"Oh, ik was helemaal de tijd vergeten." Met rode wangen staat Rosalie voor ons. De tafel is al afgeruimd, het eten op. Ik vertel haar dat het inmiddels half zeven is en dat we hadden afgesproken om 6 uur met elkaar samen te eten. "Sorry", zegt ze en ze maakt voor zichzelf een boterham klaar. Nog geen dag later wordt er weer een huisregel overtreden.
Drie keer is scheepsrecht
Ze was uit school bij een vriendinnetje gaan spelen, zonder ons te vertellen waar. "Kun je je voorstellen dat we ongerust waren?", vroeg ik haar toen ze (dit keer weliswaar op tijd) thuiskwam. "Sorry", was wederom haar antwoord. Het ging nog even door: de volgende dag bleef er een vriendinnetje slapen. Het was erg gezellig, maar we hadden afgesproken dat ze om 2 uur naar huis zou gaan. Zodat we nog samen aan de sinterklaasgedichten konden werken. Om 5 voor twee vertrokken de dames stilletjes naar buiten. Om nog verder te spelen. Drie keer is scheepsrecht en nu was “sorry” echt niet meer voldoende.
Rekening houden met elkaar
Het is voor kinderen belangrijk om grenzen te ervaren, en daar hebben ze hun omgeving voor nodig. Zonder grenzen ontstaat er onduidelijkheid. Ze weten niet tot hoever ze kunnen gaan. Wat nog wel kan en wat niet. En die onduidelijkheid leidt tot onzekerheid en angst. De grenzen zijn er ook om je kind te leren in harmonie te leven met zichzelf en met elkaar. Je bent niet het middelpunt van het universum. En dat betekent dat je rekening houdt met anderen.
Met een grote bocht er om heen
Kinderen die weinig grenzen meekrijgen van thuis, zullen daar last van krijgen in de maatschappij. Eerst op school, wanneer iedereen bijvoorbeeld in het kringgesprek naar elkaar luistert, maar jouw kind dat niet heeft geleerd thuis. Of wanneer het buitenspelen al lang voor bij is, maar jouw kind niet naar de meester luistert en besluit nog wat langer buiten te blijven. Maar ook later in relaties of op het werk. Afspraken nakomen, op tijd komen, respect hebben voor elkaar. En wat dacht je van in het verkeer: als je je niet aan de verkeersregels houdt, zullen er vroeg of laat ongelukken ontstaan. Tenzij iedereen met een grote bocht om je heen rijdt.
Thuis mag hij alles
Dat laatste besloten wij ook onbewust te doen. Jerome had een vriendje te spelen die thuis een nogal vrije opvoeding krijgt. Bijna alles mag. Toen ik na een half uur thuis kwam, vond ik ze voor de televisie met de voeten op tafel en een zak chips in de hand. Jerome weet dat we voor 5 uur niet de televisie aan doen en niet zomaar chips uit de kast pakken. Maar hij had zich over laten halen door zijn vriend. Hij voelde nattigheid en toen ik hem er ‘s avonds op aan sprak, verontschuldigde hij zich: “Maar mama, thuis mag hij alles, dan kunnen wij toch geen Nee zeggen?” Ik vertelde hem dat bij ons thuis onze regels gelden en bij zijn vriendje thuis er weer andere regels zijn. Of niet.
Houdt ze zich daar aan?
Ik legde het huisarrest van mijn dochter voor aan de moeders bij de cursus Sterke ouders. “Tjee, houdt ze zich daar dan ook aan?”, verzuchtte een moeder. “Een hele week niet met vriendinnen afspreken?” Een ander bracht in: “Maar is zo’n straf niet veel te streng voor de overtreding? Zo erg is het toch niet wanneer ze zich een keer niet aan haar afspraken houdt?” Ik legde de moeders uit dat mijn dochter en ik samen tot de straf waren gekomen. “Wat heb jij nodig om weer een beetje tot jezelf te komen en weer rekening te kunnen houden met ons en onze huisregels?”, had ik haar gevraagd na het derde incident. Ze koos voor een week van bezinning, of in andere woorden het huisarrest.
Straf als medicijn
En die week bleek geen straf te zijn, maar een medicijn. Ze speelde ‘s middags uit school lekker met haar barbies, ging een boek lezen, dronk een kopje thee samen met ons. Ze stelde voor om samen te gaan koken en ging om half zes ongevraagd de tafel dekken. De rust keerde terug, en met die rust de duidelijkheid over hoe wij met elkaar wensen samen te leven. In harmonie.
Reacties
Een reactie posten