “Tja, dat kan gebeuren. Als je bepaalde yogahoudingen langere tijd aan houdt, kan dat effect hebben op je darmen. Ik heb wel eens meegemaakt dat iemand na het beoefenen van een pranayama, direct buikkrampen kreeg en naar de wc moest en diarree had.” De jongens lagen dubbel van het lachen en ik lachte mee. “parinama”, schoot me te binnen. En dat had ik regelmatig nodig bij ...

“Maar hij duwde me…”, bracht ze snikkend uit. Er was een kleine ruzie in de groep ontstaan en terwijl ze allebei huilend voor mij stonden, kon ik alleen maar uitbrengen: “Wat is hier nu aan de hand, volgens jou?” En het was ook meteen een van de laatste keren dat ik het aan deze kinderen vroeg. Want ik besefte hoe moeilijk het voor ze was om onder woorden te brengen wat er is gebeurd, als je nog niet zoveel woorden tot je beschikking hebt en als je eigenlijk alleen maar naar de ander kan wijzen.   Daarbij maak je het met woorden vaak veel groter dan het is. Zou het niet zo zijn dat zonder mijn vraag ze al lang weer lekker samen aan het spelen waren? Ik gooide het over een andere boeg: “Zal ik een liedje voor jullie zingen?”. “Jaaaaa”, riepen ze allebei in koor. “Goedemorgen, zonder zorgen, het is weer tijd om op te staan. Goedemorgen, zonder zorgen, om vandaag naar school te gaan. Goedemorgen, zonder zorgen, word maar wakker lief kind. Want de dag voor jou begint.” Ruim vijft...

"Eens even kijken." En ik haalde mijn portemonnee te voorschijn. Ik ritste hem open en haalde er wat muntstukjes uit. "Jij krijgt van mij 10 cent, en jij 2 euro en jij 10 Hongaarse Florin, en jij ..." "Dat is niet eerlijk", riep degene uit die slechts 10 cent had gekregen. "Zij hebben veel meer." "Yes", dacht ik. "Ik heb hun aandacht bij de (yoga en filosofie)les." En ik reageerde op de verontwaardigde jongen: "Ik ben zo benieuwd wat dit volgens jou met deze les te maken heeft." "Ooh, ik weet het al: geld maakt niet gelukkig!". "Nee', mompelde zijn buurman, "Het heeft te maken met de geschiedenis van het geld ruilsysteem. Dat heeft vast iets met filosofie te maken." "Ik weet het... het heeft te maken met dit muntje. Die is natuurlijk al in heel veel handen geweest. Net als al die filosofische ideeen." En alleen al de gedachte aan alle mensen handen die het  muntje hadden vastge...