“Bal”, was een van de eerste woorden die onze zoon Jerome kon uitspreken. Op zijn vijfde jaar ging hij met zijn gloednieuwe kicksen aan naar het plaatselijke voetbalveld voor de training van de mini-pupillen. Na twee trainingen wist hij het zeker: “Ik wil voetballer worden bij Ajax. Maar wanneer bellen ze, hebben ze wel ons nummer?”
Ik lachte hem uit
Ik dacht er aan toen op een zaterdagochtend we werden gebeld. Of Jerome wilde invallen. “Nee… ik ga liever vandaag met de lego spelen.”, wist hij ons te vertellen. Nu was het invalteam een groep met oudere jongens die allemaal veel groter en sterker waren dan Jerome, en daar is hij wel gevoelig voor. Geheel niet volgens de “pedagogische boekjes” lachte ik hem daarom uit. “Als jij bij Ajax wilt voetballen, zal er toch wel meer moeten gebeuren dan lego-en op zaterdagochtend, terwijl je de kans hebt om te voetballen met jongens waar je heel veel van kan leren.” Hij trok zich terug op zijn kamer.
Hij was niet meer van zijn plan af te brengen
Een week later kwam hij met het Zondagsochtendblad aanzetten. Er stond een artikel in over een talentendag bij een andere voetbalclub. Er zouden scouts rondlopen, op zoek naar voetbaltalenten. “Mam, daar ga ik naar toe”. Verbaasd keek ik hem aan. Vorige week durfde hi j nog niet eens met de E-pupillen mee te voetballen en nu dit. Mijn opmerking had blijkbaar effect gehad, want hij was niet meer van zijn plan af te brengen. Maar nu kwam de twijfel bij mij: is hij daar niet te jong voor, en wat zal de teleurstelling groot zijn als hij niet wordt gescout, en stel dat hij wel wordt gescout dan zal hij zijn voetbalvrienden achter moeten laten voor een nieuwe club.
Allemaal trotse ouders aan de lijn
Mijn man dacht daar heel anders over: als hij het wilt, wie zijn wij dan om hem daarin te belemmeren. Het is zijn passie, alles draait om voetbal in zijn leven. Op woensdagmiddag stond ik dan ook in de kou aan de voetballijn. Met allemaal trotse ouders die mij wisten te vertellen dat hun zoon een groot talent had en “net niet” door de selectie van Ajax was gekomen. De kinderen werden aangemoedigd vanaf de lijn en Jerome (dat moet gezegd worden) had nog nooit zo goed gespeeld. En zelfs ik – als voetballeek – kon dat zien en voelen.
Angst overwinnen door het aan te pakken
De dagen daarna was steevast iedere ochtend de vraag: “Mam, heb je al een e-mail ontvangen?” Het duurde twee weken, toen het verlossende bericht kwam: ze wilden hem graag uitnodigen om bij de club te komen spelen en de eerste wedstrijd zou plaatsvinden tegen grote clubs als Feyenoord, Ajax, Heerenveen, FC Volendam en Sparta. In een echt stadion. Dat was even slikken. Op de grote dag werd hij na 5 minuten al gewisseld, omdat hij vanwege de spanning geen bal kon raken. De coach had het echter heel goed gezien. Je overwint je angst door het aan te pakken, niet door er voor weg te lopen. 10 minuten later stond hij dan ook weer te voetballen.
Veel jongens hebben de wens om profvoetballer te worden en schrijven dat dan ook op het plankje dat ze bij Rots en Water na 18 lessen mogen doorslaan. Ze kijken me dan verwachtingsvol aan: en nu? Ik vertel ze dan over Jerome en ze weten meteen wat ze nodig hebben om uiteindelijk aan de top te komen
Reacties
Een reactie posten