“Van harte welkom op mijn feestje”, riep ik de grote groep kinderen toe. Ze zaten op de bewolkte zondagmiddag rustig in het gras te wachten op wat ging komen. En ik vertelde daarbij dat ik een hekel aan verjaardagsfeestjes had, waarbij iedereen in een kringetje zat. Eerst een stukje taart, dan de borrelnootjes en als je geluk had ook nog een bitterbal met mosterd. En maar praten met elkaar over het weer, de kinderen, de vakantie en de nieuwe auto van de buurman. Eigenlijk over helemaal niets. Nee, wij zouden het anders doen vandaag, beloofde ik de kinderen. Lekker spelen om zo dichter bij jezelf en bij elkaar te komen.
Het voelde goed
Op het laatste moment, zaterdagmiddag, werden er nog kinderen aangemeld. Kinderen die ooit rots en water hadden gevolgd, of die dat nog deden. Kinderen die behoefte hadden om weer eens langs te komen en kinderen die wel wat “herhaling” van de cursus konden gebruiken. Die waren vergeten hoe de ademkracht werkt en wat de “lekker belangrijk”-houding is. Sommige kinderen had ik al een paar jaar niet meer gezien, maar het voelde meteen weer goed en vertrouwd. Daar zijn geen woorden voor nodig.
Twee natuurtalenten
En ook op het laatste moment, besloot ik het team met begeleiders uit te breiden. Met twee jonge natuurtalenten. Ex-stagiaire Laura die weinig woorden nodig had en met een natuurlijk overwicht het kennismakingsspel introduceerde. En puber buurjongen Tom die ’s morgens over de schutting hing om te melden dat het hem wel wat leek, lekker spelen met kinderen. Het lukte hem om de grootste druktemakers binnen 5 minuten te temmen. Niet door ze te vertellen wat ze moesten doen of niet doen, maar door lekker met ze te dollen. Jongens hebben weinig woorden nodig.
Ik verveelde me
"Jongens, ik heb een klacht", vertelde ik halverwege de middag. Ze waren al ruim een uur Levend Stratego aan het spelen in het bos en ik verveelde me. Ik zat op het grasveld te wachten totdat de vlag gepakt zou worden. Maar het bleef stil in het bos. Anders zou de andere partij ze misschien vinden. Die andere partij zat echter niet veel verderop ook in het bos, te wachten op een verrassingsaanval. En ik zat maar te wachten, te wachten totdat er iets zou gebeuren. Ik besefte dat dit toch wel de mooiste lesmomenten zijn, wanneer alles eigenlijk als vanzelf gebeurd.
Doe- en durf
Het werd tijd voor echte daden. En speciaal voor deze dag had ik een uniek Rots en Water “doe- en durfspel” ontwikkeld. Een uitnodiging aan de kinderen om te laten zien hoe dapper ze zijn. Hoe je spannende dingen gewoon doet, zonder er over te praten. De eerste opdracht was nog eenvoudig: hou 10 minuten je mond. Ik legde uit hoeveel kinderen daar moeite mee hebben. Kinderen die overal direct op reageren. Je kunt je ook eerst eens afvragen of jouw woorden voldoende waarde hebben om de stilte te verbreken. Want stil was het opeens zeker in het natuurgebied. Er kwam een volgende opdracht: maak een praatje met een wildvreemde. Grote hilariteit, maar de eerste toevallige voorbijgangers werden aangesproken. Ze konden echter nog niet terugpraten, want ze waren slechts 1,5 jaar oud!
De eindopdracht zorgde voor echte verstilling: samen een zandkasteel bouwen. Met takjes, schelpjes, torentjes, grachten en ondergrondse gangen. Op de achtergrond was het kabbelende water te horen, de wind waaide door de haren en de zon brak zelfs even door de wolken heen. “Angela, ik heb zand op mijn handen”, kwam iemand mij vertellen. Ik heb er geen woorden aan vuil gemaakt!
Reacties
Een reactie posten