"Zal ik jou eens even lekker in je bek schijten? Poep in je hoofd!" Zoon Jerome is de afgelopen weken aan het ontdekken wat humor is. Na het zoveelste jantje-grapje, heeft hij nu een poep- en piesmop tijdens het ontbijt. Erwin smeerde onverstoorbaar zijn boterham en ging er op in. Hij vertelde over het programma Jiskefet, waar hij vroeger altijd naar keek. En de persiflage die ze hadden gemaakt op de hardrock-scene. Het bijbehorende filmpje was snel gevonden op YouTube en Jerome en Rosalie vonden het geweldig. De meester op school die ochtend duidelijk niet, toen Jerome besloot om het te imiteren in de klas. "Zal ik jou eens even lekker in je bek schijten? Poep in je hoofd?" Hij moest nablijven.
Opeens was het muisstil
Ik schaamde me toen hij het thuis vol trots vertelde. Wat zal de meester wel niet denken over onze gezinssituatie en het taalgebruik bij ons thuis? Een opvoeding volledig zonder normen en waarden? Of zou hij de humor er van inzien? Een week later schaamde ik me wederom voor mijn zoon. Voorafgaand aan de voetbaltraining zat hij met zijn teamgenoten, de ouders en de trainer te wachten in de kantine. Gezellig in een kringetje om de tafel. De trainer vertelde om welke reden de training was verzet die ochtend. En de kinderen luisterden vol aandacht. Er waren namelijk voetballers van het Nederlands elftal langs geweest. En sommige kinderen waren zelfs met ze op de foto geweest. "Daar had jij ook wel bij willen zijn, toch Jerome?" Vroeg de trainer met een glimlach op zijn gezicht. En Jerome antwoordde gevat met een zelfde glimlach: "Michael, je bent gewoon een eikel, dat je ons niet hebt uitgenodigd." En opeens was het muisstil in de kantine.
Hij barstte in huilen uit
Ik vertelde dat ik ook regelmatig grapjes maak met kinderen in de les. Dat zorgt voor een gezellige stemming en zo dol je een beetje met elkaar. Maar het pakt niet altijd goed uit, mijn grap en dan kunnen we daar met elkaar weer van leren. Over hoe je sorry kan zeggen of om te onderzoeken hoe het komt dat iemand zo geraakt wordt door de grap. Zo had ik een keer een jongen die onmogelijk stil kon zitten. En bij de stilte-oefening in de Rots en Waterles zorgde zijn “gerommel” voor nogal wat onrust in de groep. Toen hij op een dag een broek had aangetrokken die bij iedere beweging geluid maakte, stelde ik voor dat hij de volgende keer maar zijn broek uit moest trekken. Dan zouden we niet meer afgeleid kunnen worden. Hij barstte in huilen uit en begreep pas later, dat het eigenlijk een grap van mij was.
Daar moet je 48 plus voor zijn
We besloten na de voetbaltraining bij thuiskomst maar eens te verkennen wat nog leuk is en wat niet. Sommige kinderen voelen dat namelijk niet uit zichzelf aan en hebben daar hun omgeving bij nodig. Zo ook Jerome. Wij maakten er een soort voice of holland van. Een goeie grap herkende hij aan spontaan gelach in zijn omgeving, bij een slechte grap keken we met een strak gezicht naar de grond. Tijdens de lunch stak hij van wal, toen ik hem vroeg of hij mij de kaas wilde aangeven. "Nee ma, daar ben je nog te jong voor!", vertelde hij. Ik zag aan zijn gezicht dat er een grap aan zat te komen, maar begreep hem nog niet. Totdat hij vervolgde: "daar moet je namelijk 48 plus voor zijn."
De stoeltest maakt je hoogbegaafd
Toen er bij de lunch een vriendje mee kwam eten, schoven we een opklapstoel bij aan tafel. Jerome schonk karnemelk voor hem in terwijl hij om melk had gevraagd en zijn vriendje spuwde de tafel onder. Vervolgens maakte hij hem wijs dat de zout uit de bovenkant van het zoutvaatje kwam, zodat hij een boterham met tomaten vol zout had. Er werd veel plezier gemaakt met elkaar, maar de grootste grap kwam, toen Jerome zijn vriend vertelde dat hij zelf maar even de stoel moest opruimen. "Dat is de stoeltest, en als het je lukt, ben je pas echt hoogbegaafd.” Met een verhit gezicht ging zijn vriend aan de slag, maar het lukte hem niet. Ondertussen tikte de klok door en begon de tijd te dringen. Net op tijd ontdekte hij het palletje en kon de stoel weer in de kast worden gezet.
De krenten uit de pap?
Na school kwam hij enthousiast thuis. Hij moest wat energie kwijt, na zo’n hele dag stil zitten in de klas. En hij ging lekker dollen met Saar de hond, die altijd in is voor geintje. Als ze maar aandacht krijgt en een kluifje. Jerome gooide de tennisbal in de lucht en Saar leerde hem opvangen. Eerst nog met behulp van haar voorpootje, maar op een gegeven moment maakte ze prachtige sprongen in de lucht en kwam ze met een trotse blik neer, met de bal in haar bek. "Kijk ma, ik ben de mondtoriek van Saar aan het trainen." En weer zorgde hij voor glimlach rond mijn mond. Het gaat steeds beter, zal je nu denken bij het lezen van deze weblog. Dat komt waarschijnlijk ook omdat ik de krenten uit de pap heb gehaald en de pap jullie maar niet voorschotel. Zal mr. Bean ook zo zijn begonnen?
Reacties
Een reactie posten