“Mam, mijn fiets is stuk,” vertelde mijn dochter terwijl ik achter het fornuis stond en probeerde de tomatensoep te maken. Het kwam niet zo goed uit, vertelde ik haar en stelde voor om er later eens naar te kijken. “Oke”. Ondertussen waren we een (vakantie)week verder en was het me helemaal ontschoten. Dat gebeurt meestal met klusjes waar ik niet zo heel veel zin in heb. Op zondagmiddag vertelde Rosalie nogmaals dat haar fiets stuk was, waarop ik zei: “Dat moet je straks maar even aan je vader vragen.”
Ik hoorde de sirene alToen ik dat had gezegd, moest ik opeens denken aan de eerste keer dat mijn kinderen zelfstandig op de fiets naar school mochten. De school was om 11.45 uur uit en ik stond voor het raam te wachten. Om 12.00 uur waren ze nog niet thuis, terwijl het toch echt maar 10 minuten fietsen is. In gedachten zag ik al allerlei ongelukken voor me en het leek zelfs of ik de sirene van een ambulance hoorde. Om 12.15 uur zag ik ze aankomen met een grote glimlach om de mond. Vol trots vertelden ze dat halverwege de ketting van de fiets was gevallen en dat ze samen een takje hadden gezocht om hem er weer op te leggen. Ze hadden het zelf opgelost!
Het slechte voorbeeld geven
En nu gaf ik zelf toch wel het slechte voorbeeld in zelfredzaamheid door te zeggen: “Vraag maar aan je vader.” Ik besloot om samen met mijn dochter naar de schuur te lopen om eens even te kijken wat er nu aan de hand was met haar fiets. We zetten hem op zijn kop en ontdekten dat de ketting door de sneeuw en het pekel erg vies was geworden, waardoor hij geblokkeerd was geraakt en er af was gevlogen. Verder zat de trapper een beetje los en deed de voorrem het slecht. “Dat kunnen we zelf, daar hebben we geen vader voor nodig!”, en volle goede moed gingen we aan de slag. Na 10 minuten reed de fiets weer als een zonnetje.
Schoenen met klittenband
Zelfredzaamheid is een van de belangrijke taken in de sociaal-emotionele ontwikkeling van kinderen. En bij volwassenen dus ook, zo blijkt uit het voorgaande. Ik geef ouders vaak het voorbeeld over kinderen van 10 jaar die nog geen veters kunnen strikken en dus maar schoenen met klittenband aan hebben. Of kinderen die niet in staat zijn om zelf conflictjes op te lossen en daar altijd een volwassene bij nodig hebben. Jonge kinderen roepen nog vaak “Zelluf doen”, naarmate ze ouder worden roepen ze dat minder en zijn er ouders die ze heel graag willen helpen. Maar eigenlijk helpen we ze daar niet mee, door hun problemen op te lossen. Want een volgende keer kunnen ze het nog niet zelf.
Je bent echt heel erg goed
En als het je lukt om iets zelf op te lossen, dan kun je ontzettend trots zijn op jezelf. Ook ik! Ik vertelde mijn vriendin aan de telefoon dat ik die middag samen met Rosalie fietsenmaker was geweest en dat ik toch minder linkerhanden had, dan ik altijd had gedacht. Ook tijdens het ontbijt die ochtend was ik nog enthousiast over het tangetje dat ik had gevonden en de speciale kettingspray waarmee we de fiets hadden ingesmeerd. Totdat mijn dochter zei: “Ja mam, nu weten we het wel hoor, je bent echt heel erg goed!”.
Ik hoorde de sirene alToen ik dat had gezegd, moest ik opeens denken aan de eerste keer dat mijn kinderen zelfstandig op de fiets naar school mochten. De school was om 11.45 uur uit en ik stond voor het raam te wachten. Om 12.00 uur waren ze nog niet thuis, terwijl het toch echt maar 10 minuten fietsen is. In gedachten zag ik al allerlei ongelukken voor me en het leek zelfs of ik de sirene van een ambulance hoorde. Om 12.15 uur zag ik ze aankomen met een grote glimlach om de mond. Vol trots vertelden ze dat halverwege de ketting van de fiets was gevallen en dat ze samen een takje hadden gezocht om hem er weer op te leggen. Ze hadden het zelf opgelost!
Het slechte voorbeeld geven
En nu gaf ik zelf toch wel het slechte voorbeeld in zelfredzaamheid door te zeggen: “Vraag maar aan je vader.” Ik besloot om samen met mijn dochter naar de schuur te lopen om eens even te kijken wat er nu aan de hand was met haar fiets. We zetten hem op zijn kop en ontdekten dat de ketting door de sneeuw en het pekel erg vies was geworden, waardoor hij geblokkeerd was geraakt en er af was gevlogen. Verder zat de trapper een beetje los en deed de voorrem het slecht. “Dat kunnen we zelf, daar hebben we geen vader voor nodig!”, en volle goede moed gingen we aan de slag. Na 10 minuten reed de fiets weer als een zonnetje.
Schoenen met klittenband
Zelfredzaamheid is een van de belangrijke taken in de sociaal-emotionele ontwikkeling van kinderen. En bij volwassenen dus ook, zo blijkt uit het voorgaande. Ik geef ouders vaak het voorbeeld over kinderen van 10 jaar die nog geen veters kunnen strikken en dus maar schoenen met klittenband aan hebben. Of kinderen die niet in staat zijn om zelf conflictjes op te lossen en daar altijd een volwassene bij nodig hebben. Jonge kinderen roepen nog vaak “Zelluf doen”, naarmate ze ouder worden roepen ze dat minder en zijn er ouders die ze heel graag willen helpen. Maar eigenlijk helpen we ze daar niet mee, door hun problemen op te lossen. Want een volgende keer kunnen ze het nog niet zelf.
Je bent echt heel erg goed
En als het je lukt om iets zelf op te lossen, dan kun je ontzettend trots zijn op jezelf. Ook ik! Ik vertelde mijn vriendin aan de telefoon dat ik die middag samen met Rosalie fietsenmaker was geweest en dat ik toch minder linkerhanden had, dan ik altijd had gedacht. Ook tijdens het ontbijt die ochtend was ik nog enthousiast over het tangetje dat ik had gevonden en de speciale kettingspray waarmee we de fiets hadden ingesmeerd. Totdat mijn dochter zei: “Ja mam, nu weten we het wel hoor, je bent echt heel erg goed!”.
Reacties
Een reactie posten