Doorgaan naar hoofdcontent

Sneeuwwitje wil niet luisteren

“Sneeeeeeeuuuuuuuuuw”, snerpte de stem van de paardrij-juf door de manege. Sneeuwwitje weigerde door te lopen achter de andere pony’s aan langs de rand van de bak. Het meisje van nauwelijks 6 jaar dat op haar rug zat, probeerde van alles met haar hakken, een tikje met de zweep, aanmoedigen en wat aaien over de schouders. Maar wat echt hielp was de stem van de paardrij-juf: er kwam weer beweging in.
 
Belonen en straffen
Het deed me terugdenken aan die keer dat ik voor de klas stond en het mij absoluut niet lukte om de groep onder controle te krijgen. Ik had mijn programma, dat afgewerkt moest worden binnen het uur en probeerde me daar krampachtig aan vast te houden. Ik strafte een aantal kinderen: ze werden er uitgestuurd. En ik beloonde er ook een paar: de kinderen die in ieder geval hun mond konden houden, kregen van mij alle aandacht.
 
Kinderen als lastige pionnen
Maar wat ik op dat moment vergat, was mijn eigen houding. Zag ik deze kinderen nog wel als kinderen, of als lastige pionnen die mij in de weg stonden om het programma af te werken? Ging ik wel op zoek naar de reden van het recalcitrante gedrag? Stond ik vandaag wel sterk genoeg in mijn schoenen, of baalde ik er misschien ook van dat ik dit keer niet “in de flow” kon komen. En dat ik een opgelegd programma aan het afwerken was?
 
Sprookjes met een boodschap
Sneeuwwitje uit het sprookje wilde ook niet echt luisteren. Ook al hadden de dwergen haar nog zo gewaarschuwd om niemand binnen te laten, toch liet ze zich iedere keer verleiden door een appel en een mooie kam. Wat ze uiteindelijk bijna moest bekopen met haar dood. Sprookjes zijn in die zin een bron van inspiratie voor jong en oud. Met thema’s als liefde en haat, zoeken en vinden, recht en onrecht, trouw en ontrouw, goed en kwaad, angst, woede en hoop.
 
Een wijze les
Terug naar Sneeuwwitje, de pony die niet wilde luisteren. Ik vroeg na afloop van de paardrijles aan mijn dochter hoe het nu precies zat met de pony. Waarom liep hij niet gewoon in draf achter de anderen aan? “Maar mama, dat was heel zielig hoor, Sneeuwwitje is vorige week gestruikeld en heeft last van zijn been.” Een wijze les geleerd van mijn dochter; ga altijd op zoek naar de reden van het gedrag en daarmee heb je de sleutel om het op te lossen.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt

"En dan ging ik op zaterdagavond na de disco met de bus naar huis. De bus zat vol dronken jongeren. En als ze mij in de gaten kregen, begonnen ze dus te zingen: Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt." "Wat deed je dan pap?", vroeg dochter Rosalie die vol aandacht zat te luisteren. "Nou, ik zong gewoon mee en deed alsof het niet over mij ging." Ze kroop bij haar vader op schoot en woelde met haar handen door zijn wilde krullen, die helaas niet meer zo rood waren als toen. "Gewoon negeren dus", was haar conclusie. Maar gold dat ook voor Simon de Pimon en Rosie Poepedosie? "Ze noemden me vandaag Simon de Pimon", wist deze jongeman mij te vertellen met een verongelijkt gezicht. En de tranen stonden in zijn ogen. Zijn moeder had mij gevraagd om hem te begeleiden. Hij werd gepest op school en daar leed hij zichtbaar onder. Blijkbaar werd hij geraakt door deze bijnaam, die in mijn ogen nog onschuldig was. Vaak heeft het gev...

En op de gang zijn we.... STIL

  “Ja. We zijn vandaag de boeken aan het inventariseren”, vertelde een hulpmoeder mij terwijl ik een blik wierp in de schoolbibliotheek. Ik zuchtte. “Dat kan wel de hele dag duren, hoor”. Het betekende dus dat ik op zoek moest gaan naar een andere plek in school, waar ik met de kinderen van groep 7 aan de nieuwe 10-weekse lessenreeks “De Kracht van Aandacht” zou kunnen beginnen vandaag. Dan maar het speellokaal. En terwijl ik de deur van de speelzaal open doe, zie ik al dat het vol staat met glijbanen, klimrekken, een trampoline, een evenwichtsbalk en vooral heel veel ballen. De moed zinkt me in de schoenen. “De pedagoog als ruimte”, schiet mij te binnen. Ik besef dat deze ruimte toch wel erg afleiding voor de kinderen is om de kracht van aandacht te gaan ervaren.   Alsof ik in het zwembad was “Het voelde alsof ik in het zwembad was. Heel diep op de bodem. Daar is het zo stil, dan hoor ik alleen nog maar mezelf en het water”, verzuchtte hij na 15 minuten. Ik had de kind...

Mijn kind leert foute dingen op school

  “Eeehhhh, juf, kan ik je even spreken?” Het is vrijdagochtend half negen en ik sta bij de deur om de kleuters te begroeten. Ze mogen kiezen: een high five, een knuffel, een zwaai, een billenbots, een hand. De meeste kinderen wijzen op de poster “de knuffel” aan. Een goed begin van de dag. Maar daar staat dus opeens een vader voor me. Hij kijkt me zorgelijk aan. En vertelt dat zijn zoon sinds kort thuis “fuck you” zegt en zijn middelvinger opsteekt. Dat deed hij anders nooit. “Mijn kind leert foute dingen hier op school…” “Ja dat begrijp ik, maar hij leert het niet van mij!” Vader gaat verder. Dat hij het leert van de grote kinderen, uit groep 3 en ik beloof hem dat ik er vandaag eens extra op ga letten. Terwijl de kinderen in de kring plaatsnemen, gaat de gouden spiegel rond. “Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wat is er vandaag met mij aan de hand?” De kinderen kijken om de beurt vol aandacht in de spiegel en vertellen iets over wat ze zien. “Mijn haar is er af, ik ben naar d...