Doorgaan naar hoofdcontent

Kampioen!

Als ze aanstaande zaterdag winnen, is het team kampioen”, vertelde een moeder mij een paar dagen geleden. Ik keek haar verbaasd aan: het f-team waarin mijn zoon wekelijks voetbalt is toch niet zo goed? Ik hoorde altijd verhalen over dat ze zingend onder de douche stonden bij een zoveelste 8-0 nederlaag en heel blij waren wanneer ze bij het penalty-schieten twee ballen hadden tegengehouden.
 
20 coaches aan de zijlijn
De tegenstander was sterk vertegenwoordigd: opa’s en oma’s waren opgetrommeld, er leken wel 20 coaches aan de zijlijn te staan. En… de bekers hadden ze alvast maar zelf aangeschaft. Want deze wedstrijd konden ze immers niet verliezen. De helft van “ons team” was op de hoogte van de kampioensstrijd, voor de andere helft hadden de ouders het angstvallig verzwegen. Het zou alleen maar te veel spanning opleveren.
 
Na hoogmoed kwam teleurstelling
De hoogmoed bij de tegenpartij was snel verdwenen toen na 10 minuten het eerste doelpunt viel. Toen 15 minuten later het tweede doelpunt viel, wilde de keeper niet meer op doel staan. Hij was zwaar teleurgesteld. Bij ons team was de verbazing groot: hoe kon dat nou, ze hadden een paar maanden geleden nog met 6-1 verloren van deze kampioenen?
 
Hoop blijven houden
Aan de zijlijn werd het onrustig. “Was dit wel het echt team, of waren er andere spelers geleend bij de hogere teams?” En was de scheidsrechter niet partijdig? De ouders en grootouders gingen steeds harder schreeuwen en bleven hoop houden. Ik merkte dat de spanning ook bij mij toenam, maar hield in mijn achterhoofd de woorden van mijn zoon: “Mam, als je maar niet gaat schreeuwen, daar word ik gek van.”
 
Winnen is een bijzaak
Wat een wijze lessen op de zaterdagochtend voor onze f-pupillen. Er kunnen winnaars en verliezers zijn. Als je je heel erg verheugd op het winnen, wordt het verliezen een grote teleurstelling. Als je je heel erg verheugd op het spelen van een leuke wedstrijd dan is het winnen een bijzaak.
 
Het gaat niet om wat je kan, maar om wie je bent
De prestatiedruk is in de (team)sport op jonge leeftijd al groot, evenals in het onderwijs. Wie heeft de hoogste AVI-boeken en de hoogste CITO-score? Wie heeft de meeste vrienden op Hyves? Wie is er het beste in gym? Laten we blijven onthouden dat het niet gaat om wat je kan of doet, maar om wie je bent als mens.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt

"En dan ging ik op zaterdagavond na de disco met de bus naar huis. De bus zat vol dronken jongeren. En als ze mij in de gaten kregen, begonnen ze dus te zingen: Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt." "Wat deed je dan pap?", vroeg dochter Rosalie die vol aandacht zat te luisteren. "Nou, ik zong gewoon mee en deed alsof het niet over mij ging." Ze kroop bij haar vader op schoot en woelde met haar handen door zijn wilde krullen, die helaas niet meer zo rood waren als toen. "Gewoon negeren dus", was haar conclusie. Maar gold dat ook voor Simon de Pimon en Rosie Poepedosie? "Ze noemden me vandaag Simon de Pimon", wist deze jongeman mij te vertellen met een verongelijkt gezicht. En de tranen stonden in zijn ogen. Zijn moeder had mij gevraagd om hem te begeleiden. Hij werd gepest op school en daar leed hij zichtbaar onder. Blijkbaar werd hij geraakt door deze bijnaam, die in mijn ogen nog onschuldig was. Vaak heeft het gev

Hulp van boven

"Hoi, Roos heeft veel indruk gemaakt op mij. Wow! Wel na een hoge sprong van haar paard gevallen. Op haar hoofd. We zitten nu thuis. Erwin." Iedereen gespannen Het was een nogal chaotische dag. Zoon Jerome moest 's morgens voetballen en zou te horen krijgen of hij bij AZ mocht blijven. Wat een grote wens van hem was. Maar, zo hadden we vernomen, slechts 80 procent van de geselecteerde kinderen zou uiteindelijk door mogen. Hij was gespannen. Dochter Rosalie had 's middags haar springwedstrijd, waar ze zich ontzettend op had verheugd. Van Sinterklaas had ze een echt wedstrijdpak gekregen. Alle opa's en oma's zouden komen kijken. Maar ik niet, want precies op deze middag stond er een bijeenkomst met ouders en kinderen op het programma. Op zoek naar beschermengelen Een bijeenkomst waarbij we op zoek gingen naar beschermengelen. Heel toepasselijk voor de tijd van het jaar. En ook voor deze dag, zo bleek later. Een beschermengel is er eigenlijk altijd voor jo

Het lichtje van aandacht

  Daar liepen we, in stilte op zoek naar de schatten in het dorp. Het was al lekker donker en de kinderen van de Aandachts-cursus bekeken de omgeving, alsof ze het nog nooit eerder hadden gezien. Alsof ze met hun ruimteschip waren geland en voor het eerst voet aan wal zetten op de planeet aarde. Natuurlijk hadden we eerst uitgebreid de hemel met elkaar bekeken. En ook al was er een dik wolkendek, er was   toch nog van alles aan te onderzoeken. Met ons lichtje van aandacht. De aandacht verplaatste zich naar de grote regenplas waar een weerschijn van de lantaarnpaal in te zien was. En die lantaarnpaal zelf was ook absoluut het onderzoeken waard. We liepen verder en ontdekten de treurwilg. Spontaan sloeg iemand zijn armen er om heen. En voelden we de zachtheid van het mos. Natuurlijk stopten we onze neuzen ook even in het mos. Bij mij kwam de herinnering op aan de herfstwandelingen in het bos, die ik regelmatig met de hond maakte. En de tocht ging verder. Er was inmiddels een briesj