Doorgaan naar hoofdcontent

Kampioen!

Als ze aanstaande zaterdag winnen, is het team kampioen”, vertelde een moeder mij een paar dagen geleden. Ik keek haar verbaasd aan: het f-team waarin mijn zoon wekelijks voetbalt is toch niet zo goed? Ik hoorde altijd verhalen over dat ze zingend onder de douche stonden bij een zoveelste 8-0 nederlaag en heel blij waren wanneer ze bij het penalty-schieten twee ballen hadden tegengehouden.
 
20 coaches aan de zijlijn
De tegenstander was sterk vertegenwoordigd: opa’s en oma’s waren opgetrommeld, er leken wel 20 coaches aan de zijlijn te staan. En… de bekers hadden ze alvast maar zelf aangeschaft. Want deze wedstrijd konden ze immers niet verliezen. De helft van “ons team” was op de hoogte van de kampioensstrijd, voor de andere helft hadden de ouders het angstvallig verzwegen. Het zou alleen maar te veel spanning opleveren.
 
Na hoogmoed kwam teleurstelling
De hoogmoed bij de tegenpartij was snel verdwenen toen na 10 minuten het eerste doelpunt viel. Toen 15 minuten later het tweede doelpunt viel, wilde de keeper niet meer op doel staan. Hij was zwaar teleurgesteld. Bij ons team was de verbazing groot: hoe kon dat nou, ze hadden een paar maanden geleden nog met 6-1 verloren van deze kampioenen?
 
Hoop blijven houden
Aan de zijlijn werd het onrustig. “Was dit wel het echt team, of waren er andere spelers geleend bij de hogere teams?” En was de scheidsrechter niet partijdig? De ouders en grootouders gingen steeds harder schreeuwen en bleven hoop houden. Ik merkte dat de spanning ook bij mij toenam, maar hield in mijn achterhoofd de woorden van mijn zoon: “Mam, als je maar niet gaat schreeuwen, daar word ik gek van.”
 
Winnen is een bijzaak
Wat een wijze lessen op de zaterdagochtend voor onze f-pupillen. Er kunnen winnaars en verliezers zijn. Als je je heel erg verheugd op het winnen, wordt het verliezen een grote teleurstelling. Als je je heel erg verheugd op het spelen van een leuke wedstrijd dan is het winnen een bijzaak.
 
Het gaat niet om wat je kan, maar om wie je bent
De prestatiedruk is in de (team)sport op jonge leeftijd al groot, evenals in het onderwijs. Wie heeft de hoogste AVI-boeken en de hoogste CITO-score? Wie heeft de meeste vrienden op Hyves? Wie is er het beste in gym? Laten we blijven onthouden dat het niet gaat om wat je kan of doet, maar om wie je bent als mens.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt

"En dan ging ik op zaterdagavond na de disco met de bus naar huis. De bus zat vol dronken jongeren. En als ze mij in de gaten kregen, begonnen ze dus te zingen: Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt." "Wat deed je dan pap?", vroeg dochter Rosalie die vol aandacht zat te luisteren. "Nou, ik zong gewoon mee en deed alsof het niet over mij ging." Ze kroop bij haar vader op schoot en woelde met haar handen door zijn wilde krullen, die helaas niet meer zo rood waren als toen. "Gewoon negeren dus", was haar conclusie. Maar gold dat ook voor Simon de Pimon en Rosie Poepedosie? "Ze noemden me vandaag Simon de Pimon", wist deze jongeman mij te vertellen met een verongelijkt gezicht. En de tranen stonden in zijn ogen. Zijn moeder had mij gevraagd om hem te begeleiden. Hij werd gepest op school en daar leed hij zichtbaar onder. Blijkbaar werd hij geraakt door deze bijnaam, die in mijn ogen nog onschuldig was. Vaak heeft het gev...

En op de gang zijn we.... STIL

  “Ja. We zijn vandaag de boeken aan het inventariseren”, vertelde een hulpmoeder mij terwijl ik een blik wierp in de schoolbibliotheek. Ik zuchtte. “Dat kan wel de hele dag duren, hoor”. Het betekende dus dat ik op zoek moest gaan naar een andere plek in school, waar ik met de kinderen van groep 7 aan de nieuwe 10-weekse lessenreeks “De Kracht van Aandacht” zou kunnen beginnen vandaag. Dan maar het speellokaal. En terwijl ik de deur van de speelzaal open doe, zie ik al dat het vol staat met glijbanen, klimrekken, een trampoline, een evenwichtsbalk en vooral heel veel ballen. De moed zinkt me in de schoenen. “De pedagoog als ruimte”, schiet mij te binnen. Ik besef dat deze ruimte toch wel erg afleiding voor de kinderen is om de kracht van aandacht te gaan ervaren.   Alsof ik in het zwembad was “Het voelde alsof ik in het zwembad was. Heel diep op de bodem. Daar is het zo stil, dan hoor ik alleen nog maar mezelf en het water”, verzuchtte hij na 15 minuten. Ik had de kind...

Mijn kind leert foute dingen op school

  “Eeehhhh, juf, kan ik je even spreken?” Het is vrijdagochtend half negen en ik sta bij de deur om de kleuters te begroeten. Ze mogen kiezen: een high five, een knuffel, een zwaai, een billenbots, een hand. De meeste kinderen wijzen op de poster “de knuffel” aan. Een goed begin van de dag. Maar daar staat dus opeens een vader voor me. Hij kijkt me zorgelijk aan. En vertelt dat zijn zoon sinds kort thuis “fuck you” zegt en zijn middelvinger opsteekt. Dat deed hij anders nooit. “Mijn kind leert foute dingen hier op school…” “Ja dat begrijp ik, maar hij leert het niet van mij!” Vader gaat verder. Dat hij het leert van de grote kinderen, uit groep 3 en ik beloof hem dat ik er vandaag eens extra op ga letten. Terwijl de kinderen in de kring plaatsnemen, gaat de gouden spiegel rond. “Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wat is er vandaag met mij aan de hand?” De kinderen kijken om de beurt vol aandacht in de spiegel en vertellen iets over wat ze zien. “Mijn haar is er af, ik ben naar d...