Wensen werken, als je er in gelooft

Juf… het werkt!” Blij kwam de jongen van 6 jaar mijn Eigenwijz-les binnen. Hij werd regelmatig gepest in de klas en de steen die hij de vorige les bij mij had uitgekozen, had hem daarbij geholpen. Maar de stenen bleken ook anderen hulp te kunnen bieden. Zo was er een jongen die snel boos werd, maar met de steen in zijn broekzak kon hij ontspannen en de boosheid laten zakken. Er was een meisje die ontzettend bang was voor honden. Als ze er een tegen kwam, liep ze een straatje om. De wenssteen bleek haar te kunnen beschermen. “Maar, het werkt alleen als je er echt in gelooft”, vertelde ik de kinderen er altijd bij. En dat deden ze.

 

Een echte wens

Met wensen zijn we vaak bezig in de les. Zo mogen de kinderen bij Rots en Water na 18 lessen op een houten plankje een wens schrijven. Een echte wens, dus geen Nintendo of nieuwe fiets. En als het een echte wens is, en ze kunnen het voor zich zien en ze slaan het plankje door, dan zit er een kans in dat de wens uit gaat komen. Zo was er een jongen die heel graag een poes wilde als huisdier, maar dat kon niet want zijn moeder was er allergisch voor. Hij tekende de poes op zijn plankje, sloeg het plankje door, en een paar dagen later kreeg ik een e-mail waarin hij schreef dat er een zwerfkat was aan komen lopen. Hij gaf hem iedere dag een kommetje melk, aaide hem uitgebreid en de kat wandelde weer verder.

 

Een foto boven het bed

Ook mijn dochter had een grote wens: een hond. Al maanden werden tijdens de maaltijd de Voors- en tegens uitgebreid besproken. Maar de wens bleef. Haar vriendinnetje had ondertussen een puppy gekregen en Rosalie wilde alleen nog maar bij het puppy zijn. Ze liet hem dagelijks uit, borstelde haar haren, mocht mee naar de puppy-cursus en had een grote foto van de hond boven haar bed hangen. Maar wij besloten toch maar geen hond te nemen. We hadden inmiddels al twee katten en waren niet altijd thuis om hem de juiste verzorging te geven.

 

Met zorgen los je niets op

Nu bleken meer hondenbezitters met dit probleem te zitten bij ons in het dorp en Rosalie kwam op het idee van een hondenoppascentrale. Ze sprak mensen op straat aan die een hond hadden, had eigen kaartjes gemaakt en een briefje opgehangen bij de supermarkt. “Maar mama, de mensen vinden me vast nog te jong om op hun hond te passen.” En terwijl ze dat zei reed er een ook nog een busje langs van “De blije blaf”, hondenuitlaatservice. De moed zakte in haar schoenen “Met zorgen los je niets op, wel met het vertrouwen dat de honden naar jou toekomen als het je echte wens is.”, vertelde ik haar. Terwijl ze ’s avonds in bed lag belde de eerste “klant” al. En er volgden nog velen.

Mocht je zelf een echte wens hebben, dan kun je dat aan de hele wereld kenbaar maken op www.wenswereld.nl. Lijkt het je fijn om de wens van een ander in vervulling te laten gaan, dan kun je daarvoor terecht op hetzelfde adres!