Michael en Cindy zijn dood

Michael en Cindy zijn dood. Cindy is het hondje van opa en oma. Mijn kinderen zijn samen met haar opgegroeid, hebben met haar leren lopen en zorgden er de laatste maanden voor dat haar oogjes werden schoongemaakt. Cindy was blind en doof geworden, liep overal tegenaan, gromde een beetje als de kinderen binnen kwamen en was echt niet meer het schattige schoothondje van weleer. Toen het bericht van haar inslapen kwam vroeg mijn dochter of wij dan het huisje van Cindy mochten hebben voor de katten en mijn zoon speelde onverstoorbaar door met zijn lego.

 

Hij is er niet meer

Een rouwproces – ook bij het overlijden van een huisdier of bij een echtscheiding van ouders – bestaat uit verschillende fasen. Zowel voor kinderen als volwassenen. Het begint bij het onder ogen zien van de realiteit: hij is er echt niet meer. Dan volgt het ervaren van de pijn van het verlies. Vervolgens is het belangrijk om de relatie met de gestorvene om te vormen naar een herinnering. Opeens is er dan een omgeving zonder hondje, wat gaan we dan doen als we bij opa en oma zijn? De laatste fase is een continue ondersteuning van een volwassene in de daaropvolgende tijd.

 

Een tekening van de hondenhemel

Mijn kinderen gingen een tekening maken van Cindy in de hemel. Hij werd in het midden geplaatst en we fantaseerden wat er allemaal in de hondenhemel zou zijn. Een bank om op te liggen, een bal om mee te spelen, lekkere brokjes enzovoort. De emoties kwamen los bij het tekenen, want pas toen gingen ze de realiteit onder ogen zien. Dit was een manier om het overlijden te bespreken, aan de hand van de tekening.

 

Ik ben te vroeg in slaap gevallen

Ook Michael Jackson overleed onlangs. Nadat we wat muziek van hem hadden beluisterd en een deel van de herdenkingsdienst hadden bekeken op televisie, vroeg mijn dochter: “Waar is hij eigenlijk aan dood gegaan?” Ik antwoordde dat niemand dat nog wist. “Jawel hoor, hij zelf wel.” Toen ik me afvroeg hoe hij dat ons dan zou kunnen vertellen zei ze: “Ik zal het vanavond even vragen, voordat ik ga slapen.” De volgende ochtend vroeg ik of ze Michael nog had gesproken. “Nee, ik was zo moe, ik ben te vroeg in slaap gevallen.”