Doorgaan naar hoofdcontent

Michael en Cindy zijn dood

Michael en Cindy zijn dood. Cindy is het hondje van opa en oma. Mijn kinderen zijn samen met haar opgegroeid, hebben met haar leren lopen en zorgden er de laatste maanden voor dat haar oogjes werden schoongemaakt. Cindy was blind en doof geworden, liep overal tegenaan, gromde een beetje als de kinderen binnen kwamen en was echt niet meer het schattige schoothondje van weleer. Toen het bericht van haar inslapen kwam vroeg mijn dochter of wij dan het huisje van Cindy mochten hebben voor de katten en mijn zoon speelde onverstoorbaar door met zijn lego.
 
Hij is er niet meer
Een rouwproces – ook bij het overlijden van een huisdier of bij een echtscheiding van ouders – bestaat uit verschillende fasen. Zowel voor kinderen als volwassenen. Het begint bij het onder ogen zien van de realiteit: hij is er echt niet meer. Dan volgt het ervaren van de pijn van het verlies. Vervolgens is het belangrijk om de relatie met de gestorvene om te vormen naar een herinnering. Opeens is er dan een omgeving zonder hondje, wat gaan we dan doen als we bij opa en oma zijn? De laatste fase is een continue ondersteuning van een volwassene in de daaropvolgende tijd.
 
Een tekening van de hondenhemel
Mijn kinderen gingen een tekening maken van Cindy in de hemel. Hij werd in het midden geplaatst en we fantaseerden wat er allemaal in de hondenhemel zou zijn. Een bank om op te liggen, een bal om mee te spelen, lekkere brokjes enzovoort. De emoties kwamen los bij het tekenen, want pas toen gingen ze de realiteit onder ogen zien. Dit was een manier om het overlijden te bespreken, aan de hand van de tekening.
 
Ik ben te vroeg in slaap gevallen
Ook Michael Jackson overleed onlangs. Nadat we wat muziek van hem hadden beluisterd en een deel van de herdenkingsdienst hadden bekeken op televisie, vroeg mijn dochter: “Waar is hij eigenlijk aan dood gegaan?” Ik antwoordde dat niemand dat nog wist. “Jawel hoor, hij zelf wel.” Toen ik me afvroeg hoe hij dat ons dan zou kunnen vertellen zei ze: “Ik zal het vanavond even vragen, voordat ik ga slapen.” De volgende ochtend vroeg ik of ze Michael nog had gesproken. “Nee, ik was zo moe, ik ben te vroeg in slaap gevallen.”

Reacties

Populaire posts van deze blog

Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt

"En dan ging ik op zaterdagavond na de disco met de bus naar huis. De bus zat vol dronken jongeren. En als ze mij in de gaten kregen, begonnen ze dus te zingen: Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt." "Wat deed je dan pap?", vroeg dochter Rosalie die vol aandacht zat te luisteren. "Nou, ik zong gewoon mee en deed alsof het niet over mij ging." Ze kroop bij haar vader op schoot en woelde met haar handen door zijn wilde krullen, die helaas niet meer zo rood waren als toen. "Gewoon negeren dus", was haar conclusie. Maar gold dat ook voor Simon de Pimon en Rosie Poepedosie? "Ze noemden me vandaag Simon de Pimon", wist deze jongeman mij te vertellen met een verongelijkt gezicht. En de tranen stonden in zijn ogen. Zijn moeder had mij gevraagd om hem te begeleiden. Hij werd gepest op school en daar leed hij zichtbaar onder. Blijkbaar werd hij geraakt door deze bijnaam, die in mijn ogen nog onschuldig was. Vaak heeft het gev...

En op de gang zijn we.... STIL

  “Ja. We zijn vandaag de boeken aan het inventariseren”, vertelde een hulpmoeder mij terwijl ik een blik wierp in de schoolbibliotheek. Ik zuchtte. “Dat kan wel de hele dag duren, hoor”. Het betekende dus dat ik op zoek moest gaan naar een andere plek in school, waar ik met de kinderen van groep 7 aan de nieuwe 10-weekse lessenreeks “De Kracht van Aandacht” zou kunnen beginnen vandaag. Dan maar het speellokaal. En terwijl ik de deur van de speelzaal open doe, zie ik al dat het vol staat met glijbanen, klimrekken, een trampoline, een evenwichtsbalk en vooral heel veel ballen. De moed zinkt me in de schoenen. “De pedagoog als ruimte”, schiet mij te binnen. Ik besef dat deze ruimte toch wel erg afleiding voor de kinderen is om de kracht van aandacht te gaan ervaren.   Alsof ik in het zwembad was “Het voelde alsof ik in het zwembad was. Heel diep op de bodem. Daar is het zo stil, dan hoor ik alleen nog maar mezelf en het water”, verzuchtte hij na 15 minuten. Ik had de kind...

Mijn kind leert foute dingen op school

  “Eeehhhh, juf, kan ik je even spreken?” Het is vrijdagochtend half negen en ik sta bij de deur om de kleuters te begroeten. Ze mogen kiezen: een high five, een knuffel, een zwaai, een billenbots, een hand. De meeste kinderen wijzen op de poster “de knuffel” aan. Een goed begin van de dag. Maar daar staat dus opeens een vader voor me. Hij kijkt me zorgelijk aan. En vertelt dat zijn zoon sinds kort thuis “fuck you” zegt en zijn middelvinger opsteekt. Dat deed hij anders nooit. “Mijn kind leert foute dingen hier op school…” “Ja dat begrijp ik, maar hij leert het niet van mij!” Vader gaat verder. Dat hij het leert van de grote kinderen, uit groep 3 en ik beloof hem dat ik er vandaag eens extra op ga letten. Terwijl de kinderen in de kring plaatsnemen, gaat de gouden spiegel rond. “Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wat is er vandaag met mij aan de hand?” De kinderen kijken om de beurt vol aandacht in de spiegel en vertellen iets over wat ze zien. “Mijn haar is er af, ik ben naar d...