Doorgaan naar hoofdcontent

Gezinsuitbreiding

Het waren altijd van die mooie momenten als onze katten Bas en Tom tegen elkaar aan in het zonnetje lagen te genieten. Maar sinds Bas was overleden leek het wel of Tom niet meer zoveel zin had in zijn kattenleven. Hij zat op zolder, kwam niet meer buiten en wilde eigenlijk alleen maar eten. Wij besloten dan ook dat het tijd werd voor gezinsuitbreiding.
 
Drie goede redenen
Voordat een belangrijk besluit genomen wordt, bedenken we altijd eerst drie hele goede redenen. De eerste was dat Tom minder eenzaam zou zijn, de tweede was dat het goed voor de kinderen zou zijn om de verantwoording voor een jong katje te hebben en de derde was dat we ’s avonds samen weer allebei met een kat op de bank konden zitten (!).
 
Doordachte keuze
Deze 3-redenen aanpak werkt overigens erg goed om doordachte keuzes te maken. Zo vertelde een vriendin van mij dat haar kinderen echt heel erg graag een Nintendo wilden hebben. Ze moesten hun moeder overtuigen waarom ze niet meer zonder zouden kunnen met drie argumenten. Ze maakten een plan, hielden een pleidooi en moeder ging overstag. Hiermee leer je kinderen dat ze niet op iedere impuls hoeven in te gaan en een “kundige wil” kunnen ontwikkelen. (zie ook: ik wil… ik wil…)
 
Opvoeden uit liefde
Kasper (2 maanden) kwam en gedroeg zich de eerste dagen als een voorbeeldige huisgenoot. Hij spinde, speelde, sliep en genoot van alle aandacht. Na een paar dagen ontdekten we dat Kasper echt in het asiel was opgevoed, zonder moeder. Hij plaste en poepte op plekken waar het niet hoorde en trok de boterhammen bijna van ons bord af. Opvoeden dus! “Maar hij is zo lief, en anders wordt hij verdrietig”, zei mijn dochter. Dat werd een mooi gesprek over dat je juist uit liefde een dier en een kind opvoedt. Daarmee probeer je hem te helpen.
 
Norming en storming
De kennismaking met Tom verliep ook niet zoals wij het hadden verwacht. Kasper werd eerst genegeerd, toen werd Tom jaloers en vervolgens werd Kasper aangevallen. Het moest wel even duidelijk zijn wie er de baas was. Bij kinderen die samenspelen gebeurt vaak hetzelfde. In eerste instantie worden de grenzen afgetast, waarna er een duidelijke hierarchie ontstaat in de groep. Ik kan me nog een gesprek herinneren met een jongen die ik individueel begeleidde. Hij vertelde mij over wat een echte vriend voor hem was: dat was iemand die meer vrienden had dan hij. Die dus een tree hoger op de ladder stond.
 
Samen genieten
Gezinsuitbreiding met een kind leidt overigens vaak ook tot jaloezie of een tijdelijke terugval in de ontwikkeling van een kind. Vader en moeder moeten opeens gedeeld worden en ook al is zo’n baby nog zo lief, het betekent een flinke verandering in het gezin. Kasper is inmiddels opgenomen in het gezin. De kraamvisite (schoolvriendjes) staat dagelijks op de stoep en nog eventjes en hij zit samen met Tom van het winterzonnetje te genieten.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt

"En dan ging ik op zaterdagavond na de disco met de bus naar huis. De bus zat vol dronken jongeren. En als ze mij in de gaten kregen, begonnen ze dus te zingen: Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt." "Wat deed je dan pap?", vroeg dochter Rosalie die vol aandacht zat te luisteren. "Nou, ik zong gewoon mee en deed alsof het niet over mij ging." Ze kroop bij haar vader op schoot en woelde met haar handen door zijn wilde krullen, die helaas niet meer zo rood waren als toen. "Gewoon negeren dus", was haar conclusie. Maar gold dat ook voor Simon de Pimon en Rosie Poepedosie? "Ze noemden me vandaag Simon de Pimon", wist deze jongeman mij te vertellen met een verongelijkt gezicht. En de tranen stonden in zijn ogen. Zijn moeder had mij gevraagd om hem te begeleiden. Hij werd gepest op school en daar leed hij zichtbaar onder. Blijkbaar werd hij geraakt door deze bijnaam, die in mijn ogen nog onschuldig was. Vaak heeft het gev...

En op de gang zijn we.... STIL

  “Ja. We zijn vandaag de boeken aan het inventariseren”, vertelde een hulpmoeder mij terwijl ik een blik wierp in de schoolbibliotheek. Ik zuchtte. “Dat kan wel de hele dag duren, hoor”. Het betekende dus dat ik op zoek moest gaan naar een andere plek in school, waar ik met de kinderen van groep 7 aan de nieuwe 10-weekse lessenreeks “De Kracht van Aandacht” zou kunnen beginnen vandaag. Dan maar het speellokaal. En terwijl ik de deur van de speelzaal open doe, zie ik al dat het vol staat met glijbanen, klimrekken, een trampoline, een evenwichtsbalk en vooral heel veel ballen. De moed zinkt me in de schoenen. “De pedagoog als ruimte”, schiet mij te binnen. Ik besef dat deze ruimte toch wel erg afleiding voor de kinderen is om de kracht van aandacht te gaan ervaren.   Alsof ik in het zwembad was “Het voelde alsof ik in het zwembad was. Heel diep op de bodem. Daar is het zo stil, dan hoor ik alleen nog maar mezelf en het water”, verzuchtte hij na 15 minuten. Ik had de kind...

Mijn kind leert foute dingen op school

  “Eeehhhh, juf, kan ik je even spreken?” Het is vrijdagochtend half negen en ik sta bij de deur om de kleuters te begroeten. Ze mogen kiezen: een high five, een knuffel, een zwaai, een billenbots, een hand. De meeste kinderen wijzen op de poster “de knuffel” aan. Een goed begin van de dag. Maar daar staat dus opeens een vader voor me. Hij kijkt me zorgelijk aan. En vertelt dat zijn zoon sinds kort thuis “fuck you” zegt en zijn middelvinger opsteekt. Dat deed hij anders nooit. “Mijn kind leert foute dingen hier op school…” “Ja dat begrijp ik, maar hij leert het niet van mij!” Vader gaat verder. Dat hij het leert van de grote kinderen, uit groep 3 en ik beloof hem dat ik er vandaag eens extra op ga letten. Terwijl de kinderen in de kring plaatsnemen, gaat de gouden spiegel rond. “Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wat is er vandaag met mij aan de hand?” De kinderen kijken om de beurt vol aandacht in de spiegel en vertellen iets over wat ze zien. “Mijn haar is er af, ik ben naar d...