“Jij krijgt van mij een re-spek-kie omdat je deze les nog niet boos bent geworden.’ Vol blijdschap nam hij het spekkie van zijn klasgenoot in ontvangst. Aan het begin van de les had hij ons nog vol overtuiging verteld dat hij “zeker nooit, never” een re-spek-kie zou ontvangen. “Het zijn altijd dezelfde die het krijgen, die aardig doen tegen anderen enzo. En dat doe ik niet.” Nu had hij ervaren hoe fijn het kan zijn als iemand het waardeert als jij respectvol bent geweest.
Een grote frons in het voorhoofd
ik dacht hier aan terug een paar dagen later. Twee jongens waren woest de les ingekomen, een grote frons in het voorhoofd en de armen demonstratief over elkaar. Ze hadden begrepen dat ze deze week wel buiten mochten spelen en pas daarna Rots en Water zouden volgen, maar dat hadden ze verkeerd begrepen, zo bleek later. Ze weigerden aan de les mee te doen, weigerden te luisteren en weigerden respect te hebben voor de andere kinderen die er wel veel zin in hadden.
De Rots en watergroet
We startten met de Rots en Water-groet: alles proberen we op te lossen op de watermanier, maar als het echt niet anders kan, dan mag je voor jezelf opkomen en je rots gebruiken. De kinderen kunnen dit na 18 lessen wel dromen, maar het altijd toepassen in de praktijk is een tweede. En ook ik zit er wel eens behoorlijk naast, zoals nu.
Waarom ben jij niet meer welkom?
De jongens bleken niet te handhaven in de les en dan zit er maar een ding op: terug naar de klas en aan de juf uitleggen waarom je niet meer welkom bent bij Rots en Water. Eigenlijk hoeven we dit nooit te doen, maar dit keer zat er niets anders op. De juf nam ze mee en ze mochten op papier gaan schrijven wat er nu precies aan de hand was. Dan zouden we na afloop even met elkaar napraten.
Gezeur en gedram
We vonden elkaar in de directiekamer. De beide jongens keken nog steeds boos, verongelijkt. En de juf vroeg wat er nu precies aan de hand was, dat was simpel: “wij wilden buiten spelen en we moesten naar Rots en Water.” Opeens begreep ik het, ik had ze helemaal niet gehoord, had eigenlijk geen respect voor hun boze houding gehad tijdens de les. Sterker nog: ik had het afgewezen als ‘gezeur” en “Je kunt nu eenmaal niet alles krijgen wat je zou willen.”
Een teken van herkenning
En ik vertelde de jongens dat ik ze eigenlijk wel begreep, nu zo achteraf. Ik vertelde ze ook over mijn zoon die heel goed was in rekenen, maar nooit zin had in taal. En mijn dochter kon nog niet eens 5+3 optellen en dan ook altijd met tegenzin de rekenles moest volgen. Als iets moeilijk voor je is, dan is het waarschijnlijk niet zo leuk. Ik zag een teken van herkenning. Ze vonden het inderdaad moeilijk om respectvol te zijn richting zichzelf en de andere kinderen. Zeker omdat ze in de veronderstelling waren dat ze iets mochten gaan doen (buitenspelen) waar ze wel heel veel zin in hadden.
We sloten af met een spelletje om een spekje. Want een re-spek-je krijg je niet zomaar, die moet je wel verdienen. Het lukte ze en blij liepen de jongens de kamer uit.
Reacties
Een reactie posten