Doorgaan naar hoofdcontent

Klusjes? No problem

“Ik had gewoon honger,” was het antwoord van mijn zoon op mijn vraag waarom hij niet even zijn zusje hielp met het dekken van de tafel. Hij was alvast gaan zitten en had zijn tanden gezet in en boterham met pindakaas, terwijl zij aan het heen en weer rennen was van de keuken naar de kamer met bordjes, bekers, bestek en broodbeleg. Dit ging me te ver, iedereen heeft zijn eigen verantwoording in het huishouden, ook als je 7 bent.
 
RolpatronenTegelijkertijd was het een spiegel voor mezelf, ik was gewoon het voorbeeld voor mijn dochter. Ik deed ook altijd de meeste klusjes in huis. En eerlijk is eerlijk, mijn man herkende zichzelf ook wel een beetje in onze zoon. Nu we ons bewust waren van de rolpatronen, besloten we dat het een gezamenlijke verantwoording moest worden om samen te leven in een gezellig en opgeruimd huis. We gingen de patronen doorbreken!
 
No problem
Een mooi voornemen, maar zo makkelijk gaat dat niet. Gelukkig kregen we hulp van Ziggo. Er viel een brief op de deurmat met daarin reclame post-its waarop stond “Ziggo… no problem”. En dat was nu precies wat de klusjes moesten worden: no problem. Dat doen we gewoon even met elkaar, dat hoort erbij.
 
Wat ga jij doen vandaag?Op zondagochtend werden tijdens het ontbijt de klusjes geinventariseerd en geschreven op de post-its. Er was heel wat te doen: kattenbak schoonmaken, kamer afstoffen, stofzuigen, wc schoonmaken, plantjes water geven, lege flessen wegbrengen, ramen lappen, douche boenen, was opruimen. Ieder had zijn eigen voorkeur en daarom spraken we af dat ieder 3 post-its met klusjes mocht pakken en daarop zijn naam mocht schrijven. De post-its werden vervolgens op de keukendeur geplakt. En als je je klusje af had, dan mocht je hem er af halen en weggooien.
 
Zingend stofzuigen
Het mooie van het systeem was dat iedereen inspraak had, in wat er gedaan moest worden en in wat je zelf graag zou willen doen. Maar ook in wanneer je het zou gaan doen. Als het maar af was voor het avondeten, zo was de afspraak. De een ging voortvarend aan het werk, de ander besloot eerst met de lego te gaan spelen. Waarna ook hij zingend met de stofzuiger aan de slag ging.
 
Want klusjes doen, blijkt best leuk te zijn. Als je het samen doet.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt

"En dan ging ik op zaterdagavond na de disco met de bus naar huis. De bus zat vol dronken jongeren. En als ze mij in de gaten kregen, begonnen ze dus te zingen: Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt." "Wat deed je dan pap?", vroeg dochter Rosalie die vol aandacht zat te luisteren. "Nou, ik zong gewoon mee en deed alsof het niet over mij ging." Ze kroop bij haar vader op schoot en woelde met haar handen door zijn wilde krullen, die helaas niet meer zo rood waren als toen. "Gewoon negeren dus", was haar conclusie. Maar gold dat ook voor Simon de Pimon en Rosie Poepedosie? "Ze noemden me vandaag Simon de Pimon", wist deze jongeman mij te vertellen met een verongelijkt gezicht. En de tranen stonden in zijn ogen. Zijn moeder had mij gevraagd om hem te begeleiden. Hij werd gepest op school en daar leed hij zichtbaar onder. Blijkbaar werd hij geraakt door deze bijnaam, die in mijn ogen nog onschuldig was. Vaak heeft het gev

Hulp van boven

"Hoi, Roos heeft veel indruk gemaakt op mij. Wow! Wel na een hoge sprong van haar paard gevallen. Op haar hoofd. We zitten nu thuis. Erwin." Iedereen gespannen Het was een nogal chaotische dag. Zoon Jerome moest 's morgens voetballen en zou te horen krijgen of hij bij AZ mocht blijven. Wat een grote wens van hem was. Maar, zo hadden we vernomen, slechts 80 procent van de geselecteerde kinderen zou uiteindelijk door mogen. Hij was gespannen. Dochter Rosalie had 's middags haar springwedstrijd, waar ze zich ontzettend op had verheugd. Van Sinterklaas had ze een echt wedstrijdpak gekregen. Alle opa's en oma's zouden komen kijken. Maar ik niet, want precies op deze middag stond er een bijeenkomst met ouders en kinderen op het programma. Op zoek naar beschermengelen Een bijeenkomst waarbij we op zoek gingen naar beschermengelen. Heel toepasselijk voor de tijd van het jaar. En ook voor deze dag, zo bleek later. Een beschermengel is er eigenlijk altijd voor jo

Het lichtje van aandacht

  Daar liepen we, in stilte op zoek naar de schatten in het dorp. Het was al lekker donker en de kinderen van de Aandachts-cursus bekeken de omgeving, alsof ze het nog nooit eerder hadden gezien. Alsof ze met hun ruimteschip waren geland en voor het eerst voet aan wal zetten op de planeet aarde. Natuurlijk hadden we eerst uitgebreid de hemel met elkaar bekeken. En ook al was er een dik wolkendek, er was   toch nog van alles aan te onderzoeken. Met ons lichtje van aandacht. De aandacht verplaatste zich naar de grote regenplas waar een weerschijn van de lantaarnpaal in te zien was. En die lantaarnpaal zelf was ook absoluut het onderzoeken waard. We liepen verder en ontdekten de treurwilg. Spontaan sloeg iemand zijn armen er om heen. En voelden we de zachtheid van het mos. Natuurlijk stopten we onze neuzen ook even in het mos. Bij mij kwam de herinnering op aan de herfstwandelingen in het bos, die ik regelmatig met de hond maakte. En de tocht ging verder. Er was inmiddels een briesj